Ότι το ξύλον της ζωής, εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου

Σε τροπάρια της εορτής των Χριστουγέννων γίνεται λόγος για το ότι ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του είναι το ξύλο της ζωής. 

Χαρακτηριστικό είναι το προεόρτιο απολυτίκιο της εορτής των Χριστουγέννων, στο οποίο λέγονται τα εξής: «Ετοιμάζου Βηθλεέμ, ήνοικται πάσιν η Εδέμ, ευτρεπίζου Ευφραθά, ότι το ξύλον της ζωής, εν τω σπηλαίω εξήνθησεν εκ της Παρθένου, Παράδεισος και γαρ η εκείνης γαστήρ, εδείχθη νοητός εν ω το θείον φυτόν, εξ ου φαγόντες ζήσομεν ουχί δε ως ο Αδάμ τεθνηξόμεθα. Χριστός γεννάται, την πριν πεσούσαν αναστήσων εικόνα».

Στο τροπάριο αυτό αντιπαρατίθεται ο νέος Αδάμ, που είναι ο Χριστός, προς τον παλαιό Αδάμ.
Ο πρώτος Αδάμ έφαγε από το ξύλο, απώλεσε τον Παράδεισο και έτσι ασθένησε όλο το ανθρώπινο γένος από την είσοδο της φθοράς και του θανάτου, ενώ ο νέος Αδάμ που είναι ο Χριστός, το ξύλο της ζωής, δίνει την ζωή σε όσους θα ενωθούν μαζί Του.
Ο νέος Παράδεισος είναι η κοιλία της Θεοτόκου, καί, φυσικά, η Εκκλησία, το δε ξύλο της ζωής είναι ο Ίδιος ο Χριστός. Οι απόγονοι του Αδάμ μπορούν να γευθούν από αυτό το ξύλο και να απολαύσουν την αληθινή ζωή.
Θα πρέπη στην συνέχεια να κάνουμε λόγο για το τί ακριβώς ήταν αυτό το ξύλο της ζωής στον Παράδεισο και πώς ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του γίνεται ξύλο ζωής για τον άνθρωπο.

Η Παλαιά Διαθήκη μας διασώζει μερικά σημεία από την ευλογημένη ζωή των πρωτοπλάστων στον Παράδεισο. Ο Παράδεισος, κατά την διδασκαλία των αγίων Πατέρων, ήταν νοητός και αισθητός.
Νοητός, γιατί ήταν η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, αφού ο Αδάμ μετά την δημιουργία του βρισκόταν στον φωτισμό του νού και έπρεπε με την ενέργεια του Θεού και την δική του συνέργεια να φθάση στην θέωση. Ήταν και αισθητός, γιατί ήταν ένας ιδιαίτερος τόπος.
Μέσα στον Παράδεισο υπήρχαν πολλά δένδρα, αλλά δύο από αυτά διέφεραν από τα άλλα.
Το πρώτο ξύλο ήταν το ξύλο της γνώσεως για το οποίο ο Αδάμ έλαβε εντολή να μη
φάγη από αυτό. «Και ενετείλατο Κύριος ο Θεός τω Αδάμ λέγων, από παντός ξύλου του εν τω παραδείσω βρώσει φαγή, από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ’ αυτού, ή δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε» (Γεν. β’, 16-17).
Το άλλο ξύλο ήταν το ξύλο της ζωής. Και όπως αναφέρει η Παλαιά Διαθήκη, μετά την ανυπακοή του ανθρώπου και την βρώση του ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού, ο Θεός τον εξέβαλε από τον Παράδεισο «καί έταξε τα Χερουβίμ και την φλογίνην ρομφαίαν την στρεφομένην φυλάσσειν την οδόν του ξύλου της ζωής» (Γεν. γ’, 24).
Ο λόγος για τον οποίο εξέβαλε ο Θεός τον άνθρωπο από τον Παράδεισο μετά την παρακοή ήταν ότι δεν έπρεπε μετά την πτώση του να φάγη από το ξύλο της ζωής. «Και νυν μήποτε εκτείνη την χείρα αυτού και λάβη από του ξύλου της ζωής και φάγη και ζήσεται εις τον αιώνα» (Γεν. γ’, 22).
Επομένως, φαίνεται ότι στον Παράδεισο υπήρχαν δύο ξύλα με ιδιαίτερη σημασία και σκοπό, δηλαδή το ξύλο του γινώσκειν καλό και πονηρό, και το ξύλο της ζωής.
Από το ένα έφαγε και απέθανε και από το άλλο εμποδίστηκε να φάγη για να μη παραμείνη αιωνίως στην πτώση και το κακό. Οπότε, εδώ βλέπουμε την φιλανθρωπία του Θεού.
Εκδιώκει τον άνθρωπο από τον Παράδεισο, ώστε να μη παραμείνη αιώνιος στην θνητότητά του, αλλά να μετανοήση, και κυρίως στον κατάλληλο καιρό με την ενανθρώπηση του Υιού του Θεού να γευθή του ξύλου της ζωής και να υπερβή τον θάνατο και να εισέλθη πάλι μέσα στον Παράδεισο.
Έτσι, λοιπόν, η έξωση του ανθρώπου από τον Παράδεισο δεν ήταν τιμωρία του Θεού, αλλά έργο της αγάπης και φιλανθρωπίας Του.

 Οι άγιοι Πατέρες, ερμηνεύοντας την Αγία Γραφή μέσα από την εκκλησιαστική ζωή και την προσωπική τους πείρα, μας παρέδωσαν υπέροχες αναλύσεις για τα δύο αυτά ξύλα.

Κατ’ αρχάς πρέπει να μνημονεύσουμε την ερμηνεία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου για το ξύλο της γνώσεως του καλού και του κακού.
Σε μια ομιλία του λέγει ότι το ξύλο αυτό ούτε φυτεύθηκε κακώς ούτε απαγορεύθηκε φθονερώς. Αυτό σημαίνει ότι τίποτε από ό,τι δημιούργησε ο Θεός δεν ήταν κακό, αλλά όλα καλά λίαν.
Η απαγόρευση να μη φάγη ο άνθρωπος από το δένδρο αυτό δεν προερχόταν από φθόνο για να μη φθάση ο άνθρωπος στην θέωση. Άλλωστε, το δένδρο αυτό ήταν η θεωρία του Θεού. «Θεωρία γαρ ήν το φυτόν».
Ο άνθρωπος θα έτρωγε στον κατάλληλο καιρό, αφού προηγουμένως θα γυμναζόταν πνευματικά, και αυτό θα συνιστούσε την θέωσή του.
Απηγόρευσε ο Θεός να φάγη από αυτό, γιατί ακόμη ήταν ατελής, δεν είχε προετοιμασθή κατάλληλα, όπως πολύ κακό προξενεί η τελεία και σκληρή τροφή σε αυτούς που ακόμη έχουν ανάγκη γάλακτος.
Το κακό ήταν ότι ο Αδάμ μετέλαβε του ξύλου της γνώσεως «ου κατά καιρόν, ουδ’ επιτηδείως». Και εφ’ όσον αστόχησε και έχασε την θεία Χάρη, δεν έπρεπε στην συνέχεια να φάγη από το ξύλο της ζωής για να μη στερεωθή και σταθεροποιηθή στην πτώση και τον θάνατο.
Η γεύση του ξύλου της ζωής ήταν «μεγάλη και υπεροχική», γι’ αυτό και ο Θεός πρόσταξε να το φυλάττουν όχι άγγελοι και αρχάγγελοι, ούτε αρχές, εξουσίες, δυνάμεις και κυριότητες, αλλά τα Χερουβίμ που ανήκουν στην πρώτη ιεραρχία των Αγγέλων.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, έχοντας υπ’ όψη του την ερμηνεία του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, τον οποίο θεωρούσε και πνευματικό του πατέρα, ακολουθεί την ίδια παράδοση.
Γράφει ότι το ξύλο της γνώσεως είναι απόπειρα, δοκιμή και γυμνάσιο στο να δοκιμασθή ο άνθρωπος στην υπακοή ή την ανυπακοή.
Ονομάσθηκε το δένδρο αυτό δένδρο γνώσεως του καλού και του κακού γιατί όσοι έτρωγαν από αυτό, τους έδινε γνωστική δύναμη της φύσεώς του, πράγμα το οποίο είναι καλό για τους τελείους και κακό για τους ατελείς και ακρατείς κατά την αίσθηση.
Το ξύλο της ζωής λέγεται έτσι γιατί έχει ενέργεια που παρέχει ζωή ή στους αξίους της ζωής ή σε αυτούς που δεν είναι υποδουλωμένοι στον θάνατο.
Από την ερμηνεία αυτή του αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού φαίνεται ότι ο άνθρωπος έπρεπε να δοκιμασθή πριν φάγη το ξύλο της γνώσεως και στην συνέχεια να φάγη από το ξύλο της ζωής και να ζήση αιωνίως με τον Θεό.

 Χωρίς άσκηση και προετοιμασία δεν είναι δυνατόν κανείς να αποκτήση την θέωση και την κοινωνία με τον Θεό.
Η αποτυχία του ανθρώπου να ακολουθήση την πορεία προς την θέωση, την οποία είχε χαράξει ο Θεός δεν ήταν τελείως καταστροφική για τον άνθρωπο, δηλαδή δεν συνετέλεσε αμετάκλητα στον αιώνιο αφανισμό του.
 Αυτό που δεν πέτυχε με μια σχετική δοκιμασία στον Παράδεισο της Εδέμ, το πέτυχε ο Χριστός με την ενανθρώπησή Του. Όμως τώρα ο άνθρωπος πέρασε μέσα από δεινή δοκιμασία, βαθύ πόνο και μεγάλη οδύνη. Δοκίμασε τί θα πη θάνατος, τί θα πη απομάκρυνση από τον Θεό.
Όποιος διαβάση τα γραπτά του οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου, θα διαπιστώση σε τί συνίστατο ο αδαμιαίος θρήνος.
 Μόνον όποιος αξιώθηκε της μεγάλης θεωρίας του Θεού και στην συνέχεια την έχασε, μόνον αυτός μπορεί κάπως να αντιληφθή και να βιώση τον θρήνο του Αδάμ. Και σε αυτό το σημείο βλέπουμε την μεγάλη αξία του οσίου Σιλουανού.
Μέρα με την μέρα πείθομαι ακόμη περισσότερο ότι ο όσιος Σιλουανός έχει μια πολύ μεγάλη και καταπληκτική θεολογία.
Διαβάζοντας κανείς τα γραπτά του αισθάνεται την μεγάλη δύναμη και την πλούσια σοφία που έχουν. Ήταν πραγματικά θεολόγος, γιατί έζησε την αδαμιαία πτώση, τον αδαμιαίο θρήνο, αλλά και την ένωση με τον νέο Αδάμ, τον Χριστό.
 Με την ενανθρώπησή Του ο Ίδιος ο Χριστός άνοιξε την πύλη του Παραδείσου. Δεν αφήνει απλώς τον άνθρωπο να εισέλθη σε αυτόν, αλλά το ίδιο το ξύλο της ζωής, που είναι ο Χριστός πορεύεται και κινείται προς τον άνθρωπο.
Τώρα η κοιλία της Θεοτόκου, όπου από την πρώτη στιγμή η θεία φύση προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την θέωσε, είναι Παράδεισος. Και η Εκκλησία που είναι το ευλογημένο Σώμα του Χριστού είναι ο αισθητός και νοητός Παράδεισος.
Όσοι ζουν μέσα στην Εκκλησία και είναι πραγματικά και ζωντανά μέλη του Σώματος του Χριστού μπορούν να γευθούν του ξύλου της ζωής, να υπερβούν τον θάνατο και να αποκτήσουν μια άλλη διάσταση υπάρξεως.
Γιατί, πραγματικά, έξω από τον Χριστό επικρατεί η σκιά και η χώρα του θανάτου.
Με την ένωση θείας και ανθρωπίνης φύσεως στο Πρόσωπο του Λόγου, γίνεται πιο σταθερή η πορεία προς την θέωση. Γι’ αυτό τώρα η σωτηρία δεν είναι θέμα υπακοής σε μια εντολή του Θεού, αλλά κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεάνθρωπο Χριστό.
Γι’ αυτό στην Εκκλησία δεν πρέπει να ζούμε απλώς συναισθηματικά, ούτε αποβλέπουμε απλώς στην ικανοποίηση των ατομικών και φιλανθρωπικών συναισθημάτων μας, αλλά ζούμε οντολογικά, ενωμένοι με τον Χριστό.
Η πορεία μας πρέπει να είναι πορεία υπερνικήσεως του θανάτου. Καί, φυσικά, αυτό επιτυγχάνεται μόνον με την γεύση του ξύλου της ζωής, που είναι ο Θεάνθρωπος Χριστός.
Έτσι, λοιπόν, η ενανθρώπηση του Χριστού είναι ευρυτέρα μιας δικανικής λυτρώσεως και μιας εκφράσεως της εξωτερικής και συναισθηματικής αγάπης, είναι διόρθωση της πτωτικής πορείας, απόλαυση της προπτωτικής ζωής, και ακόμη περισσότερο συνέχιση κατά ασφαλέστερο τρόπο της πορείας προς την θέωση.
Είναι αυτό που λέγει ο Χριστός «εγώ ήλθον ίνα ζωήν έχωσι και περισσόν έχωσιν» (Ιω. ι’, 10). Αυτό το «περισσόν» είναι η θέωση του ανθρώπου.

Άγια Νήπια (περίπου 14.000) που εσφάγισαν με διαταγή του Ηρώδη

Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Χριστός, ο πονηρός αυτός βασιλιάς μηχανεύθηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ. Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρα της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών. Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. Η χριστιανική Εκκλησία, πολύ σωστά ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίσθηκαν εν ύδατι, βαπτίσθηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους.

Να σημειώσουμε τέλος, ότι τα λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών.

Κοντάκιον
Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Αστήρ Μάγους έπεμψε, προς τον τεχθέντα, και Ηρώδης άδικον, στρατόν απέστειλε κενώς, φονοκτονήσαι οιόμενος, τον εν τη φάτνη ως Νήπιον 

Η Γέννηση του Χριστού προ Χριστού και Το Άστρο της Βηθλεέμ

Ελάχιστοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου και ότι η ακριβής ημερομηνία Γεννήσεώς Του δεν ήταν το πρώτο έτος μ.X., καθώς και ότι ορισμένα ιστορικά δεδομένα της εποχής δεν συμβαδίζουν με τις αφηγήσεις των Ευαγγελιστών.

Κατά τους θεολόγους, στόχος των Ευαγγελιστών δεν ήταν να μεταφέρουν τα ακριβή ιστορικά γεγονότα της Γεννήσεως αλλά το χαρμόσυνο μήνυμα της ενανθρωπίσεως του Θεού και της νίκης επί της φθοράς και του θανάτου.

Η Γέννηση του Χριστού και η εμφάνιση του Άστρου της Βηθλεέμ αντιμετωπίζονται ως θαύματα. Η επιστήμη δεν έχει την δυνατότητα να υποστηρίξει, αλλά ούτε και να απορρίψει την αντίληψη του ανθρώπου για τα θαύματα. Τα θαύματα βρίσκονται απόλυτα μέσα στο πεδίο της πίστης και έξω από το πεδίο της επιστήμης.

Επειδή όμως για τους ιστορικούς τίθενται ερωτήματα σχετικά με το πλαίσιο στο οποίο τοποθετείται το γεγονός της Γεννήσεως, θα προσπαθήσω σε αυτό το άρθρο να παραθέσω απλά και χωρίς θεολογικές αναφορές, τις κύριες επιστημονικές προσεγγίσεις που υπάρχουν γύρω από το θέμα.

Πότε γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός;
Αναρωτηθήκατε ποτέ, γιατί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου και όχι κάποια άλλη ημερομηνία; Αν και κανένας ιστορικός δεν είναι σε θέση να απαντήσει πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, ωστόσο, κάποιος λόγος υπάρχει για την επιλογή αυτής της ημερομηνίας.
Το πρόβλημα του εντοπισμού της ημερομηνίας γέννησης του Χριστού παραμένει μέχρι και σήμερα ανοιχτό πρόβλημα. Από τους τέσσερεις Ευαγγελιστές μόνο ο Λουκάς και ο Ματθαίος αρχίζουν τις αφηγήσεις τους από τη Γέννηση του Ιησού. Οι δύο αυτές περιγραφές φέρονται να συμπληρώνουν η μία την άλλη, ενώ πληρέστερη φέρεται αυτή του Λουκά.

Οι πληροφορίες των Ευαγγελίων
Τα λίγα στοιχεία που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την κατά προσέγγιση χρονολόγηση της γέννησης του Ιησού, προέρχονται όπως προαναφέραμε, κυρίως από το Ευαγγέλιο του Λουκά και του Ματθαίου και αφορούν:
* Τη γέννηση του Ιησού επί αυτοκράτορα Αυγούστου (Λουκ. 2,1)
* Τη γέννηση του Ιησού τον καιρό της βασιλείας του Ηρώδη (Λουκ. 1,5)
* Στις περιγραφές για το άστρο της Βηθλεέμ (Ματθ. 2,2)
* Στα γεγονότα της πρώτης απογραφής επί ηγεμονίας του Κυρηνίου της Συρίας (Λουκ. 2,2)
Γέννηση του Χριστού, Θεοφανους του Κρητός (16 αι.) Μονή Σταυρονικητα,

Ο Χριστός γεννήθηκε προ Χριστού
Το έτος γέννησης του Χριστού ως ανοιχτό πρόβλημα έχει απασχολήσει κατά καιρούς επιστήμονες και ιστορικούς.
Μια άποψη είναι ότι ο Χριστός γεννήθηκε το 4 π.Χ. επειδή στην Καινή Διαθήκη σύμφωνα με τα Ευαγγέλια ,το γεγονός της γέννησης συνέβη κατά την βασιλεία του Ηρώδη του Α΄(73-4 π.Χ.).

Επίσης ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος αναφέρει ότι ο Ηρώδης στέφθηκε βασιλιάς μετά την ναυμαχία του Ακτίου δηλαδή το 38 μ.Χ. και βασίλεψε 34 έτη πεθαίνοντας μετά από μια έκλειψη σελήνης και πριν το εβραϊκό Πάσχα. Με την παραδοχή του Ιώσηπου και απλή αστρονομία μπορούμε με ακρίβεια να πούμε ότι ο Ηρώδης πέθανε μεταξύ 13 Μαρτίου και 12 Απριλίου του 4 π.Χ.
Με βάση τα παραπάνω μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Χριστός γεννήθηκε τουλάχιστον 4 χρόνια προ Χριστού.

Το Άστρο της Βηθλεέμ
Από τη μαρτυρία του Ευαγγελιστή Ματθαίου δεν προκύπτει ότι ο αστέρας αυτός ήταν ουράνιο αντικείμενο ή φαινόμενο, έτσι κατά καιρούς διατυπώθηκαν διάφορες απόψεις ως πιθανές ερμηνείες τις οποίες αναφέρω παρακάτω.

στηρίχθηκαν στα Χρονικά της Σινίκης και μετά από αναλύσεις και μελέτες κατέληξαν το 1977 ότι ο Χριστός γεννήθηκε το 5 π.Χ. Θεωρούν δεδομένη την σύνοδο των πλανητών το 7 π.Χ. αλλά πιστεύουν ότι μετά ανέλαμψε ένας καινοφανής αστέρας το 5 π.Χ. που θεωρούν ότι ήταν το άστρο της Βηθλεέμ, το οποίο υποδεικνύει και τον χρόνο γέννησης του Χριστού

Καταλήγουμε λοιπόν για το Άστρο της Βηθλεέμ, αν τελικά αφορούσε κάποιο αστρονομικό φαινόμενο, ότι οδηγεί στα έτη 7έως 4 π.Χ., αφού κατά τους αστρονόμους υπήρξε πράγματι τότε ένα παρόμοιο ουράνιο φαινόμενο που προκαλείται κατά τη συνάντηση των τριών πλανητών, του Κρόνου, του Δία και της Αφροδίτης.
Το γεγονός αυτό ταιριάζει με την αφήγηση του Ευαγγελιστή Ματθαίου καθώς το ταξίδι των Μάγων από τη Μεσοποταμία στην Παλαιστίνη με τα μέσα της εποχής απαιτούσε δύο ή τρεις μήνες, η χρονική αυτή απόσταση ταιριάζει με την αντίστοιχη φυσική κίνηση του πλανήτη Δία και τη διπλή εμφάνιση του κατά την είσοδο και έξοδο από την τροχιά συνάντησης με τους άλλους δύο πλανήτες.

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Πρὸς
τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανούς
τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ «δι’ ἡμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν». Γιὰ ἐμᾶς ἐπτώχευσε ὁ Θεός, ἐνῶ ἦταν πλούσιος. Αὐτή ἡ φράση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐπανηχεῖ σήμερα, τὴν μεγάλη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων

Πρὸς
τοὺς εὐσεβεῖς χριστιανούς
τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Ἀδελφοί μου,

Ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ «δι’ ἡμᾶς ἐπτώχευσε πλούσιος ὤν». Γιὰ ἐμᾶς ἐπτώχευσε ὁ Θεός, ἐνῶ ἦταν πλούσιος. Αὐτή ἡ φράση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐπανηχεῖ σήμερα, τὴν μεγάλη ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων

 

Ἀνέκφραστο, ἀκατάληπτο μυστήριο ἡ θεία ἐνανθρώπηση. Ἡ κένωση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ἡ ταπείνωσή Του, εἶναι ἄπειρη, ἀβυσσαλέα, ἐντελῶς ἀκατάληπτη στὸν ἀνθρώπινο νοῦ. Ὁ πλοῦτος, ἡ δόξα τῆς θεότητος, τὸ ἀπαστράπτον μεγαλεῖο μέσα στὸ ὁποῖο βρίσκεται ὁ Θεός, εἶναι ἐντελῶς ἀνέκφραστα, ἀκατάληπτα καὶ ἀπερινόητα στὸν φτωχό, ἀδύναμο ἄνθρωπο.

Ἐπτώχευσε ὁ πλούσιος Θεός! Κι αὐτή Του τὴν πτωχεία τὴν εἴδαμε οἱ ἄνθρωποι σὲ ὅλη τὴν ἐπὶ γῆς ζωή Του, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τῆς θείας Του ἐνανθρωπήσεως. Σπάργανα φτωχικὰ καὶ σταῦλος καὶ παχνὶ τῶν ζώων, προκειμένου νὰ ἀνακλιθεῖ ὁ Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων· Αὐτὸς, ἐνώπιον τοῦ Ὁποίου ὑποκλίνονται μὲ δέος οὐράνια καὶ ἐπίγεια καὶ καταχθόνια!

Καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἀναφωνεῖ ἐκστασιασμένος: «Μαραγκὸ βλέπω καὶ φάτνη, βρέφος καὶ σπάργανα, Παρθένο λεχώνα χωρὶς οὔτε τὰ ἀπαραίτητα. Φτώχεια καὶ ἀνέχεια. Ἐνῶ εἶναι πλούσιος, ἐπτώχευσε γιὰ ἐμᾶς. Οὔτε κρεβάτι, οὔτε στρῶμα εἶχε. Μέσα σ’ ἕνα παχνὶ εἶχε τοποθετηθεῖ.

Θαυμαστὴ ἡ πτωχεία τοῦ πλουσίου Θεοῦ…

Καὶ παρέχει πλοῦτο πολὺ σ’ ὅποιον θὰ θελήσει νὰ τὴν ἀκολουθήσει κι ὁ ἴδιος στὴ ζωή του.

Ὑπάρχει μυστηριώδης πλοῦτος μέσα στὴ χριστομίμητη φτώχεια. Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἐμακάρισε τοὺς φτωχούς λέγοντας: «Μακάριοι οἱ πτωχοί». Ὄχι ἐπειδὴ αὐτὴ καθ᾿ εαυτὴν ἡ φτώχεια ἀποτελεῖ θεία εὐλογία. Ἀλλὰ ἐπειδὴ αὐτὴ ὁδηγεῖ τοὺς φτωχοὺς στὸ νὰ θέτουν τὸν ἑαυτό τους, τὴν ὅλη ὕπαρξή τους, τὴν οἰκογένεια καὶ τὴν περιουσία τους σὲ ἄμεση ἐξάρτηση ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ φτώχεια βοηθεῖ τὸν ἄνθρωπο καὶ προδιαθέτει τὴν ψυχή στὴν ἁγία ταπείνωση, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὸν κυριότερο ἀγωγὸ τῆς Χάριτος καὶ εὐλογίας τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ὁ φτωχός, ὅταν τὴν φτώχεια του τὴν ἀντιμετωπίζει κατὰ Θεόν, εὔκολα καθίσταται καὶ ταπεινός καὶ πλούσια εὐλογημένος καὶ χαριτωμένος ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Θεὸς ποτὲ δὲν ἐγκαταλείπει τὸν ταπεινό. Ποτὲ δὲν ἐγκαταλείπει ἐκεῖνον ποὺ δὲν στηρίζεται μὲ αὐτοπεποίθηση στὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ ὅλη τὴ ζωή του τὴν ἐξαρτᾶ μὲ ἀκλόνητη πίστη καὶ ἐλπίδα ἀπὸ τὴν Θεία Πρόνοια.

Ἀδελφοί μου, ἂς γιορτάσουμε φέτος, στὸ ἀληθινὸ νόημά τους Χριστούγεννα· ὄχι μὲ ἀντιπνευματικὸ τρόπο, βυθισμένοι σὲ μιὰ παραμυθένια γοητεία ὑλιστικῆς αὐτάρκειας καὶ φαντασμαγορίας, ἀλλὰ μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἦρθε ὁ Χριστὸς στὴ γῆ μας.

Ἐν πτωχείᾳ!

Ἂς περάσουμε τὶς γιορτὲς μὲ ἐλαχιστοποίηση τῶν ὑλικῶν μας ἀπαιτήσεων, μὲ λιτότητα στὸ φαγητό, τὸν ρουχισμὸ καὶ τοὺς στολισμούς μας. Κι ὅ,τι τυχὸν μᾶς περισσεύσει, νὰ τὸ προσφέρουμε σ’ ὅσους στεροῦνται καὶ τῶν βασικῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν.

Ἀλλὰ κυρίως ἂς περάσουμε τὶς γιορτὲς μὲ πνευματικὴ πτωχεία: μὲ ταπείνωση, μὲ μετάνοια, μὲ ἐκζήτηση τοῦ Θείου ἐλέους γιὰ τοὺς δικούς μας, μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐγκαρτέρηση.

Μόνο ἔτσι θὰ πανηγυρίσουμε ἀληθινὰ Χριστούγεννα. Μόνο ἔτσι θὰ καταλάβουμε τὴν παρηγοριὰ ποὺ ἦρθε νὰ φέρει ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, τὴν ἀγάπη Του, τὴ χαρά Του, τὴν ἐλπίδα Του.

Αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῶν Χριστουγέννων. Αὐτὸς ὁ ἀληθινὸς πλοῦτος, ποὺ προκύπτει μέσα ἀπὸ τὴν κατὰ Θεὸν πτωχεία, τὴν ὁποία μὲ τὴν ἐνανθρώπησή Του ὁ Κύριος Ἰησοῦς μᾶς ἐδίδαξε. Εὔχομαι σὲ ὅλους ἔτη πολλὰ καὶ εὐλογημένα


Μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Νηπιάσαντος Κυρίου

Ὁ Μητροπολίτης
† ὁ Ἀργολίδος Νεκτάριος

Αχ να 'μουν το γαϊδουράκι, που μετέφερε το μικρό Χριστό!... ~ άγιος Παΐσιος ο αγιορείτης

Τα Χριστούγεννα δεν είναι τα πλούσια εδέσματα και πολύχρωμα λαμπιόνια, αλλά μια ευκαιρία για ενδοσκόπηση και πνευματικότητα...

«Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση, που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά, αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά. Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική για να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά. Τότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί, που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν...

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε αγίας ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή. 

Να μελετάμε και να ζούμε τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται. 

- Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;.. 

- Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε! Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, την νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό... 

- Πώς ήταν γέροντα, το σπήλαιο; 

- Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο. Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;... 

- Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ὁμοῦ καί δακρύουσα» ἀναρωτιόταν:… «Ἐπιδώσω σοι μαζόν, τῷ τά σύμπαντα τρέφοντι, ἢ υμνήσω σε, ὡς Υἱόν καί Θεόν μου; ποίαν εὕρω ἐπί σοί προσηγορίαν;»

- Αυτά είναι τα μυστήρια του Θεού, η πολύ μεγάλη συγκατάβαση του Θεού, την οποία δεν μπορούμε εμείς να συλλάβουμε!... 

- Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;... 

- Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ὁ άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού. 

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώσει όλες τις ευλογίες Του...

Αλλά και το γαϊδουράκι, τι τιμή να πάει τον Χριστό μετά στην Αίγυπτο! Οι άρχοντες είχαν άρματα χρυσοκέντητα, και ο Χριστός τι χρησιμοποίησε! Τι καλά να ήμουν αυτό το γαϊδουράκι

ΕΟΡΤΩΝ ΑΓΙΟΥ ΔΩΔΕΚΑΗΜΕΡΟΥ 2019 - 2020

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα με υγεία και χαρά!! Ευχομαι καλη προετοιμασια και καλα χριστουγεννα πνευματικα και αγιασμενα καλο αγιο δωδεκαημερο
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ		3/1/2020	7:00 π.μ Όρθρος- Μεγάλες Ώρες Θεοφανείων Ι.Ν Κοιμήσεως Θεοτόκου
ΣΑΒΒΑΤΟ		4/1/2020	5:00 μ.μ Εσπερινός Ι.Ν Κοιμήσεως Θεοτόκου
ΚΥΡΙΑΚΗ		5/1/2020	6:00 π.μ Όρθρος – Θεία Λειτουργία Μεγάλος Αγιασμός Ι.Ν Κοιμήσεως Θεοτόκου
ΔΕΥΤΕΡΑ		6/1/2020	ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 7:00 π.μ Όρθρος-Θεία Λειτουργία-Μεγάλος Αγιασμός Ι.Ν Κοιμησεως Θεοτόκου
Τρίτη		7/1/2020	Εορτή Συνάξεως Τιμίου Προδρόμου 7:15 Όρθρος-Θεία Λειτουργία Ι.Ν Κοιμήσεως Θεοτόκου

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος ιερομάρτυρος

Ο χρόνος γέννησης και η εθνικότητα του Άγιου Ιγνατίου είναι ασαφή. Στο θρόνο της Αντιόχειας ο Ιγνάτιος ανέβηκε μεταξύ 68-70 μ.Χ. Ποίμανε σαν αποστολικός διδάσκαλος και στάθηκε φρουρός των ψυχών του ποιμνίου του.

Όταν ο Τραϊανός διέταξε διωγμό κατά των Χριστιανών, θαρραλέα ο Ιγνάτιος, ενώ ο βασιλιάς περνούσε από την Αντιόχεια, παρουσιάστηκε μπροστά του και υπεράσπισε τα δίκαια της Εκκλησίας και την αλήθεια της χριστιανικής πίστης. Τότε ο Τραϊανός, διέταξε τη σύλληψη του Ιγνατίου και τη μεταφορά του στη Ρώμη. Οι χριστιανοί της Ρώμης σκόπευαν να τον απαλλάξουν από το μαρτύριο, αλλά ο Ιγνάτιος, με φλογερή δίψα προς το μαρτύριο, έγραψε σ’ αυτούς να αφήσουν να γίνει το θέλημα του Θεού. Έτσι, την 20ή Δεκεμβρίου του έτους 107 μ.Χ., τον έριξαν στο αμφιθέατρο, όπου πεινασμένα θηρία τον κατασπάραξαν. Διασώθηκαν μόνο τα μεγαλύτερα από τα οστά του, που μεταφέρθηκαν και τάφηκαν με τιμές στην Αντιόχεια.
Αργότερα μετακομίσθηκαν στη Ρώμη (β΄ ανακομιδή το 540 μ.Χ. και εναποτέθησαν στον Ιερό Ναό του Αγίου Κλήμεντος). Έτσι, ο Ιγνάτιος έμεινε μέχρι τέλους πιστός στη διδαχή του Χριστού, και «ὁ μένων ἐν τῇ διδαχῇ τοῦ Χριστοῦ, οὗτος καὶ τὸν πατέρα καὶ τὸν υἱὸν ἔχει» (Β΄ επιστολή Ιωάννου, 9). Εκείνος δηλαδή, που μένει στη διδαχή του Χριστού, αυτός και τον Πατέρα και τον Υιό έχει, διότι αυτός έγινε ναός του Θεού και επομένως φέρει μέσα του το Θεό. Γι’ αυτό και ο Ιγνάτιος επονομάσθηκε Θεοφόρος 

Ἀπολυτίκιον

Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν, διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομών, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἰγνάτιε, Πρεσβεῦε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

 Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Tῶν λαμπρῶν ἀγώνων σου, ἡ φωτοφόρος ἡμέρα, προκηρύττει ἅπασι, τὸν ἐκ Παρθένου τεχθέντα· τούτου γὰρ διψῶν ἐκ πόθου κατατρυφῆσαι, ἔσπευσας, ὑπὸ θηρίων ἀναλωθῆναι· διὰ τοῦτο Θεοφόρος, προσηγορεύθης Ἰγνάτιε ἔνδοξε

«Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν» Μνήμη του ενδόξου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου

Όταν οι Έλληνες έφτασαν στην Παλαιστίνη αμέσως μετά τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στην Ιερουσαλήμ, ζήτησαν από τον Φίλιππο:

« Κύριε, θέλομεν τὸν ᾿Ιησοῦν ἰδεῖν. Ἔρχεται Φίλιππος, καὶ λέγει τῷ ᾿Ανδρέᾳ, καὶ πάλιν ᾿Ανδρέας καὶ Φίλιππος λέγουσι τῷ ᾿Ιησοῦ. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου».

Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Χριστός σε κανένα άλλο σημείο της Αγίας Γραφής δεν λέει, με την ευκαιρία της συνάντησης του με κάποιους ανθρώπους, ότι ήλθε η ώρα για να δοξασθεί, παρά μόνο όταν ζητούν να τον γνωρίσουν οι Έλληνες.

«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει».

Δηλαδή ο Ιησούς σχολιάζοντας το αίτημα των Ελλήνων να Τον ιδούν, προέβλεψε όχι μόνο τη ευρύτατη διάδοση του κηρύγματός τους αλλά και την προϋπόθεση για τη σωτηρία τους.
Ο ένας εκ των δυο Αποστόλων που παρουσίασε τους Προγόνους μας στον Κύριο, ο ένδοξος Απόστολος Ανδρέας, είναι επίσης ο ένας εκ των δυο μεγάλων Φωτιστών του Γένους μας και είναι εκείνος που έκανε τη σπουδαιότερη ανθρώπινη ανακάλυψη! «Εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν»! Ό,τι πιο γλυκό, ό,τι πιο ουράνιο, ό,τι σημαντικότερο και αναγκαιότερο θα πρέπει να ανακαλύψει κάθε άνθρωπος που έρχεται σε τούτο το μάταιο κόσμο, αν θέλει να επιτύχει την αιώνια ζωή.

Ο Άγιος Ανδρέας, ο οποίος και έλαβε την τιμητικότατη προσφώνηση, Πρωτόκλητος, συνδέθηκε άρρηκτα με το γένος μας, όχι μόνο γιατί τα βήματα του αγίασαν τα χώματα της πατρίδας μας, αλλά και γιατί είναι εκείνον που ο Χριστός τον κάλεσε πρώτο και ήταν ο πρώτος από τους Δώδεκα Αποστόλους που μαρτύρησε! Αξιωθήκαμε δε να ποτίσει με το αίμα του το χώμα της δικής μας γης, το χώμα της Ελλάδας μας και έγινε ο καλός σπόρος που καρποφόρησε την Ορθοδοξία στο Γένος μας, οδηγώντας το εκεί που η Θεία Πρόνοια από καταβολής κόσμου το είχε προορισμένο, να εργασθεί για τον Χριστιανισμό, για τον Ευαγγελισμό της Οικουμένης.

Την αγία μνήμη του εορτάζουμε σήμερα όλοι οι Έλληνες και ιδιαίτερα οι κάτοικοι της Πάτρας, οι οποίοι έχτισαν προς τιμήν του τον μεγαλύτερο Ιερό Ναό στην Ελλάδα, ένα περικαλλές στολίδι, ένα μικρό αντίδωρο στις πρεσβείες του Αγίου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου στο ευσεβές Γένος μας.

Ἀπολυτίκιον
Ὡς τῶν Ἀποστόλων Πρωτόκλητος,καὶ τοῦ Κορυφαίου αὐτάδελφος,τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων Ἀνδρέα ἱκέτευε,εἰρήνην τῇ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Άγιος Νικόλαος – Ο βίος του προστάτη των ναυτικών

Ο άγιος Νικόλαος γεννήθηκε στις 15 Μαρτίου του 270 στα Πάταρα της Λυκίας (σημερινό Γκελεμίς Τουρκίας) από γονείς ευσεβείς και πλούσιους και έτυχε επιμελημένης μόρφωσης.

Ο βίος του αγίου ήταν παραδειγματικός. Αφού μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, χειροτονήθηκε ιερέας και αγωνίστηκε για τη διάδοση της χριστιανικής πίστης, προστατεύοντας συγχρόνως κάθε αδύνατο, πάσχοντα ή αδικούμενο. Η άνοδός του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο των Μύρων της Λυκίας (σημερινό Ντεμρέ Τουρκίας), προκάλεσε την οργή των ειδωλολατρών, οι οποίοι των συνέλαβαν και τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια.

Αποφυλακίστηκε μετά την επικράτηση του Μεγάλου Κωνσταντίνου και αφοσιώθηκε στο ποιμαντικό του έργο. Έλαβε μέρος στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας (325), όπου διαμορφώθηκε εν πολλοίς το χριστιανικό δόγμα, με την καταδίκη της αίρεσης του Αρείου. Εκοιμήθη εν ειρήνη στις 6 Δεκεμβρίου του 343. Μετά την κοίμησή του ονομάστηκε «μυροβλύτης», επειδή τα λείψανά του άρχισαν να αναβλύζουν άγιο μύρο. Στον Άγιο Νικόλαο αποδίδονται και πολλά θαύματα.

Το μεγαλύτερο μέρος των λειψάνων του βρίσκονται σήμερα στη Βασιλική του Αγίου Νικολάου στο Μπάρι της Ιταλίας κι ένα μέρος τους στον ναό του Αγίου Νικολάου στο νησάκι Λίντο της Βενετίας. Η μεταφορά τους στην Ιταλία έγινε επί βυζαντινού αυτοκράτορος Αλεξίου Β’ Κομνηνού (1180-1183), όταν τα Μύρα κατακτήθηκαν από τους Σελτζούκους Τούρκους και υπήρχε κίνδυνος να τα καταστρέψουν.

Στην ελληνική λαϊκή παράδοση η εορτή του Αγίου Νικολάου αποτελεί το τέλος του εορταστικού τριημέρου που ονομάζεται «Νικολοβάρβαρα» και είναι ταυτισμένα με το δυνατό κρύο και τις άσχημες καιρικές συνθήκες. Σχετικές οι παροιμίες: «άε Βαρβάρα φύσα, άε Σάββα βρέξον, αε Νικόλα σόντσον (χιόνισε)» (ποντιακή), «Τα Αγιονικολοβάρβαρα ή βρέχει ή χιονίζει» και «Βαρβαρίτσες, Νικολίτσες, όπου να’σαι μέσα να’σαι».

Ο Άγιος Νικόλαος είναι από τους μεγαλύτερους αγίους της Ορθοδοξίας μας. Τιμάται ιδιαίτερα σε όλο τον ελληνικό χώρο από τους ανθρώπους της θάλασσας. Είναι προστάτης των ναυτικών, του Πολεμικού και του Εμπορικού Ναυτικού. Στη βυζαντινή τέχνη και εικονογραφία συχνά απεικονίζεται να σώζει ναυτικούς στη θάλασσα. Είναι ο πολιούχος Άγιος της Αλεξανδρούπολης, του Βόλου, του Γαλαξειδίου, της Κοζάνης, του Πολύγυρου, της Σητείας και της Σύρου.

Η μνήμη του εορτάζεται σε Ανατολή και Δύση στις 6 Δεκεμβρίου.

Απολυτίκιο Αγίου Νικολάου

«Κανόνα πίστεως, καὶ εἰκόνα πραότητος,
ἐγκρατείας διδάσκαλον, ἀνέδειξέ σε τῇ ποίμνῃ σου,
ἡ τῶν πραγμάτων ἀλήθεια•
διὰ τοῦτο ἐκτήσω τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλά,
τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια.
Πάτερ ἱεράρχα Νικόλαε, πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ,
σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Άγιος Φιλούμενος του Φρέατος του Ιακώβ

Ο Άγιος Φιλούμενος, κατάγονταν από το χωριό Ορούντα της επαρχίας Μόρφου. Ο Άγιος είχε και ένα δίδυμο αδελφό τον π.Ελπίδιο. Καλή παιδαγωγό και δασκάλα τους είχαν τη γιαγιά τους Λωξάντρα, η οποία τους ζητούσε να της διαβάζουν βίους αγίων. Ο πατήρ Ελπίδιος μετά από δώδεκα έτη διακονίας στα Ιεροσόλυμα συνέχισε τον εκκλησιαστικό του βίο σε διάφορα μέρη της Ορθοδοξίας, στην Αθήνα εφημέριος στον Έρυθρό Σταυρό, στο Λονδίνο, στην Οδησσό ,στην Κύπρο και εκοιμήθη στις 2 Δεκεμβρίου το 1983 στο Άγιο Όρος. Ο Άγιος Φιλούμενος παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα για 45 συνεχή χρόνια, μέχρι το μαρτύριό του,έζησε αθόρυβα και ταπεινά. Στις 8 Μαΐου του 1979 μετατέθηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, όπου υπηρέτησε μέχρι το μαρτυρικό του θάνατο, την 29 Νοεμβρίου του ιδίου έτους.
Εκεί αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα από φανατικούς Εβραίους που συνέχεια τον απειλούσαν ότι αν δεν εγκαταλείψει το Φρέαρ και πάρει τις εικόνες και τον Εσταυρωμένο να φύγει, θα τον σκοτώσουν. Εκείνος όμως απαντούσε ότι δε θα εγκαταλείψει ποτέ το Προσκύνημα, αλλά ότι ήταν έτοιμος ακόμα και να μαρτυρήσει, ως πιστός φύλακας αυτού. Το απόγευμα της 29ης Νοεμβρίου του 1979, ημέρα της μνήμης του Αγίου Μάρτυρος Φιλουμένου–του εν Αγκύρα μαρτυρήσαντος εν έτη 270- , φανατικοί σιωνιστές μπήκαν στο χώρο του Φρέατος του Ιακώβ και ενώ ο Άγιος τελούσε τον Εσπερινό, του επιτέθηκαν με τσεκούρι, τον κατακρεούργησαν και τέλος τον σκότωσαν. Το μαρτύριό του ήταν φρικτό, γιατί οι δήμιοί του τον χτύπησαν αλύπητα στο πρόσωπο όπου χαραξαν άγρια το σημείο του Σταυρού και του έκοψαν τα δάκτυλα του δεξιού του χεριού. Στη συνέχεια βεβήλωσαν την Εκκλησία και το Σταυρό και έριξαν μια χειροβομβίδα καταστρέφοντας το χώρο.
Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου Aγιοταφίτη, ο οποίος παρέλαβε το τίμιο λείψανο του Μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι το σώμα του παρέμενε επί πέντε ημέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο. Όταν άρχισα να τον ντύνω -διότι οι άλλοι δεν μπορούσαν, δεν άντεχαν να τον βλέπουν από τις κακουχίες που είχε- του λέγω σαν να ήταν ζωντανός: Γέροντα μου, τώρα θα με βοηθήσεις να σε ντύσω, διότι βλέπεις είμαι μόνος μου. Όταν άρχισα και του έβαλα την φανέλα, το πρώτο χέρι αμέσως το εκατέβασε μόνος του. Όπως και το άλλο χέρι. Και τα πόδια ομοίως. Του μάζευα τα πόδια να του φορέσω τα ρούχα και όταν τελείωνα τα άπλωνε μόνος του. Στο αριστερό πόδι από κάτω, είχε κτύπημα με το τσεκούρι. Συγκλονιστική είναι επίσης η μαρτυρία του κατά σάρκα αδερφού του π. Ελπιδίου, που αν και χιλιόμετρα μακριά, γνώριζε μετά λεπτομερείας το μαρτύριο του αδελφού του Φιλουμένου στην Παλαιστίνη άκουε τους δαρμούς του και τον ίδιον να του φωνάζη: «Αδερφέ μου με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ μην αγανακτήσεις».

Η κηδεία έγινε στο ναό της Αγίας Θέκλας (στις 4 Δεκεμβρίου του 1979), παρόντων των Αγιοταφιτών πατέρων, συγγενών του Αγίου και πλήθους κόσμου, όχι μόνο ορθοδόξων αλλά και ετεροδόξων και μουσουλμάνων. Λίγο αργότερα έγινε και η ταφή του μάρτυρος στο κοιμητήριο της Αγιοταφικής αδελφότητας στην Αγία Σιών.Τέσσερα χρόνια αργότερα ανοίχθηκε ο τάφος του π. Φιλουμένου, για να γίνει ανακομιδή των οστών. Όλοι τότε οι παρευρισκόμενοι αντίκρυσαν ένα εξαίρετο και θαυμαστό θέαμα. Το σώμα του ήταν ανέπαφο και ευωδίαζε. Ξανακλείσανε τον τάφο μέχρι τα Χριστούγεννα του 1984 μ.Χ., οπότε κατά την κηδεία του αρχιεπισκόπου Πέλλης Κλαυδίου ανοίχθηκε και πάλι. Το σώμα συνέχισε να είναι αναλλοίωτο και να ευωδιάζει. 
Η Εκκλησία τον τιμά ως Άγιο την 29η Νοεμβρίου και το ευωδιάζον και θαυματουργό σκήνωμά του βρίσκεται εντός του νέου τρισυπόστατου μεγαλοπρεπούς Ιερού Ναού που χτίστηκε στο Φρέαρ του Ιακώβ, επ’ ονόματι της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδας, του Αγίου Φιλουμένου και του Αγίου Ιουστίνου. 

Απολυτίκιον Αγίου Φιλουμένου του Φρέατος του Ιακώβ. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτην.
Της Ορούντης τον γόνον,
νήσου Κύπρου το βλάστημα και ιερομάρτυρα νέον Ιακώβ θείου Φρέατος,
Φιλούμενον τιμήσωμεν, πιστοί, ως πρόμαχον της πίστεως ημών,
και αήττητον οπλίτην Χριστού της αληθείας, πόθω κράζοντες
δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ,
δόξα τω σε αφθαρτίσαντι,
δόξα τω σε ημίν χειραγωγόν προς πόλον δείξαντι!

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις, της Ορούντης σεπτός βλαστός, χαίροις, νήσου Κύπρου πολυτίμητος θησαυρός, χαίροις, Εκκλησίας της Μόρφου ωραιότητης, Φιλούμενε, μαρτύρων νέων υπόδειγμα