Το τριαντάφυλλο δε μιλάει, αλλά μοσχοβολάει δυνατά …Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Ποίμνιο του Χριστού άτομα  που είχαν ξεχάσει την ταπείνωση, την πραότητα και την αγάπη, είχαν ξεχάσει όλα όσα δίδασκε ο Ποιμήν ο Καλός, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και άρχισαν να ακολουθούν τη δική τους λογική. 

Λέει ότι θα δει αν υπάρχει στην καρδιά τους η δύναμή του Χριστού αν είναι κενά τα λόγια τους η έχουν δύναμη 

Και χωρίς να έχουμε την ικανότητα του λόγου μέσα στη σιωπή αν οι πράξεις μας φανερώνουν την καλοσύνη μας την ταπείνωση της καρδιάς την δύναμή της πίστεως και την αγάπη τότε εκπέμπουμε τέτοια ευωδία σαν το τριαντάφυλλο.

Το τριαντάφυλλο δεν μιλάει αλλά μοσχοβολαει δυνατά το ίδιο και εμείς πρέπει να μοσχοβολαμε να εκπέμπουμε την πνευματική ευωδία την ευωδία του Χριστού να ακούγεται από μακρυά το άρωμα των πράξεών μας καλών καθαρών δικαίων και γεμάτων αγάπη 

.Μόνο έτσι μπορεί να φανερωθεί η Βασιλεία του Θεού, η οποία υπάρχει μέσα στην καρδιά μας, να φανερωθεί όχι εν λόγων αλλά εν δυνάμει. Αμήν

Λίγα λόγια ανάπαυση της ψυχής Χαράλαμπιας  αιώνια η μνήμη 🙏 🙏 

Πρώτα ο Θεός Κυριακή 21 Ιουνίου θα τελεσθεί μνημόσυνο ι.ν Παναγία στο Κιβέρι Αργολίδος  αναπαύσεως της ψυχής 

Κυριακή των Αγίων Πάντων – Οι άγιοι όχι μόνο οδηγούν προς τον Χριστό, αλλά πρεσβεύουν και μεσιτεύουν για μας στον Χριστό

Η Κυριακή των Αγίων Πάντων και η έννοια της Αγιότητας στην Ορθόδοξη Εκκλησία

Την Κυριακή των Αγίων Πάντων η Εκκλησία ενθυμείται και τιμά όλους τους (γνωστούς και άγνωστους) μαθητές και φίλους του Χριστού -άντρες και γυναίκες, νέους και γέρους, μορφωμένους και αμόρφωτους, λαϊκούς και ιερωμένους, εν τω κόσμω ή εν τη ερήμω- που στα πέρατα του κόσμου και διαχρονικά αγάπησαν, δίδαξαν στο όνομά Του ή έδωκαν μαρτυρία για τον μοναδικό Νυμφίο της Εκκλησίας, τον Κύριο Ιησού Χριστό, μη φειδόμενοι να θυσιάσουν, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και τη ζωή τους γι’ αυτόν.

Η διαφορά αγίου και καλού ανθρώπου

Η Εκκλησία δεν ονομάζει αγίους τους καλούς ανθρώπους που βοηθάνε τους συνανθρώπους τους και συμμετέχουν στην θεραπεία του πανανθρώπινου πόνου. Μια τέτοια ζωή προσφοράς δεν είναι χριστιανικό μόνο προνόμιο. Για την Εκκλησία άγιος είναι εκείνος ο άνθρωπος που επειδή έζησε με σοβαρότητα την πίστη του στον Χριστό ως Θεό, όχι μόνο μετανοούσε, εξομολογείτο, κοινωνούσε συχνά και συμμετείχε στη λατρεία της Εκκλησίας, αλλά και υπέστη βαθμηδόν μια οντολογική αλλοίωση από την άκτιστο χάρη του Θεού και δεν παρέμεινε στο στάδιο της ηθικής ζωής, αλλά οδηγήθηκε στη μέθεξη του Θεού και στη θέωση. Από το ξεχείλισμα της αγάπης του για τον Χριστό βέβαια προσέφερε και στους αδελφούς του, που αγαπούσε ως εαυτόν. Επομένως τους αγίους ξεχωρίζει η αγάπη προς τον Τριαδικό Θεό και η συνεχής εσωτερική προσευχή προς τον Ιησού Χριστό και όχι μόνο οι ηθικές και καλές σχέσεις προς τους άλλους, που δεν προέρχονται πάντα, και σε όλες τις περιπτώσεις, από αγαθή συνείδηση.  

Κανείς δεν γίνεται άγιος από μόνος του, παρά μόνο συμμετέχοντας στην αγιότητα του Χριστού.

Ουσιαστικά άγιος είναι μόνο ο Θεός. «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξαν Θεού Πατρός», ψάλλουμε σε κάθε Κυριακάτικη λειτουργία. Οι πιστοί αγιάζουν όταν ενώνονται με την χάρη του Χριστού και λάμπουν ως εικόνες Του. Μην ξεχνάμε τι παραγγέλνει ο Θεός ήδη από την Π.Δ.: «Να γίνεστε άγιοι, διότι εγώ είμαι άγιος». Ο Χριστός δηλώνει καθαρά ότι είναι το φως του κόσμου και μετέχοντας στο άκτιστο αυτό φως Του αγιαζόμαστε και εμείς κατά χάρη, όπως λέμε, και όχι κατ’ ουσίαν. Δεν μετέχουμε της ουσίας του Θεού, αλλά των ενεργειών του Θεού, και ξεκινώντας από τη παρούσα ζωή συνεχώς θα αγιαζόμαστε μεταβαίνοντες από δόξα σε δόξα.

Αυτό ζητάει ο Θεός από μας, να γίνουμε δηλαδή κατοικητήριο της Θεότητας, δια του Πνεύματος του Αγίου, που κατοικεί μέσα μας, και δια του αγίου βαπτίσματος. Ο σκοπός της ζωής μας είναι να αυξηθούμε «εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσίους 4,13). Όσοι λοιπόν μιμήθηκαν την ζωή του Χριστού και όσοι τηρούν τις εντολές του, εκείνοι λαμβάνουν την κλήση και την πολλαπλασιάζουν σαν τα τάλαντα του Ευαγγελίου και μπορούμε να πούμε ότι έτσι οι άγιοι όλων των εποχών είναι όχι οι κλητοί μόνο, αλλά και οι εκλεκτοί. Διότι πολλοί είναι όσοι εκλήθησαν, αλλά λίγοι ανταποκρίνονται σ’ αυτό το κάλεσμα, ποιούντες έργα άξια μετανοίας.

Μέσω λοιπόν των αγίων βλέπουμε τι θέλει ο Θεός από εμάς, αφού άγιασαν γιατί ακριβώς τήρησαν το θέλημά Του. Ανάλογα βέβαια με τη δύναμη και την ενίσχυση της χάριτος του Θεού στον καθένα, διότι όλοι δεν έχουν την δύναμη εκ Θεού να τρώνε π.χ. έλάχιστα όπως οι ασκητές ή να μην βγαίνουν ποτέ έξω από το κελί τους, όπως βλέπαμε σε παλιούς ασκητές. Όλοι όμως οι πιστοί έχουν την δυνατότητα να προσεύχονται και να ταπεινώνονται και αυτό είναι βασικό ως αρχή της αγιότητας. Οι άγιοι λοιπόν δεν έχουν δική τους αγιότητα, αλλά συμμετέχουν στην αγιότητα του Χριστού και προς τον Χριστό συνεχώς προσανατολίζουν, αφού ο Παράκλητος ενοικεί στην ψυχοσωματική τους υπόσταση. Είναι ζωντανές και έμψυχες πινακίδες προσανατολισμού προς την πηγή της ζωής, τον Τριαδικό Θεό. Αυτό αναφέρεται και στον ευαγγελιστή Ιωάννη, διότι λέγει ότι «όσοι έλαβον αυτόν έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι» (α,12), που σημαίνει ότι άγιος είναι κανείς ως υιοθετημένος υιός του Θεού και όχι από κάποια υποτιθέμενη παραψυχολογική δύναμη δική του.

Οι χριστιανοί, ακόμη, αγιάζουν και καθίστανται δοχεία της θείας χάριτος, ανάλογα με την κατά δύναμη άξια προσέλευσή τους στα μυστήρια της Εκκλησίας και την συμμετοχή τους στους εορταστικούς εκκλησιαστικούς κύκλους, που είναι κυρίως δεσποτικοί και θεομητορικοί.  Η πνευματικότητά μας είναι και παραμένει λειτουργική και Χριστοκεντρική. Και κορυφαία θέση στην ορθόδοξη πνευματικότητα και ζωή, τη δεύτερη αμέσως μετά την Αγία Τριάδα, έχει φυσικά η Υπεραγία Θεοτόκος, η μητέρα της Ζωής, που είναι ο Χριστός. Η Παναγία και οι άγιοι είναι μέρος της ανθρωπότητας. Τους αισθανόμαστε και προσευχόμαστε σ’ αυτούς ως φίλους και συνοδοιπόρους προς το ποθητό Τέρμα του παραδείσου. Και η Εκκλησία προβάλλει την ζωή τους, τη διδασκαλία τους, τα μαρτύριά τους ως κάλεσμα μιμήσεως της θεάρεστης ζωής τους, μέσα από τις καθημερινές λαϊκές εορταστικές συνάξεις, τα πανηγύρια, τις Κυριακάτικες λειτουργίες, τις προσευχές και τα συναξάρια των αγίων.  

Οι άγιοι οδηγούν με το παράδειγμά τους και άλλους ανθρώπους στην σωτηρία.

Αυτή είναι η δουλειά των αγίων, θα λέγαμε. Πρώτα-πρώτα ο Θεός λέει γι’ αυτούς ότι «τους δοξάζοντάς με δοξάσω» (Α’ Βασιλ. Β’30). Δηλαδή αυτούς που με δόξασαν στην γη, θα τους δοξάσω όχι μόνο στην γη, αλλά και στον παράδεισο. Πώς δοξάζουμε τον Θεό; Με την πίστη μας, την ελπίδα μας, την υπακοή μας στις εντολές του, τηρώντας τον Δεκάλογο εσωτερικά και όχι βαρυγκωμώντας, δείχνοντας έμπρακτη αγάπη προς τους άλλους, θυσιάζοντας πολλές ανέσεις μας χάριν των αναγκεμένων και προσπαθώντας να μην απομακρυνθούμε από το θέλημά Του. Αυτά θέλει ο Θεός από εμάς και μας τα δείχνει η ζωή των αγίων. Πολλοί από τους αγίους μάλιστα βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν για να μην αρνηθούν τον Χριστό και μας προτρέπουν αν χρειαστεί να προτιμήσουμε το μαρτύριο παρά να αρνηθούμε το όνομά Του.

Οι φίλοι του Χριστού ομολογούσαν συνεχώς ότι ήσαν και είναι χριστιανοί –αφού και σήμερα υπάρχουν άγιοι- και αυτό καλούμαστε να κάνουμε και εμείς χωρίς να ντρεπόμαστε, σε μια κοινωνία που υποχωρεί στα της πίστεως. Αν λοιπόν ζήσουμε έτσι, όπως εκείνοι, «ο μισθός μας θα είναι πολύς στον ουρανό», επισημαίνει ο ευαγγελιστής Ματθαίος με τα λόγια αυτά του Χριστού (5,12).

Μάλιστα όσοι αφήσουν όλα τα εγκόσμια και αφιερωθούν στον Χριστό, όπως οι ασκητές, οι ιεραπόστολοι, οι μοναχοί κ.λπ., από έρωτα προς τον Θεό και όχι φυσικά για λόγους δόξας, συμφέροντος, χρημάτων κ.λπ., αυτοί θα έχουν εκατονταπλάσιο μισθό και δόξα στους Ουρανούς σε σχέση με μας τους υπόλοιπους, που ζούμε «ησύχιον βίον» και πολύ πιο εύκολο (Ματθ. 19,27 κ.ε.). Αυτοί είναι οι «ευνουχίζοντες (πνευματικά) εαυτούς» χάριν της Βασιλείας του Θεού, όπως εξηγεί ο ίδιος ο Κύριος.

Οι άγιοι όχι μόνο οδηγούν προς τον Χριστό, αλλά πρεσβεύουν και μεσιτεύουν για μας στον Χριστό.

Κάποιοι ετερόδοξοι αρνούνται βέβαια την μεσιτεία των αγίων, αλλά έχουν παρερμηνεύσει τις Γραφές. Είναι δυνατόν να παρακαλούσαν το Θεό οι άγιοι, όσο ζούσαν στην γη, υπέρ της σωτηρίας των συνανθρώπων τους, και όταν η ψυχή τους, μετά τον θάνατό τους, βρέθηκε και βρίσκεται κοντά στον Θεό, να μη ενδιαφέρονται και να μην παρακαλάνε για μας; Αυτό δεν είναι φυσικά λογικό. Έπειτα, μεσίτες όταν λέμε εννοούμε ότι συμμετέχουν στην μεσιτεία του μόνου μεσίτου, που είναι φυσικά ο Χριστός. Ότι δεν είναι αυτόνομα και ανεξάρτητα από Εκείνον μεσίτες. Διότι πόλεις σώζονται μέσω δεήσεων των αγίων (Ιερ. 5,1/Ιεζ. 22,30) -όπως έπραξε και ο Αβραάμ για την σωτηρία των Σοδόμων και Γομόρρων (Γεν. 18,23-33) και ο Μωϋσής για τον ισραηλιτικό λαό (Έξοδ. 32, 9-14)- οι προσευχές τους ανεβαίνουν ως θυμίαμα στον θρόνο του Θεού (Αποκ. 5,8/6,9-11) και χαίρονται για κάθε επιστροφή πλανεμένου προβάτου (Λουκ. 15, 7-10). Ο προφήτης Ηλίας, αν και βρισκόταν στον ουρανό, απάντησε θα λέγαμε στην αίτηση του μαθητή του, Ελισαίου, και δια του Θεού ανοίχθηκαν στα δύο τα νερά του Ιορδάνη (Δ’ Βασιλ. 2,14). Ο ίδιος προφήτης προσευχήθηκε στον Θεό και δεν έβρεξε για τρία χρόνια και πάλι προσευχήθηκε και έπεσε η βροχή και η γη ξαναβλάστησε (Ιακ. 5,17-18). Αλλά και ο αρχιερέας Ονίας και ο  Ιερεμίας, όπως διασώζει το όραμα του Ιούδα του Μακκαβαίου, αν και κοιμηθέντες εν Κυρίω, προσευχόντουσαν για όλους τους Ιουδαίους και για την αγία πόλη Ιερουσαλήμ (Β’ Μακκ. 15,12-14).

Άλλωστε «η παράκληση του δικαίου έχει μεγάλη δύναμη και αποτελεσματικότητα» (Ιακ. 5,16). Και οι άγιοι θεωρούνται οι καλύτεροι φίλοι μας στον ουρανό, όπως ακριβώς ήσαν και στη γη. Και με αυτήν την έννοια ονομάζονται πρεσβευτές και μεσίτες. Διότι εισακούουν τις προσευχές μας και εύχονται για μας και παρακαλούν να εκδηλώσει το έλεός Του ο Θεός στον κόσμο του, αφού μετά την εκδημία τους άλλωστε από την εδώ ζωή βρίσκονται σε καλύτερη θέση και έχουν πληρέστερη παρουσία και παρρησία κοντά στον Χριστό…

Άγιος Λουκάς Συμφερουπόλεως: «Όλα τά συμβάντα τῆς ζωῆς μᾶς εἶναι μέρος τῆς παντελῶς ἄγνωστης οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ

Κάποιος Ἄλλος κυβερνάει τό σύμπαν καί ὄχι οἱ μεγάλοι του κόσμου τούτου… 

Ἀπόσπασμα ἀπό ἀνέκδοτες ἐπιστολές Ἁγίου Λουκᾶ Κριμαίας πρός πνευματικό του παιδί

Θυμήσου, θυμήσου ἀγαπημένο μου παιδί ὅλα τά συμβάντα τῆς ζωῆς μᾶς εἶναι μέρος τῆς παντελῶς ἄγνωστης οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. Τώρα δέν καταλαβαίνουμε τή σημασία τους, ἀλλά πιό ἀργά θά τά καταλάβουμε. 

Τώρα αἰσθανόμαστε ὅτι εἴμαστε ἀδικημένοι καί λοιδορούμενοι. Ἀργότερα θά καταλάβουμε ὅτι ἀπό τά πάντα θά μπορούσαμε νά ἔχουμε ἕνα τεράστιο ὄφελος: τόν ταπεινό λογισμό. 

Ἐσύ τώρα νά προσπαθήσεις νά πλησιάσεις τό Θεό ὅσο πιό πολύ μπορεῖς μέ τή προσευχή καί τή ἄσκηση. Τήρησε τό κανόνα πού σου ἔχει δώσει ὁ πνευματικός σου καί προσπάθησε νά αἰσθανθεῖς τό Θεό. 

Κᾶνε ὁτιδήποτε γιά νά Τόν ζήσεις νά Τόν βάλεις στή καρδιά σου. Νά μαλακώσει ἡ καρδούλα σου, παιδί μου, ἀπό τό ἄγγιγμα τῆς χάρης, κάθε στιγμή ὅταν σκέφτεσαι πόσο πολύ σέ ἀγαπάει ὁ Θεός καί πόσο σέ προστάτεψε ἀπό τό ψυχικό θάνατο, προστατεύοντας σέ ἀπό τίς βρωμιές πού φέρνουν οἱ δαίμονες στό μυαλό τῶν ἀνθρώπων Ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς νά εἶναι πάντα στίς σκέψεις σου, νά εἶναι ἕνα λιμάνι στό ὁποῖο θά ἐπανέρχεσαι ξανά καί ξανά ... 

Ἐπίσης μή διστάσεις νά καλεῖς τή Παναγία σέ βοήθεια ὅποτε ἔχεις ἀνάγκη καί ὄχι μόνο. 

Νά συνεχίσεις τό δρόμο σου μέ θάρρος μέ πολύ θάρρος. Χάρισε τή καρδιά σου στό Κύριο καί Ἐκεῖνος θά τῆς δώσει ὅλες τίς βιταμίνες καί ὅλη τή ἐνέργεια πού χρειάζεται γιά νά μή καταρρεύσει. Τίποτε νά μή σού φαίνεται δύσκολο. 

Κάποιος Ἄλλος ἀδερφέ κυβερνάει τό σύμπαν καί ὄχι οἱ μεγάλοι του κόσμου τούτου… 

Θάρρος, θάρρος, τό βλέμμα ψηλά καί θά δεῖς τόν Κύριο, ὅταν θά κλάψεις, ὅταν θά ψάξεις μέ λαχτάρα, ὅταν θά ματώσεις, ἴσως θά Τόν δεῖς πώς σου ἁπλώνει τό στέφανο μέ τό Ἀγαπητικό καί Παρηγορητικό χέρι Του. 

Μήν θλίβεσαι, μή λυπᾶσαι πιό πολύ ἀπό ὅσο πρέπει, γιατί ἔτσι δίνεις δικαιώματα στό πονηρό νά σέ χτυπάει μέ δύναμη… 

Κᾶνε τή καρδιά σου μοναστήρι. Χτύπα ἐκεῖ τό σήμαντρο, κάλεσε ἐκεῖ γιά ἀγρυπνία, θυμίασε καί ψιθύρισε ἀκατάπαυτα προσευχές. Ὁ Θεός εἶναι δίπλα σου … 
Πηγή

αποσπάσματα και βίντεο Άγιος Λουκάς ο ιατρός Κριμαίας

το πάθος του Μονάχου

Η καμπάνα μόλις είχε σημάνει για το κάλεσμα των μοναχών στην εωθινή ακολουθία.

Ο μοναχός Ησύχιος για ακόμη μία φορά έμπαινε με αρκετή δυσκολία στο καθολικό του ναού σέρνοντας, όπως συνήθιζε άθελά του τα τελευταία χρόνια, τα λεπτοκαμωμένα γερασμένα πόδια του προκαλώντας έτσι την αναστάτωση των περισσοτέρων μοναχών.

Ορισμένοι τον κοίταξαν περιφρονητικά. Άλλοι δεν καταδέχτηκαν ούτε το βλέμμα τους να του ρίξουν, αρκούμενοι στο να μουρμουρίζουν κάτι μέσα από τα δόντια τους.

Δεν ήταν αυτή όμως η κύρια αιτία αναστάτωσης. Εκείνο που προκαλούσε περισσότερο τους άλλους μοναχούς ήταν η έντονη μυρωδιά του τσιγάρου που αναδυόταν από τα βρωμισμένα ράσα του και από τη λευκοκιτρινισμένη γενειάδα του.

Δεν μπορούσαν να ανεχτούν οι εν Χριστώ αδελφοί του ότι καλόγερος τέτοιας μεγάλης ηλικίας – ογδόντα τεσσάρων ετών και με έκδηλα τα σημάδια της φθοράς του χρόνου πάνω του – ήταν μπλεγμένος μ’ ένα τέτοιο πάθος, που οδηγούσε κάποιους πιο ασθενείς στη συνείδηση να ξεπερνούν τα όρια της αποστροφής του και να φτάνουν μερικές φορές στον εμπαιγμό και την προσβολή του προσώπου του.

Τι κι αν που ο Ησύχιος ήταν από τους παλαιοτέρους στο μοναστήρι; Η βρωμιά που άφηνε πίσω του είχε κάνει πολλούς όχι μόνο να μην τον αποδέχονται, αλλά και να μην τον σέβονται καθόλου.

Εκείνος δεν μιλούσε ποτέ. Έβλεπε την όλη ατμόσφαιρα γύρω του, έσκυβε το κεφάλι, ψιθύριζε προσευχές και… έδινε ευχές. Είχε καταφέρει σ’ ένα βαθμό να κάνει βίωμα ό,τι έλεγε το όνομά του.

Κανείς βεβαίως δεν γνώριζε την πραγματική ζωή και τον μεγάλο αγώνα που έκανε καθημερινά. Ούτε καν και ο νέος ηγούμενος του μοναστηριού, ο οποίος από παλιά τον κρατούσε σε κάποια απόσταση, κι όταν έγινε ηγούμενος απορροφήθηκε από τα διοικητικά βαριά καθήκοντά του.

Μη γνωρίζοντας μάλιστα την πνευματική κατάστασή του, θεωρούσε καλό να κρατά «διακριτική» στάση απέναντί του, με σεβασμό μεν προς το γήρας του, αλλά και με την ενδόμυχη προσμονή, που δεν ήθελε ούτε στον εαυτό του να την ομολογήσει, πότε θα αναχωρήσει από τον κόσμο αυτόν για να γλιτώσει από τις πιέσεις και τα σχόλια των άλλων μοναχών.

Ένα σύνηθες φαινόμενο ήταν το γεγονός ότι πολλοί νεώτεροι μοναχοί κάθε φορά που περνούσαν έξω από το μικρό κελί του, τού χτυπούσαν δυνατά την μικρή ξύλινη πορτούλα του προσβάλλοντάς τον πολύ άσχημα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως η μυρωδιά που έβγαινε από μέσα θα τον έκαιγε στην κόλαση…

Η αλήθεια όμως ήταν πως γεννήθηκε από δύο γονείς λάτρεις του τσιγάρου, αφού σ’ αυτούς ανήκε μία από τις μεγαλύτερες καπνοβιομηχανίες εκείνη την εποχή στην Ελλάδα.

Έτσι, είτε το ήθελε είτε όχι, ο Ησύχιος (κατά κόσμον Παύλος) μεγάλωσε μέσα στο εργοστάσιο των γονιών του, με αποτέλεσμα ο καπνός να μην λείπει καμία ώρα της ημέρας ούτε από το σπίτι αλλά ούτε και από το χώρο εργασίας όπου τον έπαιρναν μαζί τους από πολύ μικρό.

Ως εκ τούτου, ο Παύλος από την παιδική του ηλικία είχε εθιστεί στην μυρωδιά αυτή, πράγμα που τον έκανε πολύ φανατικό καπνιστή…

Η έντονη κλίση του όμως στην Εκκλησία – κατάλοιπο από τη συναναστροφή του με την ευλαβή γιαγιά του – κι ένα συγκλονιστικό γι’ αυτόν γεγονός που το θεώρησε ως επέμβαση του Θεού στη ζωή του, οδήγησε τα βήματά του εδώ κι αρκετές δεκαετίες στις μοναχικές τάξεις της ιστορικής μονής του αγίου Νεκταρίου.

Ο αγώνας του έκτοτε να επιβεβαιώνει την κλίση του στην καλογερική με την τήρηση των αγίων εντολών του Χριστού ήταν μεγάλος.

Εκεί όμως που έδινε τις μάχες του καθημερινά, εκεί που φαινόταν άλλοτε να κερδίζει και άλλοτε να πνίγεται και να χάνει ήταν με την «οικογενειακή» μυρωδιά.

Το τσιγάρο φάνταζε ο απόλυτος όγκος, το βουνό που μπροστά του διαπίστωνε ότι ίσως ποτέ δεν θα πατούσε την κορυφή του. Πραγματικά το τσιγάρο ήταν σαν δεύτερη τροφή του. Καλύτερα: η πρώτη τροφή του! Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα χωρίς αυτό.

Κι όμως η προσπάθεια που κατέβαλε όλα αυτά τα χρόνια ήταν αξιοθαύμαστη. Είχε καταφέρει όλο αυτό το διάστημα να μειώσει κατά πολύ το κάπνισμα και μάλιστα είχε φτάσει στο σημείο να καπνίζει μόνο ένα-δύο τσιγάρα τη μέρα. Γεγονός πάντως ήταν ότι παρόλο τον περιορισμό, το πάθος ήταν ενεργό.

Αυτός βεβαίως που ήξερε τον πνευματικό αγώνα του ήταν ο γέροντάς του, με τον οποίο συνδέθηκε πολύ αφότου εισήλθε στη μοναχική ζωή. Αυτός τον ενίσχυε, τον κατανοούσε, τον παρηγορούσε, τον προστάτευε…

Η αναχώρησή του όμως για την ουράνιο βασιλεία έριξε πολύ το πνευματικό σθένος του Ησύχιου.

Ο νέος Γέροντάς του, κατά πολύ νεώτερός του, δεν μπορούσε να κατανοήσει σε βάθος ακόμη την εσωτερική του ζωή, ενώ, όπως είπαμε, ο νέος ηγούμενος ακόμη περισσότερο δεν είχε και τον χρόνο καν να ασχοληθεί με τον γέροντα μοναχό.

Ο καιρός περνούσε και τα καψώνια των νεωτέρων προς τον φιλήσυχο μοναχό συνεχίζονταν παίρνοντας στο εξής και μορφή μίσους, καθώς κάποιοι ενοχλούνταν ακόμα κι από την σιωπή του ηλικιωμένου αυτού μοναχού…

‘Ήταν ανήμερα των αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου όταν μία ευωδία είχε διαχυθεί σ’ όλο το μοναστήρι.

Όλοι αναστατωμένοι προσπαθούσαν να ανακαλύψουν την πηγή αυτής της άρρητης ευωδίας, η οποία μπορούσε ίσως να συγκριθεί μόνο με το πιο μεθυστικό λουλούδι στο περβόλι του Παραδείσου…

Κι όμως κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως αυτή η θεϊκή και άγια ευωδία προερχόταν από το μικρό και ταπεινό κελί του μοναχού Ησυχίου.

Άπαντες έτρεξαν να δουν τι είχε συμβεί… Το μυστήριο λύθηκε σύντομα. Ο μοναχός Ησύχιος βρισκόταν μέσα στην αγκαλιά του αγαπημένου του Πατέρα. Είχε μόλις αναχωρήσει για την ουράνια πολιτεία των αγγέλων. Ο πολυαγαπημένος του γέροντας θα ήταν στο εξής πολύ περήφανος για τον καλό υποτακτικό του ο οποίος έστω και την έσχατη στιγμή κατάφερε να ξεπεράσει το πάθος του…

Ο Ησύχιος την τελευταία μέρα πριν την αναχώρησή του για τους ουρανούς, νίκησε τον πειρασμό του και αγωνιζόμενος μέχρι τέλους δεν κάπνισε καθόλου.

Η επιβράβευση ίσως του Θεού για όλα τα χρόνια του πνευματικού του αγώνα, πολύ περισσότερο κατά του μεγάλου του πάθους, επήλθε με την ευωδία του σκηνώματός του, η οποία έγινε αφορμή για μετάνοια όλων των μοναχών αλλά και του νέου ηγουμένου του μοναστηριού…

Όλοι τώρα ήξεραν ότι ο γέρων Ησύχιος θα εξακολουθούσε να είναι μαζί τους και θα συνέχιζε να τους «μιλάει» με την ιερή σιωπή του, όπως άλλωστε έκανε μέχρι τότε, πρεσβεύοντας πια για εκείνους…

Πηγή:

Ο Άγιος Παΐσιος συνεννοείται με ετερόγλωσσους με την γλώσσα της Πεντηκοστής!

Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ Γέροντας, ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἑλληνικά, δὲν γνώριζε ἄλλη γλώσσα. Ὅμως συνέβη ἐπανειλημμένως –ὅταν ὑπῆρχε λόγος- μὲ τὴν γλώσσα τῆς Πεντηκοστῆς νὰ συνομιλήσει καὶ νὰ συνεννοηθεῖ θαυμάσια μὲ ἑτεροδόξους.

«Ἤμουν παρών», διηγεῖται ὁ Ι.Ε.Κ., «κάποτε στὸ Κελλὶ τοῦ Γέροντα μαζὶ μὲ ἄλλους τρεῖς ἐπισκέπτες καὶ ἕνα Γάλλο ποὺ δὲν μιλοῦσε λέξη Ἑλληνικά. Ὅταν ἦρθε ἡ σειρά του νὰ μιλήσει μὲ τὸν Γέροντα, πῆγαν πιὸ πέρα καὶ γιὰ δεκαπέντε λεπτὰ συνομιλοῦσαν καθισμένοι στὰ κούτσουρα. Τοὺς βλέπαμε ποὺ συζητοῦσαν μὲ ἐνδιαφέρον. Πῶς ἐπικοινωνοῦσαν, ἀφοῦ δὲν ὑπῆρχε κοινὴ γλώσσα ἐπικοινωνίας; Ὁ ξένος ἔφυγε χαρούμενος. Ἡ ἰκανοποίηση φαινοταν ἔκδηλη στὸ πρόσωπό του» Ο Γάλλος περιηγητὴς εἶχε συμφωνήσει μὲ κάποιο μοναχὸ νὰ πάνε μαζὶ νὰ δοῦνε τὸν Γέροντα.

Τὸ βράδυ εἶχε ἀγρυπνία στὸ μοναστήρι ποὺ ἔμενε. Ὁ μοναχὸς μετὰ τὴν ἀγρυπνία πῆγε στὸ κελλί του νὰ ξεκουραστεῖ. Ἀλλὰ ὁ ἀλλοδαπὸς ἀπὸ τὸν πόθο νὰ δεῖ τὸν Γέροντα κατέβηκε μόνος του στὸ Καλύβι. Συνομίλησαν θαυμάσια καὶ ἀπὸ τὴν συζήτηση σχημάτισε τὴν ἐντύπωση ὅτι ὁ Γέροντας γνώριζε ἄπταιστα Γαλλικά.

Πνευματικὸ τέκνο τοῦ Γέροντα διηγεῖται: «Μία μέρα πῆγα πρωὶ στὴν «Παναγούδα». Μόλις εἶχε φωτίσει. Χτύπησα τὸ σιδεράκι καὶ μοῦ ἄνοιξε ὁ Γέροντας χαμογελώντας. Μὲ ρώτησε:

– Τί λὲς ἐσύ, πάπα-… ὅταν ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σύρος ἐπισκέφτηκε τὸν Μέγα Βασίλειο ,χρειάσθηκαν διερμηνέα;

-Νομίζω ὄχι, Γέροντα, τοῦ εἶπα.

»Πέρασα στὸ Ἀρχονταρίκι καὶ βρῆκα ἕναν ἀλλοδαπὸ ἐπισκέπτη. Μέχρι νὰ ἑτοιμάσει ὁ Γέροντας τὸ κέρασμα, μὲ τὰ λίγα Ἀγγλικὰ ποὺ ἤξερα πιάσαμε τὴν συζήτηση καὶ μοῦ εἶπε ὅτι χθὲς βράδυ ἦρθε ἀργά. Καθυστέρησε, γιατί ἔχασε τὸν δρόμο, πέρασε ἡ ὥρα καὶ ὁ Γέροντας τὸν φιλοξένησε. Στὴν ἀρχὴ δὲν μποροῦσαν νὰ συνεννοηθοῦν. Ὁ Γέροντας τὸν ἄφησε γιὰ δέκα λεπτὰ (φαίνεται ἔκανε προσευχὴ) καὶ μετὰ συνεννοοῦνταν χωρὶς καμιὰ δυσκολία.

Ὁ Γέροντας μιλοῦσε Ἑλληνικά, ὁ ἀλλοδαπὸς Ἀγγλικά, ἀλλὰ καταλάβαινε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

Αφιέρωμα : Πιστεύω εις… το Πνεύμα το Άγιο, το Κύριον, το Ζωοποιόν, ΤΟΥ ΕΚ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΕΚΠΟΡΕΥΟΜΕΝΟΝ!!!

Βιογραφία

«….Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν….»

Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή.

Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος

Μεγάλα είναι και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αυτό ας χαρούμε όλοι μαζί και σκιρτώντας από αγαλλίαση ας ανυμνήσουμε τον Κύριό μας. Γιατί η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι.Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη. Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον σταυρό, το πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. «Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά. Γιατί, πες μου, ποιο από τα αγαθά που συμβάλλουν στη σωτηρία μας δεν μάς δόθηκε από το Άγιο Πνεύμα;

Με τη χάρη Του απαλλασσόμαστε απ’ τη δουλεία του διαβόλου, καλούμαστε στην ελευθερία του Χριστού, οδηγούμαστε στην ουράνια υιοθεσία, αναγεννιόμαστε απ’ την αρχή και ξεφορτωνόμαστε το βαρύ και δυσβάστακτο φορτίο των αμαρτιών μας. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βλέπουμε να υπάρχουν τόσοι ιερείς κι έχουμε τάγματα διδασκάλων της Εκκλησίας. Απ’ την πηγή αυτή πήγασαν πλούτη προφητειών και χαρίσματα ιάσεων και όλα τα άλλα που συνήθως στολίζουν την Εκκλησία του Θεού από το Άγιο Πνεύμα προέρχονται. Και φωνάζει ο Παύλος και λέει: «Για όλα αυτά τα χαρίσματα ενεργεί το ένα και μοναδικό Πνεύμα, που τα μοιράζει όπως θέλει στον καθένα χωριστά» (Α’ Κορ. 12,11).

Χάρη στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος απαλλαχτήκαμε από τις αμαρτίες, μ’ αυτήν ξεπλύναμε την ψυχή μας από κάθε ρύπο. Με τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος, ενώ ήμασταν άνθρωποι, γίναμε άγγελοι, όσοι βέβαια θελήσαμε να μάς βοηθήσει η χάρη Του, χωρίς να αλλάξει η φύση μας, αλλά, κι αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο, διατηρήσαμε την ανθρώπινη φύση μας και μ’ αυτή επιδείξαμε αγγελική συμπεριφορά. Τόσο μεγάλη είναι λοιπόν η δύναμη του Αγίου Πνεύματος! Και όπως η πραγματική φωτιά όταν δεχτεί τον μαλακό πηλό τον καθιστά σκληρό κεραμίδι, έτσι ακριβώς και η φωτιά του Αγίου Πνεύματος, όταν δεχτεί μια ψυχή συνετή, ακόμη κι αν τη βρει πιο μαλακή κι απ’ τον πηλό, την κάνει πιο γερή κι απ’ το σίδερο. Και κάνει ξαφνικά πιο καθαρό απ’ τον ήλιο εκείνον που έως τώρα ήταν μολυσμένος απ’ την ακαθαρσία των αμαρτιών.[…]

«Με τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου Ιησού Χριστού», λέει, «και με τη χάρη του Πνεύματος του Θεού μας». Είδες, αγαπητέ, τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος; Είδες ότι το Άγιο Πνεύμα, εξαφάνισε όλες αυτές τις κακίες, και ότι εκείνους που ήταν προηγουμένως υποδουλωμένοι στις αμαρτίες τους, τους ανέβασε ξαφνικά σε τόσο υψηλές τιμές;

Ο Άγιος Παΐσιος, ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης και η Παναγία η Μακρυμάλλισα

Από το νέο βιβλίο: «ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ χώρα ζώντων – Σύγχρονες μορφές της ορθοδοξίας όπως τις έζησα»

~ Έχουν γραφτεί πολλά για την αντιπάθεια του Αγίου Παϊσίου στα χρήματα, την εχθρότητα του προς τον Μαμωνά και την απόλυτή εμπιστοσύνη του στη θεία Πρόνοια. Όμως ετούτη η ιστορία που θα σας διηγηθώ αξίζει, γιατί δείχνει πέρα από αυτό την ψυχική επικοινωνία των αγίων της Εκκλησίας μας και επιβεβαιώνει το συναίσθημα που αισθανόμουνα και εγώ όταν επισκεπτόμουνα τον Γέροντα Παΐσιο…

Την ιστορία, το λοιπόν, που θα σας διηγηθώ μου διηγήθηκε ο ηγούμενος της Ι.Μ. Κοιμήσεως Θεοτόκου Μακρυμάλλης, στα Ψαχνά Ευβοίας, αρχιμανδρίτης Ιάκωβος.

Θέλησα να προσκυνήσω τα λείψανα του Αγίου Παρθενίου, που είναι πολύ θαυματουργός και θεραπεύει μάλιστα και τον καρκίνο… Φθάνοντας στο χωριό Μακρυμάλλη στην τελευταία ανηφόρα για τη Μονή, συνέβη κάτι θαυμαστό που δεν μου έχει ξανατύχει. Είδα παιδάκια δέκα-δεκαπέντε ετών να κατηφορίζουν τρέχοντας χαρούμενα μες στον δρόμο παρέες παρέες σαν σχολική εκδρομή ένα πράγμα. Και ξαφνικά σε μια στροφή λίγο παραπάνω είδα κόσμο πολύ, ολόκληρο χωριό, που συνόδευαν την εικόνα της Παναγίας της «Μακρυμάλλισσας» με έναν παπά να θυμιατίζει δίπλα της και τους πιστούς να ψέλνουν ύμνους χωρίς μικρόφωνα και άλλες συσκευές. Όχι δεν ερχόντουσαν να μας προϋπαντήσουν, απλά πηγαίνανε την Αγία εικόνα στο χωριό να κάνουν την επομένη το πανηγυράκι… Δόξασα τον Θεό που σε αυτές τις μέρες τις δύσκολες και πονηρές ένα ολόκληρο χωριό κρατά έτσι ζωντανά τις παραδόσεις…

Στο μοναστήρι προσκυνήσαμε τα Άγια λείψανα του Αγίου Παρθενίου, της Αγίας Παρασκευής, του Αγίου Χαραλάμπους και Παντελεήμονος και Αναργύρων, όλοι συνάδελφοι γιατροί και ιαματικοί και όχι σαν και μας με τα πτυχία και τα διδακτορικά.

Μας δέχτηκε μετά ο ηγούμενος πατήρ Ιάκωβος που έχει το όνομα του Γέροντά του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη, κοντά στον οποίο εκάρη μοναχός και έζησε μέχρι την κοίμησή του το 1991 με το όνομα Ιλαρίων. Χείμαρρος ο αγαθός και φιλόξενος άγιος ηγούμενος, πολλές οι εμπειρίες και αναμνήσεις του. Μας διηγήθηκε, λοιπόν, πως όταν ήταν νεαρός θα πήγαινε στο Άγιον Όρος για προσκύνημα και ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης του ζήτησε μια χάρη:

«Εκεί στον Γέροντα Παΐσιο που θα πας θέλω να δώσεις συτόν τον φάκελο με λεφτά. Αλλά επειδή ο Γέροντας Παΐσιος δεν θα τα δεχτεί θα τα βάλεις με τρόπο σε ένα βιβλίο μέσα εκεί που θα προσκυνάς στο εκκλησάκι του και θα’ χει σίγουρα λειτουργικά βιβλία…»

Πήγε λοιπόν ο Γιάννης στον Γέροντα Παΐσιο μίλησαν πνευματικά και στο τέλος πριν να φύγει του ζήτησε ευλογία να μπει στο εκκλησάκι για προσκύνημα. Ο Γέροντας αρνήθηκε, όμως και ο Γιάννης επέμενε και αυτός.

«Θέλω να προσκυνήσω την εικόνα της Παναγίας στο τέμπλο»,δικαιολογήθηκε…

«Όπου και να προσκυνήσεις την Παναγία μας το ίδιο είναι. Γεμάτο το Αγιονόρος με εικόνες της θαυματουργές», αντέτεινε ο Γέροντας, αλλά ο Γιάννης επέμενε πολύ, τον έσκασε τον Γέροντα Παΐσιο, ώσπου δεν άντεξε και του  ‘πε ανοιχτά:

«Άκου, Γιαννάκη, τα λεφτά που σου έδωσε ο Γέροντας Ιάκωβος και σου είπε να τα κρύψεις με τρόπο σε ένα βιβλίο στο εκκλησάκι μου να τα κρατήσεις να τα δώσεις για καλές πράξεις. Και να κρατήσεις και συ να φας κανένα γλυκό με τους φίλους σου στη Λαμία…»

Κόκκαλο ο Γιάννης, πήγε στον Γέροντα Ιάκωβο στον γυρισμό και αυτός γελώντας, πριν του τα διηγηθεί, του είπε:

«Τα λεφτά που δεν δέχτηκε ο Γέροντας Παΐσιος να τα δώσεις σε καλές πράξεις και να κρατήσεις και εσύ για να φας κανένα κέρασμα με τους φίλους σου στη Λαμία».

Κόκκαλο δεύτερη φορά ο Γιάννης…

«Μα, Γέροντα μου, που το ξέρεις εσύ, ότι δεν τα δέχτηκε και μου ‘πε ακριβώς τα ίδια;»

«Αυτά είναι πνευματικά πράγματα, άστα και μην τα ρωτάς», απάντησε ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης.

Την ίδια απάντηση έδινε ο άγιος αυτός Γέροντας, όταν αποκαλύπτονταν χαρίσματά του…

Βασιλεύ Ουράνιε: Προσευχή στο Άγιον Πνεύμα κατά την Αγία Γραφή

εικόνα: 1508 μ.Χ. Η Αγία Τριάδα εμφανίζεται στο Ρώσσο άγιο 

Αλέξανδρο του Σβιρ με μορφή παρόμοια με το όραμα του Αβραάμ.

Η παρουσία του Κυρίου μας Παρακλήτου 

στην Εκκλησία είναι τόσο σημαντική 

ώστε «Ει μη Πνεύμα παρήν, 

ουκ αν συνέστη η Εκκλησία» τονίζει 

ο ιερός Χρυσόστομος (Ε.Π.50,459). 

Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή. Ο απόστολος των Εθνών τονίζει κατηγορηματικά πως «Ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν ει μη εν Πνεύματι Αγίω» (Α’ Κορ.12:3). 

«...Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν...»

Το Πνεύμα το Άγιο είναι η ζωή, η πνοή μας και η δύναμη για να μπορέσουμε κι εμείς να ζήσουμε τη δική μας μεταμόρφωση και τη φανέρωση του δικού μας προσώπου, και έτσι να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίον βλέπουμε τον Θεό και τον κόσμο. 

Προσευχή εις το Άγιον Πνεύμα 

Εργασία της Σοφίας Ντρέκου

Βασιλεύ Ουράνιε, Παράκλητε, το Πνεύμα το Άγιον, ελθέ μεθ’ ημών και αγίασον ημάς. (Ιωαν. ιδ’ 17).

Πνεύμα Οδηγητικόν, οδήγει ημάς επί τρίβους δικαιοσύνης. (Ιωαν. ιδ’ 17).

Πνεύμα Διδακτικόν, κατάστησον ημάς διδακτούς Θεού. (Α’ Κορ. β’ 13).

Πνεύμα Αληθείας, αποκάλυπτε εις ημάς τα μυστήρια της Βασιλείας των Ουρανών. (Ιωαν. ιδ’ 17).

Πνεύμα Σοφίας, διάνοιγε τους οφθαλμούς της διανοίας μας ίνα κατανοή τα θαυμάσια εκ του Νόμου Σου. (Α’ Κορ. ιβ 8 – Ψαλμ. 118).

Πνεύμα Συνέσεως, απομάκρυνε την αφροσύνη μας. (Β’ Τιμ. α’ 7).

Πνεύμα Υπομνηματικόν, υπενθύμιζε εις ημάς τον υψηλόν μας προορισμόν. (Ιωαν.ιδ’. 17)

Πνεύμα Παράκλητον, ενίσχυε ημάς εις τας θλίψεις του βίου τούτου. (Ιωαν. ιδ’ 17).

Πνεύμα Ευθές, εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις ημών. (Ψαλ. Ν’ 12).

Πνεύμα Δυνάμεως, ενίσχυε ημάς εις την άρσιν του καθ’ ημέραν σταυρού μας. (Πραξ. α’ 8).

Πνεύμα Φωτός, καταύγαζε τα σκότη της νυκτός της παρούσης ζωής.

Πνεύμα Ερευνητικόν, ερευνόν και ετάζον καρδίας και νεφρούς, χάριζε εις ημάς συνείδησιν αγαθήν. (Α’ Κορ. β’ 10).

Πνεύμα Λαλούν, λάλει αγαθά εις τας καρδίας ημών. (Ματθ. ι’ 20).

Πνεύμα Ζωοποιούν, ανόρθωσον τα εκ της αμαρτίας παραλελυμένα και νεκρά μας μέλη. ( Ιωαν. ς’ 63).

Πνεύμα Πληρούν, πλήρωσον τας καρδίας ημών, πίστεως, ελπίδος και αγάπης. (Λουκ. α’ 41).

Πνεύμα Προφητικόν, χάριζε εις ημάς παρρησίαν προφήτου εις τας πονηράς κα δυσκόλους ημέρας μας. (Πραξ. α’ 16).

Πνεύμα Υιοθεσίας, κάμε να κράζωμεν εκ βάθους καρδίας, Αββά ο Πατήρ. (Ρωμ. η’ 15).

Πνεύμα Ελευθερίας, ελευθέρωσον ημάς από τα σύγχρονα είδωλα. (Β’ Κορ.γ’ 17).

Πνεύμα Συναντιλήψεως, γίνου αντιλήπτωρ εις τας ασθενείας μας. (Ρωμ. η’ 26).

Πνεύμα Μεσιτικόν, μεσίτευε υπέρ ημών «στεναγμοίς αλαλήτοις». (Ρωμ. η’ 26).

Πνεύμα Αγάπης, δημιούργησε εντός ημών καρδίας παλλομένας από αγάπην και αφοσίωσιν. (Β’ Τιμ. α’ 7).

Πνεύμα Μαρτυρούν, κατάστησέ μας ζώσαν μαρτυρίαν Ιησού Χριστού εις την εποχήν μας. (Εβρ. ι’ 15).

Πνεύμα Κύριον, αποκάλυψον εις ημάς την αληθινήν Σου λατρείαν. (Α’ Κορ. ιβ’ 5).

Πνεύμα Κατασκηνούν, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. (Α' Κορ. ς' 19).
Και καθάρισον ημάς από πάσης κηλίδος,
Και σώσον Αγαθέ τας ψυχάς ημών.

Αμήν. 

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός: Να τι μας διδάσκει η Πεντηκοστή

Έφτασε η μεγάλη γιορτή, η γιορτή της μέγιστης χαpάς για τους χριστιανούς. Το Άγιο Πνεύμα κατήλθε στους Αποστόλους. Και όχι μόνο στους Αποστόλους.

Το Άγιο Πνεύμα ήρθε στον κόσμο για να εκπληρώσει την υπόσχεση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που είπε: «Δεν θα σας αφήσω ορφανούς, αλλά θα αποστείλω το Άγιο Πνεύμα, τον Παράκλητο».
Το Άγιο Πνεύμα αγίασε τη γη και θα συνοδεύει όλο το χριστιανικό γένος στο δρόμο προς τη σωτηρία, μέχρι το τέλος των αιώνων. Το Άγιο Πνεύμα πρώτα από όλους κατήλθε στους Αποστόλους. Και πώς κατήλθε; Ορατό, με τη μορφή πυρίνων γλωσσών. Το Άγιο Πνεύμα ποτέ δεν έγινε ορατό έτσι, ούτε κατήλθε σε κάποιον.

Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Για ποιο λόγο το Άγιο Πνεύμα έπρεπε να κατέλθει στους αγίους Αποστόλους με τη μορφή πυρίνων γλωσσών και να γίνει από όλους ορατό και αισθητό; Επειδή οι Απόστολοι ήταν άγιοι, επειδή δια μέσου αυτών, δια μέσου του κηρύγματος τους, έπρεπε να εδραιωθεί σε όλο τον κόσμο το άγιο Ευαγγέλιο. Ήταν οι πρώτοι κήρυκες του Ευαγγελίου, οι πρώτοι που έφεραν το φως του Χριστού στον κόσμο. Επίσης, επειδή έτσι τους ξεχώρισε το Άγιο Πνεύμα, που κατήλθε σ’ αυτούς με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Το Άγιο Πνεύμα αναδημιούργησε με τις φλόγες την καρδιά και το μυαλό τους, τους αγίασε και τους διαφώτισε, θύμησε σ’ αυτούς όλα όσα είχαν ακούσει μέχρι τότε από τον Κύριο Ιησού Χριστό και έδωσε σ’ αυτούς τη δύναμη ώστε να οδηγήσουν όλο τον κόσμο στον Χριστό.

Αλλά μήπως και τώρα δεν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα σε όσους είναι άξιοι να το δεχτούν; Άραγε δεν ήταν πλήρης Πνεύματος Αγίου ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ; Το Άγιο Πνεύμα κατήλθε σ’ αυτόν όχι με τη μορφή πυρίνων γλωσσών, αλλά έτσι ώστε κυρίευσε όλες τις σκέψεις, όλες τις επιθυμίες, τα συναισθήματα και τις επιδιώξεις του. Το Άγιο Πνεύμα κατέκτησε τον Όσιο Σεραφείμ.

Έτσι κατήλθε το Άγιο Πνεύμα σε πολλούς Αγίους, έτσι κατήλθε και σε όλους μας τους ανάξιους σύγχρονους χριστιανούς, αφού στο Μυστήριο του Χρίσματος και στο Άγιο Βάπτισμα μας δίνεται η ευλογία του Αγίου Πνεύματος. Σε όλους δίνεται αυτή η ευλογία, όλοι την έλαβαν, όμως δεν την φύλαξαν όλοι.

Πολλοί έχασαν αυτό τον θησαυρό, στερήθηκαν την ευλογία του Αγίου Πνεύματος. Γιατί μήπως μπορεί το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει σε ακάθαρτη, γεμάτη από αμαρτία ανθρώπινη καρδιά;
Όπως ο καπνός διώχνει τη μέλισσα, έτσι η δυσωδία διώχνει όλους τους ανθρώπους, έτσι και η δυσωδία της ανθρώπινης καρδιάς διώχνει το Άγιο Πνεύμα. Το Άγιο Πνεύμα ζει μόνο σε καθαρές καρδιές, μόνο σ’ αυτούς δίνει την θεϊκή του ευλογία, τα άγια χαρίσματα, αφού είναι ο «Θησαυρός των αγαθών», όλων των αληθινών και πλέον πολύτιμων αγαθών, με τα οποία μπορεί να κατακτήσει την ανθρώπινη καρδιά.

Άραγε μπορεί να τα προσλάβει η ακάθαρτη καρδιά;
Άραγε μπορεί να λάβει την ευλογία του Αγίου Πνεύματος η αμαρτωλή καρδιά, η στερημένη του ελέους και της αγάπης;
Και πώς λοιπόν μπορούμε να αποκτήσουμε καθαρή καρδιά; Πώς μπορούμε να απέχουμε από τις επαίσχυντες αμαρτίες; Πώς μπορούμε να απέχουμε από τους εχθρικούς πειρασμούς της σωτηρίας μας, από τους πειρασμούς του κόσμου; Πώς θα διαφυλαχτούμε από αυτούς;

Πρέπει επιμελώς, πάντα, όλες τις μέρες της ζωής μας, κάθε στιγμή να σκεφτόμαστε ότι το Άγιο Πνεύμα δεν ζει σε ακάθαρτη καρδιά. Πρέπει να μην ενδίδουμε στον πειρασμό και όταν το ακάθαρτο πνεύμα, ο εχθρός της σωτηρίας μας, μας ψιθυρίζει φιλοδοξίες για επίγεια ευτυχία, όταν μας προβάλλει εικόνες ένδοξης, ευκατάστατης ζωής, όταν διεγείρει την υπερηφάνεια μας, όταν προκαλεί επιθυμία τιμής και δόξας, εμείς δεν πρέπει να βάζουμε μέσα στην καρδιά μας αυτούς τους διαβολικούς ψιθύρους, δεν πρέπει να δεχόμαστε τους πειρασμούς του κόσμου. Όταν έρχονται στην καρδιά τέτοιοι λογισμοί, εμείς πρέπει αμέσως να καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι πειρασμός. Πρέπει λοιπόν εκείνη τη στιγμή, με όλες τις δυνάμεις του μυαλού και της καρδιάς να διώξουμε αυτούς τους λογισμούς, να μην κοιτάξουμε τις πειρασμικές εικόνες που μας προβάλλει το ακάθαρτο πνεύμα, πειράζοντας μας. Δεν πρέπει να ενδίδουμε στους ψιθύρους του. Αλλά εάν δεν το κάνουμε αυτό, εάν κοιτάξουμε αυτές τις εικόνες της επίγειας δόξας και ευημερίας, εάν σκεφτόμαστε όλο και περισσότερο αυτές τις εικόνες, τότε αλίμονο σε μας, γιατί τότε ο πειρασμός θα κυριεύσει τις καρδιές μας.

ΕΠΙΧΡΥΣΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΠΑΡΓΥΡΩΣΕΙΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΙΕΡΑ ΣΚΕΥΗ (Δείτε εδώ)

Οι μεγάλοι ασκητές της ευσέβειας, που είχαν την ικανότητα να παρατηρούν την κίνηση της καρδιάς τους, έλεγαν ότι εάν ο άνθρωπος δεχτεί τις πειρασμικές εικόνες, τότε γίνεται μέρος αυτών, η ψυχή του συνδέεται με αυτές, ενώνεται με αυτές. Οι Άγιοι Πατέρες απαιτούν από μας να μην συγκατατιθέμεθα στις ακάθαρτες εικόνες.

Εάν ακολουθήσουμε αυτή τη συμβουλή, τότε δεν θα μας καταλάβει βαρειά και φοβερή θλίψη, τότε το Άγιο Πνεύμα δεν θα μας αφήσει. Πρέπει να μην θαμπώνεστε, να μην ευφραίνεστε με τους πειρασμούς του σατανά, να μην συμφωνούμε με αυτούς αλλά να εξεγειρόμαστε εναντίον τους με την αγία οργή. Στον Απόστολο Παύλο υπάρχουν βαθυστόχαστα λόγια που πρέπει όλοι εμείς να τα θυμόμαστε καλά: «όργίζεσθε, καί μή άμαρτάνετε» (Εφεσ. 4, 26). Υπάρχει η αγία οργή. Με αυτήν την οργή φλεγόταν η καρδιά του Ιησού όταν με το μαστίγιο εξεδίωξε τους εμπόρους από το ναό, όταν είπε στον άγιο απόστολο Πέτρο: «ΰπαγε οπίσω μου, σατανά» (Ματθ. 16, 23).

Πώς μπόρεσε ο Κύριος Ιησούς Χριστός να πει στον άγιο απόστολο που Τον αγαπούσε με όλη του την καρ¬διά, τέτοια λόγια; Τα είπε αυτά οργισμένος. Έτσι έπρεπε να γίνει. Δεν μπορούσε ο Κύριος να μην οργιστεί με τον απόστολο Πέτρο, όταν αυτός προσπαθούσε να Τον πείσει να μην πάει στο σταυρικό θάνατο. Ορίστε, με τέτοια αγία οργή πρέπει να είναι γεμάτη η καρδιά των χριστιανών, όταν αισθάνονται να τους ψιθυρίζουν λόγια εναντίωσης στο δρόμο του Χριστού. Ας μας σώσει ο Κύριος από αυτό, ώστε να παραμείνουμε ψυχροί ή θερμοί. Ας μας δώσει την αγία οργή ώστε να διώχνουμε τον πειρασμό.

Να τι μας χρειάζεται. Μας χρειάζεται επίσης σε όλη μας τη ζωή να θυμόμαστε ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός μας ανακάλεσε ώστε να γίνουμε παιδιά του θεού και να επιδιώκουμε το φως του Χριστού. Πρέπει όλη η ζωή μας να αφιερωθεί στον Κύριο Ιησού Χριστό.
Πρέπει ολόψυχα να επιδιώκουμε ώστε με τίποτα να μην εξοργίσουμε τον Κύριο και να προσευχόμαστε θερμά να θεραπεύσει το αδύναμο πνεύμα μας. Και ο Κύριος θα βοηθήσει.
Και το Άγιο Πνεύμα θα έρθει στην καρδιά μας και θα την αγιάσει και θα μας δώσει τη δύναμη να βαδίσουμε στο δρόμο της σωτηρίας.

Το Άγιο Πνεύμα ας κατοικήσει στην καρδιά μας.
Το Άγιο Πνεύμα ας μας βοηθήσει στο δύσκολο δρόμο της σωτηρίας.
Το Άγιο Πνεύμα ας παρηγορήσει εμάς και όλους τους θλιμμένους.

Να τι μας διδάσκει αυτή η μεγάλη γιορτή της Πεντηκοστής. Αμήν.

24 Ιουνίου 1945 Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας – Από το βιβλίο «Ρήματα ζωής αιωνίου» τόμος Α, επιμέλεια Μητρ. Αργολίδος Νεκτάριος, μετάφραση μοναχή Ιερωνύμη, εκδ. Επιστροφή

Προφητεία :Πατροκοσμάς και Γέροντας Παΐσιος: Ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς

Παρακολουθώντας κανείς τις εξελίξεις που διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή, το αρνητικό κλίμα που υπάρχει για τους πολιτικούς και τις πολιτικές τους, γίνονται πιο επίκαιρα παρά ποτέ τα λόγια που είχαν πει ο Γέροντας Παΐσιος και Πατροκοσμάς

Για όλους και για όλα είχε μιλήσει κατά καιρούς ο Άγιος Παίσιος σε προσκυνητές που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν από κοντά.

Είχε πει πολλά, γεμάτες κουβέντες, ξεκάθαρες λέξεις  παρά το γεγονός ότι μιλούσε πολύ λίγο γι΄αυτά τα θέματα.

Τόσο ο Γέροντας Παΐσιος, όσο και Πατροκοσμάς είχαν πολλά χαρίσματα και ανάμεσα σε αυτά ένα καταπληκτικό και πολύ σπάνιο –σπάνιο ακόμη και ανάμεσα στους αγίους της Εκκλησίας-  αυτό της προγνώρισης!!!

Πολλές είναι οι διηγήσεις, και ακόμη περισσότερα τα περιστατικά που έχουνε μαθευτεί στις τάξεις των πιστών της Εκκλησίας,

και τα οποία καταμαρτυρούν τον χαρισματικό γέροντα Παΐσιο ως σύγχρονη μορφή της εκκλησίας που θέλησε να μας ειδοποιήσει για μελλοντικά γεγονότα και που με πολύ αγάπη και χωρίς επιτήδευση μετέδιδε λόγια αλήθειας και ανακούφισης.

Ωστόσο, πολλές φορές αναφέρθηκε στο μέλλον με μεγάλη σαφήνεια, χωρίς να αλλάζει τα λόγια του και εμμένοντας στα τραγικά, τα οποία πρόκειται να συμβούν στη χώρα, χωρίς να αφήσουν πληγές και πληγωμένους, αλλά και τα ευχάριστα που θα ακολουθήσουν αμέσως μετά.

«Όταν οι μέρες θα πλησιάζουν, τότε ο κόσμος θα σιχαθεί τους πολιτικούς» ήταν τα λόγια του γέροντα Παισίου, ο οποίος στη συγκεκριμένη προφητεία του αναφέρεται σε επίθεση της Τουρκίας προς την Ελλάδα και τα οποία συνεχίζουν «και θα τους κυνηγήσει.

Βέβαια, ο γέροντας Παΐσιος αναφέρθηκε στη συνέχεια της προφητείας λέγοντας «το κακό θα ξεκινήσει όταν ακούσετε να μιλάνε στην τηλεόραση για τα 12 ναυτικά μίλια»!

Ίσως να θεωρηθεί σύμπτωση, επίσης, το γεγονός πως ένας άλλος Αγιορείτης μοναχός, που αναγνωρίστηκε ως άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Πατροκοσμάς

(Κοσμάς ο Αιτωλός) έχει προφητεύσει πως «θα ξεσηκωθεί το ρέμπελο και μετά οι πολίτες», παραμένοντας στο ίδιο «μοτίβο»

(προγενέστερη πρόβλεψη από αυτή του Παϊσίου) προσθέτοντας όμως ένα στοιχείο, αυτό του ξεσηκωμού του «ρέμπελου» (παλαιότερα ρέμπελος ονομαζόταν εκείνος που δεν είχε να κάνει δουλειά και που τριγυρνούσε άπραγος εδώ κι εκεί στους δρόμους).

«Τότε», αναφέρει ο Πατροκοσμάς, θα υπάρχει κυβέρνηση και θα είναι σαν να μην υπάρχει»!!!

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όμως, αναφέρεται και άλλα στοιχεία στην προφητεία του πριν να φθάσει στην σύγκρουση με τους Τούρκους (η οποία επαναλαμβάνεται στις προφητείες και των δύο αγιορειτών μοναχών).

«Ένας μεγάλος σεισμός θα κάνει πολύ κακό και μετά από αυτόν θα επιτεθεί ο Τούρκος και θα φθάσει μέχρι τα εξαμίλια»!

Έξι μίλια ο Κοσμάς ο Αιτωλός, δώδεκα μίλια (και πιθανή παραβίασή τους) ο γέροντας Παΐσιος! Οι συμπτώσεις είναι ιδιαίτερα σημαντικές τη στιγμή που συγκλίνουν στην Ελληνοτουρκική σύγκρουση…

Τι γνώριζαν οι άγιοι αυτοί γέροντες και προσπάθησαν να μας προειδοποιήσουν; Κανείς δεν μπορεί να απαντήσει με σαφήνεια όταν μελετά τις προφητείες, ιδιαίτερα, όταν αυτές δεν έχουν ακόμη εκπληρωθεί.

Επειδή η κατάθεση των «προφητειών» των δύο αυτών αγαπημένων γερόντων της Εκκλησίας είναι δυνατόν να λειτουργήσει ως αρνητικό κάλεσμα ή να αφήσει σπόρους συνωμοσιολογίας,

καλό θα ήταν να αναφερθεί ότι οι γέροντες ποτέ δεν προκάλεσαν, ποτέ δεν επιζήτησαν και σε ολόκληρο το βίο τους απέφευγαν συστηματικά να προκαλέσουν και ιδιαίτερα να προκαλέσουν «λαθεμένα όνειρα»

ή να δημιουργήσουν φόβους στους ανθρώπους που τους πλησίαζαν και αποζητούσαν την συμβουλή τους ή απλά να ακούσουν τα λόγια τους

Κατάθλιψη και Εγωισμός . Γέρων Παΐσιος και Γέρων Πορφύριος

.

Δυο γέροντες της εποχής μας << ΑΓΙΟΙ >> πάντα συμφωνούσαν στα προβλήματα που μαστίζουν την εποχή μας. Και ο καθένας με τον δικό του τρόπο έδινε τις συμβουλές του...

Έλεγε ο Γέροντας Παϊσιος:

*******************************

Ο εγωισμός οδηγεί στην λύπη· σ' εκείνη την λύπη πού δεν είναι κατά Θεόν.

Η κατά Θεόν λύπη οδηγεί στη μετάνοια. Η μη κατά Θεόν λύπη οδηγεί στην απελπισία. 

«Ο εγωισμός φέρνει πάντα λύπη και άγχος», Ο πονηρός «θέλει να μας βλέπει λυπημένους και να χαίρεται...το ταγκαλάκι δεν θέλει κανένας να χαίρεται»

.Ο εγωισμός ανοίγει την πόρτα στο ταγκαλάκι για να μας εππηρεάσει ρίχνοντάς μας στην Κατάθλιψη και τα διάφορα λεγόμενα «ψυχολογικά προβλήματα».

Έλεγε και ο Γέροντας Πορφύριος:

*************************************** 

«Κύριον αίτιον εις την κατάθλιψη και σε όλα αυτά πού τα λένε πειρασμικά, σατανικά, όπως είναι η νωθρότης, η ακηδία, η τεμπελιά, πού μαζί μ’αυτά είναι τόσα άλλα ψυχολογικά, δηλαδή πειρασμικά πράγματα, είναι ότι έχεις μεγάλον εγωισμό μέσα σου».

Κάνει εντύπωση πού ο γέροντας όλα τα ανωτέρω «ψυχολογικά» τα αποκαλεί πειρασμικά, δηλ. δαιμονικά, δηλ. δαιμονικές ενέργειες, δαιμονικές επήρρειες.

Ο εγωισμός-υπερηφάνεια πού είναι και η νόσος του διαβόλου είναι η βάση, η αιτία της εισβολής και της δράσης του πονηρού στον άνθρωπο.

Ο διάβολος μπαίνοντας στην ψυχή την γεμίζει με λύπη.  

Προβολή του Δήμου Άργους Μυκηνών στην εκπομπή του Alpha "Σαββατοκύριακο (βίντεο

Σε μια εκπομπή με υψηλή τηλεθέαση προέβαλε σήμερα ο Δήμαρχος Άργους Μυκηνών Δημήτρης Καμπόσος τον Δήμο Άργους Μυκηνών τα προϊόντα που παράγει και τις ομορφιές του .

Η εκπομπή Σαββατοκύριακο με τον Μάνεση του δημοσιογράφου Νίκου Μάνεση που προβάλλεται κάθε Σαββατοκύριακο στον Alpha στις 10:00 το πρωί φιλοξένησε σε ζωντανή μετάδοση από το Κυβέρι τον Δήμαρχο Δημήτρη Καμπόσο όπου μίλησε για το πανέμορφο παραλιακό τόξο του Δήμου μας και τις επιλογές που δίνει στους επισκέπτες.

Νεα Κίος , Τημένιο ,Μύλοι και Κυβέρι προβλήθηκαν στην τηλεόραση του Alpha με όμορφες εικόνες από την περιοχή.

Η προσπάθεια του Δημάρχου για προβολή του τόπου είναι συνεχής και ουσιαστική. Ο Δήμος Άργους Μυκηνών προχωράει μπροστά με βήματα σταθερά!

«Αν θέλεις η προσευχή σου ν’ ανεβεί κατευθείαν στο Θεό, δώσε της δύο φτερά, τη νηστεία και την ελεημοσύνη

Τα γνωστά και αποτελεσματικά μέσα για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τη διδασκαλία των ιερών Γραφών και την πείρα των μεγάλων αγίων είναι τα εξής:

1. Η καθαρή καρδιά και το αγνό σώμα.
2. Η ταπεινοφροσύνη.
3. Η υπακοή στη φωνή του Θεού.
4. Η προσευχή.
5. Η καθημερινή αυταπάρνηση.
6. Η ανάγνωση και ακρόαση της Αγίας Γραφής.
7. Τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας και κατεξοχήν η θεία Κοινωνία.

Κάθε πιστή ψυχή μπορεί να γεμίσει με Άγιο Πνεύμα, αν καθαριστεί από την αμαρτία, απαλλαγεί από τη φιλαυτία και ελευθερωθεί από την υπερηφάνεια. Το Άγιο Πνεύμα είναι πάντα ολόγυρά μας και επιθυμεί να μπει μέσα μας. Αλλά οι κακές μας πράξεις μάς περιβάλλουν σαν ισχυρό πέτρινο τείχος. Και τ’ αμαρτήματά μας, σαν άγριοι φρουροί, το διώχνουν μακριά μας και δεν το αφήνουν να μας πλησιάσει.

Κάθε αμαρτία διώχνει το Άγιο Πνεύμα. Πιό μισητές, όμως, είναι από τις σωματικές η πορνεία και από τις ψυχικές η υπερηφάνεια. Το Άγιο Πνεύμα, η τέλεια καθαρότητα, δεν μπορεί ποτέ να κατοικήσει σε άνθρωπο μολυσμένο με αμαρτίες. Πώς να μείνει στη καρδιά μας, όταν αυτή είναι γεμάτη μέριμνες, επιθυμίες και πάθη;

Ας δούμε λοιπόν πιό αναλυτικά τα μέσα για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.

1. Αν θέλουμε να μη χάσουμε το Άγιο Πνεύμα, που πήραμε στο βάπτισμα, ή αν το χάσαμε, να Το αποκτήσουμε πάλι, οφείλουμε να έχουμε καρδιά καθαρή και σώμα αγνό, αμόλυντο δηλαδή από κάθε σαρκική αμαρτία.

Καρδιά και σώμα πρέπει να είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Και σ’ όποιον έχει καθαρή καρδιά και αμόλυντο σώμα, το Άγιο Πνεύμα θα μπει και θα κυριέψει τη ψυχή του. Φτάνει να μην έχει αποθέσει ο άνθρωπος αυτός την ελπίδα του στα καλά του έργα και να μην καυχιέται γι’ αυτά, να μη νομίζει δηλαδή ότι δικαιωματικά πρέπει να λάβει τα δώρα του Αγίου Πνεύματος, σαν αμοιβή που του χρωστάει ο Θεός.

Αν εσύ είχες την ατυχία να κηλιδώσεις την καρδιά σου και να φθείρεις το σώμα σου με την αμαρτία, αγωνίσου να καθαριστείς με τη μετάνοια. Πάψε ν’ αμαρτάνεις, μετανόησε με συντριβή και άρχισε να ζεις με περισσότερη προσοχή. Έτσι θ’ αξιωθείς ν’ απολαύσεις το Άγιο Πνεύμα.

2. Ένα από τα πιό σίγουρα μέσα για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος είναι η ταπεινοφροσύνη.

Έστω κι αν είσαι άνθρωπος τίμιος, καλός, δίκαιος και σπλαχνικός, έστω κι αν τηρείς όλες τις εντολές του Θεού, να θεωρείς πάντα τον εαυτό σου σαν έναν ανάξιο δούλο Του, σαν ένα εργαλείο στα χέρια Του, εργαλείο με το οποίο Εκείνος ενεργεί. Άλλωστε, φτάνει μια πιό προσεκτική ματιά στα καλά μας έργα, ακόμα και στις μεγαλύτερες αρετές μας, για να δούμε πόσο λίγο αξίζουν να λέγονται χριστιανικές αρετές. Πόσες φορές, λ.χ., δίνουμε ελεημοσύνη, αν όχι από ματαιοδοξία και φιλαυτία, οπωσδήποτε όμως από ιδιοτέλεια, σαν τοκογλύφοι, ελπίζοντας δηλαδή ότι για ένα νόμισμα που δώσαμε στο φτωχό, θα πάρουμε από το Θεό εκατό ή χίλια;

Ταπεινοφροσύνη είναι και το να υπομένεις καρτερικά και αγόγγυστα όλες τις θλίψεις, λύπες και δυστυχίες, θεωρώντας τες σαν τιμωρία για τις αμαρτίες σου. Να μη λες, «αλίμονο στη συμφορά μου!», αλλά «και λίγα είναι τούτα για τις αμαρτίες μου!». Και να ζητάς από το Θεό, όχι τόσο να σε απαλλάξει από τις δοκιμασίες, όσο να σου δώσει δύναμη για να τις υπομένεις.

3. Το Άγιο Πνεύμα μπορούμε να το αποκτήσουμε επίσης με την υπακοή στη φωνή του Θεού.

Ο Θεός μιλάει πολύ καθαρά, με τρόπο σαφή και κατανοητό. Έτσι μπορούμε ν’ ακούμε τη φωνή του σε κάθε τόπο και χρόνο και περίσταση. Φτάνει μόνο να έχουμε αυτιά για ν’ ακούμε. Είσαι λ.χ., δυστυχισμένος; Σε αδίκησε κάποιος; Πέθανε ένας συγγενής σου; Είσαι άρρωστος, λυπημένος ή μελαγχολικός χωρίς καμιά φανερή αιτία, όπως συμβαίνει συχνά σε όλους μας; Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις μπορείς ν’ ακούσεις τη φωνή του Θεού, που σου λέει να συνέλθεις και, αντί να στηρίζεσαι στους ανθρώπους ή να ζητάς παρηγοριά στις διασκεδάσεις και τα ξεφαντώματα, να γυρίσεις μετανοημένος σ’ Αυτόν, να ζητήσεις παρηγοριά και βοήθεια μόνο απ’ Αυτόν.

Αν πάλι καλοπερνάς, αν έχεις άφθονα αγαθά και καμιά ανάγκη, αν οι υποθέσεις σου όλες εξελίσσονται θετικά, αν δεν γνωρίζεις πόνο και θλίψη, αλλά μόνο χαρά, και μάλιστα χαρά πνευματική, όλα τούτα είναι του Θεού φωνή, που σε παρακινεί ν’ αγαπάς μ’ όλη σου την καρδιά τον ευεργέτη σου, να τον ευχαριστείς μ’ όλη σου τη δύναμη και να μην ξεχνάς, όταν απολαμβάνεις τ’ αγαθά αυτού του κόσμου, να βοηθάς και τους δικούς Του άσημους αδελφούς, δηλαδή τους φτωχούς. Να μην ξεχνάς ακόμα, πως τα αληθινά αγαθά και η αιώνια χαρά βρίσκονται στον ουρανό και προέρχονται απ’ αυτόν που είναι η πηγή κάθε αγαθού και κάθε χαράς.

Αν είναι παρανομία ή περιφρόνηση ενός επίγειου άρχοντα, πόσο μεγαλύτερη αμαρτία είναι η περιφρόνηση του ουράνιου βασιλιά! Αν δεν προσέξουμε, μπορεί ο Θεός, μετά τις αναρίθμητες ενοχλήσεις και τις επανειλημμένες προσκλήσεις Του, να μας εγκαταλείψει σαν πεισματάρικα παιδιά, θα μας αφήσει τότε να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Αλλά ύστερα απ’ αυτό ο νους μας λίγο-λίγο θα σκοτιστεί τόσο πολύ, ώστε και οι φοβερότερες ακόμη αμαρτίες δεν θα μας φαίνονται παρά αναπόφευκτες αδυναμίες της ανθρώπινης φύσεως μας. Όσο λοιπόν ωφέλιμο και σωτήριο είναι το ν’ ακούμε τη φωνή του Θεού, τόσο επικίνδυνο και καταστροφικό είναι το να μην της δίνουμε σημασία.

4. Το Άγιο Πνεύμα Το παίρνουμε ακόμα με την προσευχή. Είναι ο πιό απλός και αποτελεσματικός τρόπος, που μπορεί να τον χρησιμοποιεί ο καθένας μας οποιαδήποτε ώρα.

Όπως γνωρίζουμε, η προσευχή είναι εξωτερική και εσωτερική. Όποιος προσεύχεται κάνοντας γονυκλισίες, κάνει εξωτερική προσευχή. Και όποιος με το νου και την καρδιά του απευθύνεται στο Θεό πασχίζοντας να τον έχει ακατάπαυστα στο λογισμό του, κάνει εσωτερική προσευχή.

Όλοι ξέρετε ποιός από τους δύο αυτούς τρόπους προσευχής είναι ο πιό καλός, ο πιό καρποφόρος, ο πιό ευάρεστος στον Κύριο. Ξέρετε, επίσης, ότι μπορούμε να προσευχόμαστε παντού και πάντοτε, ακόμα και τότε που μας καταβάλλει η αμαρτία. Μπορούμε να προσευχόμαστε και όταν δουλεύουμε και όταν ξεκουραζόμαστε, τις γιορτές και τις καθημερινές, όρθιοι, καθιστοί ή ξαπλωμένοι.

Εδώ χρειάζεται να σας πω μόνο, ότι, μολονότι η εσωτερική προσευχή είναι το πιό ισχυρό μέσο για την απόκτηση της θείας χάριτος, δεν πρέπει ν’ αφήνουμε και την εξωτερική προσευχή, και μάλιστα την κοινή θεία λατρεία. Πολλοί λένε: «Γιατί να πάω στην εκκλησία; Μπορώ και στο σπίτι να προσευχηθώ. Εκεί περισσότερο αμαρτάνεις παρά προσεύχεσαι». Αλλά τί τους κάνει, νομίζετε, να μιλούν έτσι; Η καλή τους γνώση ή η ορθή τους κρίση; Καθόλου! Απεναντίας, η τεμπελιά και ο εγωισμός τους. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι μερικές φορές συμβαίνει, δυστυχώς, να είμαστε μέσα στην εκκλησία και ν’ αμαρτάνουμε. Αυτό όμως δεν γίνεται επειδή ήρθαμε στην εκκλησία, μα επειδή ήρθαμε με διάθεση ακατάλληλη, όχι για να προσευχηθούμε, μα για άλλα! Και για να πεισθείτε, κοιτάξτε εκείνους που, με τις παραπάνω προφάσεις, δεν έρχονται στην εκκλησία. Μήπως προσεύχονται στο σπίτι τους; Κάθε άλλο!

Είπαμε πριν, ότι ο άνθρωπος που δεν έχει μέσα του το Άγιο Πνεύμα, δεν μπορεί να προσευχηθεί αληθινά. Πραγματικά, για να προσευχηθεί κανείς όπως πρέπει, χρειάζεται πολύς κόπος, μεγάλος αγώνας. Δεν είναι δυνατόν αμέσως ή έστω σε σύντομο χρονικό διάστημα να κατευθύνει το νου και την καρδιά του στο Θεό. Αλλά τί αποκτιέται στον κόσμο τούτο εύκολα, γρήγορα και άκοπα; Ποιά τέχνη, ποιά επιστήμη, ποιά πνευματική παρηγοριά; Γι’ αυτό να προσεύχεσαι. Ακόμα κι αν στη προσευχή σου βλέπεις πολύ κόπο και καμιά ευχαρίστηση, να προσεύχεσαι με επιμέλεια και ζήλο. Να συνηθίζεις τον εαυτό σου στη προσευχή και τη συνομιλία με το Θεό. Να προσπαθείς, όσο μπορείς, να συμμαζεύεις και να ελέγχεις τις σκορπισμένες σου σκέψεις. Έτσι, σιγά-σιγά, η προσευχή σου θα γίνεται όλο και πιό εύκολη, θ’ αρχίσεις κι εσύ να αισθάνεσαι μια γλυκεία παρηγοριά. Και αν κάνεις ειλικρινή προσπάθεια, το Άγιο Πνεύμα, βλέποντας την αγωνιστικότητά σου και τη γνησιότητα του πόθου σου, γρήγορα θα σε βοηθήσει. Και αφού μπει μέσα σου, θα σου διδάξει την αληθινή προσευχή.

Ο Θεός μάς ζητάει να προσευχόμαστε αδιάκοπα. Πολλοί λένε: «Πώς είναι δυνατό να προσευχόμαστε αδιάκοπα, αφού ζούμε στο κόσμο; Αν ασχοληθούμε μόνο με την προσευχή, πότε θα εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας και θ’ ασχοληθούμε με τις δουλειές μας;». Δεν μπορούμε, βέβαια, να κάνουμε αδιάλειπτη προσευχή εξωτερικά, να στεκόμαστε δηλαδή πάντοτε σε στάση προσευχής, γιατί πρέπει και να δουλέψουμε και πολλές άλλες ανάγκες μας να ικανοποιήσουμε. Όποιος, όμως, συναισθάνεται την εσωτερική του φτώχεια, δεν θα πάψει να προσεύχεται, ό,τι κι αν κάνει. Όποιος θερμά ποθεί να μπει στη βασιλεία των ουρανών, θα βρει την ευκαιρία και το χρόνο να προσεύχεται, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Ακόμα κι όταν εργάζεται βαριά και ακατάπαυστα, θα βρει καιρό να μιλήσει στο Θεό. Δεν βρίσκει καιρό να προσευχηθεί μόνο εκείνος που δεν θέλει.

Μερικοί πιστεύουν ότι προσευχή μπορεί να γίνεται μόνο από βιβλία. Καλό είναι, βέβαια, αν μπορείς, να ικετεύεις και να δοξολογείς το Θεό με τα λόγια των ψαλμών και των εκκλησιαστικών ύμνων. Αν, όμως, είσαι αγράμματος, τότε φτάνει να μάθεις τις κυριότερες προσευχές, με πρώτη την Κυριακή Προσευχή, δηλαδή το «Πάτερ ημών». Σ’ αυτή την προσευχή, που μάς την παρέδωσε ο ίδιος ο Κύριος, αναφέρονται όλες οι ανάγκες μας. Αν, πάλι, οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν να προσευχηθείς για αρκετή ώρα, τότε λέγε μερικές άπλες και σύντομες προσευχές, όπως, «Κύριε, ελέησον», «Θεέ μου, βοήθησέ με», «Κύριε, συγχώρεσέ με», «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».

5. Ένας από τους αγίους πατέρες είπε: «Αν θέλεις η προσευχή σου ν’ ανεβεί κατευθείαν στο Θεό, δώσε της δύο φτερά, τη νηστεία και την ελεημοσύνη». Κυρίως μ’ αυτές τις δύο πρακτικές αρετές πραγματοποιείται η καθημερινή αυταπάρνηση.

Νηστεία γενικά και για κάθε άνθρωπο είναι η εγκράτεια και ο αυστηρός μετριασμός στη χρήση της τροφής.

Σκοπός της νηστείας είναι να ταπεινώσει και να ελαφρύνει το σώμα, κάνοντάς το έτσι πιό υπάκουο στη ψυχή. Γιατί ένα χορτάτο και παχύσαρκο σώμα ζητάει ευκολίες και ανέσεις, μας κάνει ράθυμους και δεν μας αφήνει να συλλογιζόμαστε το Θεό. Δένει τη ψυχή, την πνίγει, την κάνει ό,τι θέλει.

Αλλά νηστεύοντας σωματικά, πρέπει συνάμα να νηστεύεις και ψυχικά. Να φυλάς τη γλώσσα σου από κάθε κακό ή ανώφελο λόγο. Να κυριαρχείς στις επιθυμίες σου. Να ξεριζώνεις τα πάθη σου.

Όσο για την ελεημοσύνη, εμείς συνήθως ονομάζουμε έτσι τη βοήθεια που δίνουμε στους φτωχούς. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτή. Ελεημοσύνη είναι κάθε πράξη αγάπης και ευσπλαχνίας. Να δώσει κανείς τροφή στον πεινασμένο, να δώσει νερό στον διψασμένο, να ντύσει τον γυμνό, να επισκεφθεί τον άρρωστο και τον φυλακισμένο, να φιλοξενήσει τον άστεγο, να περιθάλψει το ορφανό κ.λπ.

Αλλά για να είναι η ελεημοσύνη σου αληθινή, όλα αυτά πρέπει να τα κάνεις χωρίς να καυχιέσαι, χωρίς να ζητάς τον έπαινο των ανθρώπων και την ευγνωμοσύνη εκείνων που ευεργετείς.

6. Ένας άλλος τρόπος για την απόκτηση του Αγίου Πνεύματος είναι, όπως είπαμε, η ανάγνωση και ακρόαση της Αγίας Γραφής.

Η Αγία Γραφή είναι για τον άνθρωπο ένα θησαυροφυλάκιο, απ’ όπου μπορεί να αντλήσει φως και ζωή· φως, που φωτίζει και σοφίζει, και ζωή, που ζωογονεί και παρηγορεί και ευφραίνει. Η Αγία Γραφή είναι ένα από τα πολυτιμότερα δώρα του Θεού στον άνθρωπο, μια μεγάλη ευεργεσία, από την οποία ο καθένας μπορεί να ωφεληθεί, φτάνει μόνο να το θελήσει. Η Αγία Γραφή είναι η θεία σοφία, μια σοφία τόσο θαυμαστή, ώστε μπορεί να την κατανοήσει ακόμα και ο πιό απλός κι αγράμματος άνθρωπος. Γι’ αυτό ακριβώς πολλοί απλοί άνθρωποι, διαβάζοντας ή ακούγοντας την Αγία Γραφή, έγιναν ευσεβείς και έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, ενώ απεναντίας άλλοι, και μάλιστα μορφωμένοι, μελετώντας την, πλανήθηκαν και χάθηκαν. Αυτό έγινε, γιατί οι πρώτοι τη διάβαζαν με απλότητα καρδιάς, χωρίς ορθολογιστικά ψιλολογήματα, επιδιώκοντας να πλουτίσουν όχι σε γνώση ανθρώπινη, αλλά σε χάρη και δύναμη και Πνεύμα Θεού, ενώ οι δεύτεροι, νομίζοντας πως είναι σοφοί και πως τα ξέρουν όλα, ζητούσαν στη Γραφή όχι τη δύναμη και το Πνεύμα του Θεού, αλλά τη σοφία του κόσμου.

7. Το Άγιο Πνεύμα το αποκτούμε, τέλος, με τη συμμετοχή στα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας και κατεξοχήν με τη θεία Κοινωνία.

Ο Ιησούς Χριστός είπε: «Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, είναι ενωμένος μαζί μου κι εγώ μαζί του. Αυτός έχει ζωή παντοτινή. Και εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα». Όποιος, δηλαδή, άξια κοινωνεί τα άγια Μυστήρια, ενώνεται με τον Κύριο. Και όποιος με αληθινή μετάνοια, καθαρή καρδιά, θείο φόβο και ακράδαντη πίστη παίρνει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, παίρνει συνάμα και το Άγιο Πνεύμα. Κι εκείνο τον ετοιμάζει να δεχθεί και τον Ιησού Χριστό και το Θεό Πατέρα, να γίνει δηλαδή ναός και κατοικητήριο του αληθινού Τριαδικού Θεού. Απεναντίας, όποιος κοινωνεί το σώμα και το αίμα του Κυρίου ανάξια, με ψυχή ακάθαρτη, με καρδιά γεμάτη κακία, εκδικητικότητα και μίσος, όχι μόνο δεν παίρνει το Άγιο Πνεύμα, αλλά γίνεται προδότης, όπως ο Ιούδας, και σταυρώνει το Χριστό γι’ άλλη μια φορά.

Το σώμα και το αίμα του Χριστού, γι’ αυτούς πού άξια το μεταλαμβάνουν, είναι το φάρμακο που θεραπεύει κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία. Και ποιός από μας είναι σε κατάσταση τέλειας υγείας; Ποιός δεν χρειάζεται θεραπεία, ανακούφιση και παρηγοριά;

Το σώμα και το αίμα του Χριστού είναι η τροφή μας στο δρόμο προς τη βασιλεία των ουρανών. Μπορεί ποτέ να ξεκινήσει κανείς για μεγάλη και κοπιαστική πορεία χωρίς τροφή;

Το σώμα και το αίμα του Χριστού είναι ορατό αγιαστικό μέσο, που μας το κληροδότησε ο ίδιος ο Κύριος και μας το άφησε για τον αγιασμό μας. Ποιός δεν θα ήθελε να γίνει μέτοχος σε μια τέτοια κληρονομιά και ν’ αγιαστεί;

Μην αμελείτε λοιπόν να πλησιάζετε στο Ποτήριο της ζωής. Αλλά να πλησιάζετε με φόβο Θεού και πίστη. Όποιος αρνείται ή αμελεί να κοινωνήσει, δεν αγαπάει το Χριστό, γι’ αυτό ούτε το Άγιο Πνεύμα θα λάβει ούτε στην ουράνια βασιλεία θα μπει.

Αυτά λοιπόν είναι τα μέσα, με τα οποία μπορούμε ν’ αποκτήσουμε το Άγιο Πνεύμα: καθαρή καρδιά και αγνή ζωή, ταπεινοφροσύνη, υπακοή στη φωνή του Θεού, προσευχή, αυταπάρνηση, μελέτη των ιερών βιβλίων, θεία Κοινωνία.

Το καθένα απ’ αυτά τα μέσα αρκεί, βέβαια, και μόνο του για να μας χαρίσει το Άγιο Πνεύμα. Μα είναι πιό καλό και πιό αποτελεσματικό να τα χρησιμοποιούμε όλα μαζί. Τότε, χωρίς καμιά αμφιβολία, θα λάβουμε το Άγιο Πνεύμα, και θα γίνουμε άγιοι!

Τελειώνοντας, πρέπει να πούμε, ότι, αν κάποιος αξιωθεί να λάβει το Άγιο Πνεύμα και στη συνέχεια πέσει σε αμαρτία, το διώχνει από μέσα του. Και τότε όμως ας μην απελπιστεί, ας μη νομίσει ότι χάθηκαν όλα. Όσο πιό γρήγορα μπορεί, ας προσπέσει στο Θεό με θέρμη, με μετάνοια, με προσευχή και το Άγιο Πνεύμα θα επιστρέψει μέσα του

Το Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής! – Τι έλεγε ο Άγιος Παΐσιος για τα μνημόσυνα

Να μην ξεχάσουμε όλους αυτούς που αγαπήσαμε και δεν είναι πια κοντά μας. Οι προσευχές των ζωντανών ενώνονται εν Χριστώ με αυτές των κεκοιμημένων στην ευχαριστιακή κοινωνία και δίνουν την ευκαιρία στον Φιλεύσπλαχνο Πατέρα να προσφέρει τη συγχώρεση.

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής, λέγεται «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο. Είναι το δεύτερο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το πρώτο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκριας).

Ο λόγος που το καθιέρωσε η Εκκλησία μας, παρ’ ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής:

Επειδή πολλοί κατά καιρούς πέθαναν μικροί η στην ξενιτιά η στη θάλασσα η στα όρη και τους κρημνούς η και μερικοί, λόγω φτώχειας, δεν μπόρεσαν να έχουν
τα καθιερωμένα μνημόσυνα, οι Πατέρες της Εκκλησίας μας θέσπισαν το μνημόσυνο αυτό και έχουν καθορίσει ξεχωριστή ημέρα της εβδομάδος γι’ αυτούς

Όπως η Κυριακή είναι η ημέρα της Αναστάσεως του Κυρίου, ένα εβδομαδιαίο Πάσχα, έτσι το Σάββατο είναι η ημέρα των κεκοιμημένων, για να τους μνημονεύουμε και να έχουμε κοινωνία μαζί τους. Σε κάθε προσευχή και ιδιαίτερα στις προσευχές του Σαββάτου ο πιστός μνημονεύει τους οικείους, συγγενείς και προσφιλείς, ακόμη και τους εχθρούς του που έφυγαν από τον κόσμο αυτό.Την ημέρα αυτή φτιάχνουμε κόλλυβα και φέρνουμε προσφορο για τη θεία Λειτουργία, που αναγράφονται τα ονόματα των ζώντων και των κεκοιμημένων, τα οποία μνημονεύονται.

Κατά τα δύο μεγάλα Ψυχοσάββατα η Εκκλησιά μας μνημονεύει:

* Όλους εκείνους που πέθαναν σε ξένη γη και χώρα, σε στεριά και σε θάλασσα.

* Εκείνους που πέθαναν από λοιμική ασθένεια, σε πολέμους, σε παγετούς, σε σεισμούς και θεομηνίες.

* Όσους κάηκαν η χάθηκαν.

* Εκείνους που ήταν φτωχοί και άποροι και δεν φρόντισε κανείς να τους τιμήσει με τις ανάλογες Ακόλουθες και τα Μνημόσυνα.

Με αυτήν την πίστη αναθέτουμε στην αγάπη και στην αγαθότητα του Θεού «εαυτούς και αλλήλους», τους ζωντανούς αλλά και τους κεκοιμημένους μας και τα μνημόσυνα θεωρούνται ΥΨΙΣΤΗ ΜΟΡΦΗ ΑΓΑΠΗΣ προς τους αδελφούς που δεν είναι πιά μαζί μας.

Ψυχοσάββατο της Πεντηκοστής.

Εορτάζει 48 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.

Ο μακαριστός π.Παίσιος έλεγε για τα μνημόσυνα…

– Γέροντα, οι υπόδικοι νεκροί (πλην των Αγίων) μπορούν να προσεύχονται;

-Έρχονται σε συναίσθηση και ζητούν βοήθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Όσοι βρίσκονται στον Άδη μόνο ένα πράγμα θα ήθελαν από τον Χριστό: να ζήσουν πέντε λεπτά για να μετανοήσουν. Εμείς που ζούμε, έχουμε περιθώρια μετανοίας, ενώ οι καημένοι οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν πιά μόνοι τους να καλυτερεύσουν την θέση τους, αλλά περιμένουν από εμάς βοήθεια. Γι’ αυτό έχουμε χρέος να τους βοηθούμε με την προσευχή μας.

Μού λέει ο λογισμός οτι μόνο το δέκα τοις εκατό από τους υπόδικους νεκρούς βρίσκονται σε δαιμονική κατάσταση, και εκεί που είναι, βρίζουν τον Θεό, όπως οι δαίμονες. Δεν ζητούν βοήθεια, αλλά και δεν δέχονται βοήθεια! Γιατί, τι να τους κάνει ο Θεός; Σαν ένα παιδί που απομακρύνεται από τον πατέρα του, σπαταλάει όλη την περιουσία του και από πάνω βρίζει και τον πατέρα του. Ε, τι να το κάνει αυτό ο πατέρας του; Οι άλλοι όμως οι υπόδικοι, που έχουν λίγο φιλότιμο, αισθάνονται την ενοχή τους, μετανοούν και υποφέρουν για τις αμαρτίες. Ζητούν να βοηθηθούν και βοηθιούνται με τις προσευχές των πιστών.

Τούς δίνει δηλαδή ο Θεός μία ευκαιρία, τώρα που είναι υπόδικοι, να βοηθηθούν μέχρι να γίνει η Δευτέρα Παρουσία. Καί όπως σε αυτή τη ζωή, αν κάποιος είναι φίλος με τον βασιλιά, μπορεί να μεσοαλαβήσει και να βοηθήσει έναν υπόδικο, έτσι κι αν είναι κανείς φίλος με τον Θεό, μπορεί να μεσολαβήσει στο Θεό με την προσευχή του και να μεταφέρει τους υπόδικους από την μία φυλακή σε άλλη καλύτερη, από το ένα κρατητήριο σε ένα άλλο καλύτερο. Η ακόμα μπορεί να τους μεταφέρει και σε ένα δωμάτιο η σε διαμέρισμα.

Όπως ανακουφίζουμε τους φυλακισμένους με αναψυκτικά κλπ που τους πηγαίνουμε, έτσι και τους νεκρούς τους ανακουφίζουμε με τις προσευχές και τις ελεημοσύνες που κάνουμε για τη ψυχή τους. Οι προσευχές των ζώντων για τους κεκοιμημένους και τα μνημόσυνα είναι η τελευταία ευκαιρία που δίνει ο Θεός στους κεκοιμημένους να βοηθηθούν, μέχρι να γίνει η τελική Κρίση. Μετά την δίκη δεν θα υπάρχει δυνατότητα να βοηθηθούν….

Ο Θεός θέλει να βοηθήσει τους κεκοιμημένους, γιατί πονάει για τη σωτηρία τους, αλλά δεν το κάνει, γιατί έχει αρχοντιά. Δεν θέλει να δώσει δικαίωμα στο διάβολο να πεί: Πως τον σώζεις αυτόν, ενώ δεν κοπίασε; Όταν εμείς προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους, Τού δίνουμε το δικαίωμα να επεμβαίνει. Περισσότερο μάλιστα συγκινείται ο Θεός όταν προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους παρά για τους ζώντες.

Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας έχει τα κόλλυβα, τα μνημόσυνα. Τα μνημόσυνα είναι ο καλύτερος δικηγόρος για τις ψυχές των κεκοιμημένων. Έχουν τη δυνατότητα και από την κόλαση να βγάλουν τη ψυχή. Κι εσείς σε κάθε Θεία Λειτουργία να διαβάζετε κόλλυβα για τους κεκοιμημένους. Έχει νόημα το σιτάρι: Σπείρετε εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία δηλαδή συμβολίζει το θάνατο και την ανάσταση του ανθρώπου, λέει η Γραφή…

– Γέροντα, αυτοί που έχουν πεθάνει πρόσφατα έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από προσευχή;

-Εμ, όταν μπαίνει κάποιος στη φυλακή, στην αρχή δεν δυσκολεύεται πιο πολύ; Να κάνουμε προσευχή για τους κεκοιμημένους που δεν ευαρέστησαν στον Θεό, για να κάνει κάτι και γι’ αυτούς ο Θεός. Ιδίως, όταν ξέρουμε ότι κάποιος ήταν σκληρός, γιατί μπορεί να νομίζουμε ότι ήταν σκληρός, αλλά στη πραγματικότητα να μην ήταν- και είχε αμαρτωλή ζωή, τότε να κάνουμε πολλή προσευχή, Θείες Λειτουργίες, Σαρανταλείτουργα για τη ψυχή του και να δίνουμε ελεημοσύνη σε φτωχούς για τη σωτηρία της ψυχής του, για να ευχηθούν οι φτωχοί “να αγιάσουν τα κόκκαλα του”, ώστε να καμθεί ο Θεός και να τον ελεήσει.Ετσi ότι δεν έκανε εκείνος, το κάνουμε εμείς γι’ αυτόν. Ενώ ένας άνθρωπος που είχε καλοσυνη ακόμα και αν η ζωή του δεν ήταν καλή, επειδή είχε καλή διάθεση, με λίγη προσευχή πολύ βοηθιέται.

Έχω υπόψη μου γεγονότα που μαρτυρούν πόσο οι κεκοιμημένοι βοηθιούνται με την προσευχή πνευματικών ανθρώπων. Κάποιος ήρθε στο Καλύβι και μου είπε με κλάματα: Γέροντα, δεν έκανα προσευχή για κάποιο γνωστό μου κεκοιμημένο και μου παρουσιάστηκε στον ύπνο μου. Είκοσι μέρες, μου είπε, έχεις να με βοηθήσεις, με ξέχασες και υποφέρω! Πράγματι, μου λέει (ο προσκηνυτής) εδώ και 20 μέρες είχα ξεχαστεί με διάφορες μέριμνες και ούτε για τον εαυτό μου δεν προσευχόμουν.

– Όταν, Γέροντα, πεθάνει κάποιος και μας ζητήσουν να προσευχηθούμε γι’ αυτόν, είναι καλό να κάνουμε κάθε μέρα ένα κομποσχοίνι μέχρι τα σαράντα;

-Άμα κάνεις κομποσχοίνι γι’αυτόν, βάλε και άλλους κεκοιμημένους. Γιατί να πάει η αμαξοστοιχία στον προορισμό της με έναν μόνο επιβάτη, ενώ χωράει και άλλους; Πόσοι κεκοιμημένοι έχουν ανάγκη οι καημένοι και ζητούν βοήθεια και δεν έχουν κανένα να προσευχηθεί γι αυτούς! Μερικοί, κάθε τόσο, κάνουν μνημόσυνο μόνο για κάποιον δικό τους. Με αυτό το τρόπο δεν βοηθιέται ούτε ο δικός τους, γιατί η προσευχή τους δεν είναι τόσο ευάρεστη στο Θεό. Αφού τόσα μνημόσυνα έκαναν γι’ αυτόν, ας κάνουν συγχρόνως και για τους ξένους.

-Γέροντα, οι νεκροί που δεν έχουν ανθρώπους να προσεύχονται γι’αυτούς βοηθιούνται από τις προσευχές εκείνων που προσεύχονται γενικά για τους κεκοιμημένους;

-Καί βέβαια βοηθιούνται. Εγώ, όταν προσεύχομαι για όλους τους κεκοιμημένους, βλέπω στον ύπνο μου τους γονείς μου, γιατί αναπαύονται από την προσευχή που κάνω. Κάθε φορά που έχω Θεία Λειτουργία, κάνω γενικό μνημόσυνο για όλους τους κεκοιμημένους… Αν καμιά φορά δεν κάνω ευχή για τους κεκοιμημένους, παρουσιάζονται γνωστοί κεκοιμημένοι μπροστά μου.

Έναν συγγενή μου, που είχε σκοτωθεί στο πόλεμο, τον είδα μπροστά μου μετά τη Θεία Λειτουργία, την ώρα του μνημοσύνου, γιατί αυτόν δεν τον είχα γραμμένο με τα ονόματα των κεκοιμημένων, επειδή μνημονεύονταν στη Προσκομιδή με τους ηρωικώς πεσόντες. Κι εσείς στην Αγία Πρόθεση να μη δίνετε να μνημονευθούν μόνο ονόματα ασθενών, αλλά και ονόματα κεκοιμημένων, γιατί μεγαλυτερη ανάγκη έχουν οι κεκοιμημένοι!

Ο άνθρωπος μετά το θάνατο συνεχίζει να διατηρεί τις δυνάμεις της συνειδητότητάς του, και μπορεί να συνεχίσει να επικοινωνεί με τον Θεό. Δεν εννοώ ότι η ψυχή θα προσεύχεται στον Θεό ζητώντας αυτό η εκείνο το αντικείμενο, η αυτή η εκείνη τη χάρη. Όταν λέω προσευχή, εννοώ την ενέργεια που ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό.

.