Ο όσιος Πατέρας της Εκκλησίας Γέροντας Κλεόπα Ηλιέ, που γεννήθηκε και έδρασε στην Ρουμανία, τονίζει πως η μεγαλύτερη Ευλογία μέσα στο σπίτι μας είναι η Παναγία. Ο Γέροντας Κλεόπα Ηλιέ ήταν εφάμιλλος των γνωστών και αγαπητών μας Αγίων Γερόντων (Παϊσίου, Πορφυρίου κλπ.) ασκήθηκε με αυταπάρνηση και ζήλο και διακόνησε ιεραποστολικά το έθνος του και όχι μόνον. Ήταν η πνευματική παρηγορία και το στήριγμα, η γνήσια πατερική φωνή και ο απλανής οδηγός, ο ευλογημένος πατέρας και διδάσκαλος χιλιάδων πιστών που πρόστρεχαν κοντά του για να αναπαυθούν κυρίως στα δυσκολότατα χρόνια του αθεϊστικού καθεστώτος. Οι λόγοι του και το παράδειγμά του αλλά κυρίως οι ιερές του πρεσβείες συνεχίζουν να βοηθούν όλων τον κόσμο. Έλεγε ο Γέροντας Κλεόπα Ηλιέ: Γνωρίζετε ποια είναι η μεγαλύτερη Ευλογία μέσα στο σπίτι μας; «Γνωρίζετε εσείς ποια είναι η Παναγία, η Μητέρα του Κυρίου μας και πόσο αγαπά και πόση η δύναμίς της και πόσο το έλεός της; Η Παναγία είναι η Μητέρα μας, η οποία έχει έλεος για τους πτωχούς και τις χήρες και τους λοιπούς Χριστιανούς. Η Παναγία πάντοτε προσεύχεται στον Σωτήρα Χριστό για όλους μας». «Να πάρετε την Παναγία, την Προστάτιδα και Βοηθό μας, την Μητέρα μας που είναι στους ουρανούς και στην γη να την βάλετε στα σπίτια σας! Η Παναγία είναι η Βασίλισσα του ουρανού και της γης! Εάν θα πάρετε Αυτή την Προστάτιδα Παναγία στα σπίτια σας και της διαβάζετε κάθε πρωί με το καντήλι της αναμμένο τους Χαιρετισμούς της και το βράδυ την Παράκληση της, θα την έχετε βοηθό σ’ όλη την ζωή σας και τη στιγμή του θανάτου σας και την ημέρα της Κρίσεως.
Γνωρίζετε πόσο δύναται να βοηθήση η Θεοτόκος Μητέρα μας μπροστά στον Θρόνο της Παναγίας Τριάδος; Εάν δεν υπήρχε η Παναγία, πιστεύω ότι αυτός ο κόσμος θα εχάνετο από πολύ παλαιότερα!
Κατάτη διάρκεια αυτής της πανδημίας, καθώς συναντάμε συλλογικά την παγκόσμια έκρηξη και την εκθετική εξάπλωση του κορωναϊού, ο Σεβάσμιος Νικηφόρος ο Λεπτός εμφανίστηκε σε κάποιον στην Ελλάδα και του είπε: "Πείτε στους ανθρώπους να μην φοβούνται τον ιό. Και, σε περίπτωση που κάποιος μολυνθεί, πες τους να με προσευχηθούν και θα τους βοηθήσω ».
Πραγματοποιήθηκε στα χέρια του εικονογράφου, ο Αρχιμανδρίτης Ευσεβείης (Meandzija), μεταπτυχικός φοιτητής της Σερβικής Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αυτή η νέα εικόνα της εποχής μας, αντιπροσωπεύει την Θεοτόκο και τον Άγιο Νικηφόρο να προσεύχεται ενώπιον του Σταυρωμένου Λόρδου για να σώσει ανθρωπότητα από τον κοροναϊό.
Fr. Ο Νικηφόρος (στον κόσμο, Νικόλαος) γεννήθηκε σε χωριό των Χανίων στο Σερϊκάρι της Κρήτης. Οι γονείς του ήταν απλοί και ευσεβείς χωρικοί, οι οποίοι, ενώ ήταν ακόμη μικρό παιδί, πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, στην ηλικία των δεκατριών εγκατέλειψε το σπίτι του, ταξίδεψε στα Χανιά και άρχισε να εργάζεται σε ένα κομμωτήριο. Εκεί άρχισε να παρουσιάζει τα πρώτα σημάδια της νόσου του Hansen (δηλαδή της λέπρας).
Εκείνη την εποχή, λεπροί εξόρισαν στο νησί της Σπιναλόγκα, επειδή η λέπρα ήταν μια μεταδοτική ασθένεια και αντιμετωπίστηκε με φόβο και τρόμο. Ο Νικόλαος, όταν ήταν δεκαέξι ετών και όταν τα σημάδια της ασθένειάς του άρχισαν να γίνονται πιο ορατά, να φύγει από το περίβολο της Σπινόλογας έφυγε με βάρκα για την Αίγυπτο. Εκεί συνέχισε να εργάζεται στην Αλεξάνδρεια, και πάλι σε ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου του έγιναν ακόμα πιο εμφανή, ειδικά στα χέρια και το πρόσωπό του. Κατά τις υποδείξεις ενός κληρικού, κατέφυγε στο νησί της Χίου όπου υπήρχε σπίτι για τους λεπροπαλλήλους, στην οποία υπήρχε επίσης ιερέας, π. Άνθιμος Βαγιανός, αργότερα ο Άγιος Ανθίμος της Χίου.
Νίκολας έφτασε Χίο το 1914 στην ηλικία των 24. Στο σπίτι λεπρών στη Χίο, όπου υπήρχε μια ομαδοποίηση πολλών όμορφο μικρό σπίτια, ήταν ένα παρεκκλήσι του Αγίου Λαζάρου, όπου διατηρείται η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Ypakoe ( Υπακοή). Το όνομα της εικόνας τιμά την υπακοή της Θεοτόκου στο θέλημα του Θεού για να γεννήσει τον Υιό Του, έτσι με την υπακοή της, ο λαός θα υπακούει επίσης στο θέλημά Του. Η ελληνική λέξη Υπακοή σημαίνει "υπακοή". Σε αυτό το σημείο άνοιξε ένα γήπεδο αρετών στον Νικόλαο. Μέσα σε δύο χρόνια ο Άγιος Ανθίμος διακρίνει ότι ήταν έτοιμος για το αγγελικό σχήμα και τον τόνιζε μοναχό με το όνομα Νικηφόρος. Η ασθένεια προχώρησε και εξελίχθηκε απουσία κατάλληλων φαρμάκων και έφερε πολλές μεγάλες αλλαγές (το φάρμακο βρέθηκε ανακαλυφθέν το 1947).
Fr. Ο Νικηφόρος έζησε με αδιάκριτη, γνήσια υπακοή, με αυστηρή νηστεία, δουλεύοντας σε κήπους. Κατασκεύασε επίσης σε κατάλογο τα θαύματα του Αγίου Ανθίμου, τα οποία είδε με τα μάτια του (πολλοί έλαβαν μέρος κατά τη διάρκεια της θεραπείας του κατεχόμενου δαίμονα). Υπήρχε μια μοναδική πνευματική σχέση μεταξύ του Αγίου Ανθίμου και του μοναχού Νικηφόρου, ο οποίος "δεν διαχωρίστηκε από αυτόν ούτε με ένα βήμα", όπως ανέφερε ο Πρ. Ο Θεόκλητος Διονυσίου στο βιβλίο του "Αγ. Άνθιμος της Χίου ".
Fr. Ο Νικηφόρος προσευχόταν για ατελείωτες ώρες το βράδυ, ασχολείτο με αμέτρητες προσκυνήσεις, δεν πρόσφερε κανένα λόγο στον καθένα ούτε κατέστρεψε την καρδιά του σε κανέναν και ήταν ο προϊστάμενος της εκκλησίας. Λόγω της ασθένειάς του, όμως, αργά έχασε την όρασή του και οι περισσότεροι ύμνοι κυνηγούσαν έπειτα από άλλους.
Το 1957, το Λογοκόμελιο της Χίου έκλεισε και οι υπόλοιποι ασθενείς, μαζί με τον π. Νικηφόρος, αποστέλλονται στον σταθμό Αγίας Βαρβάρας κατά της Λευκωσίας στην Αθήνα, στο Αιγάλεω. Την εποχή εκείνη ο π. Ο Νικηφόρος ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέρη του σώματος και τα μάτια του είχαν επηρεαστεί πλήρως και μεταμορφώθηκαν από την ασθένεια.
Εκεί, στον σταθμό Anti-Leper ζούσε ο Fr. Ο Ευμενίος, ο οποίος είχε επίσης την ασθένεια του Χάνσεν, αλλά λόγω ιατρικής προόδου θεραπεύθηκε τελείως. Αποφάσισε, ωστόσο, να παραμείνει για το υπόλοιπο της ζωής του στο σταθμό Anti-leper κοντά στους συνανθρώπους του, τους οποίους αντιμετώπισε με πολύ αγάπη. Έτσι έγινε πνευματικό παιδί του π. Ο Νικηφόρος, στον οποίο, ως ανταμοιβή για την υπομονή του, ο Κύριος είχε δώσει πολλά δώρα. Πολλοί άνθρωποι συρρέουν στο ταπεινό κελί του λεπραγωγού μοναχού Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα Αιγαίου, για να λάβουν την ευλογία του. Εκείνοι που τον συνάντησαν αναφέρουν πως, παρόλο που ήταν περιορισμένος στο κρεβάτι, με πληγές και πόνο, δεν μουρμούρισε αλλά έδειξε μεγάλη υπομονή.
Είχε τη χάρη να παρηγορήσει το ταραγμένο, αν και τα μάτια του ήταν συνεχώς ενοχλημένα, το όραμά του ήταν ελάχιστο, είχε γαντζώσει τα χέρια και παραλύσει τα κάτω άκρα. Εκτός από όλες αυτές τις ασθένειες, ήταν πιο γλυκιά, ήπια, πολύ χαμογελαστό, που σχεδίαζε ιστορίες γεμάτες χάρη, ήταν ευχάριστη, αξιαγάπητη. Θα ρωτούσε: "Τα παιδιά μου, προσεύχεστε; Και πώς προσεύχεστε; "... με την προσευχή του Ιησού θα πρέπει να προσευχηθείτε, με τον" Κύριο Ιησού ΧΡΙΣΤΟ, ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΜΕ ΜΕ ". Έτσι πρέπει να προσευχηθείτε. Αυτός ο τρόπος είναι καλός. "
Το πρόσωπό του, που τρώγεται από τα σημάδια της αρρώστιας και των πληγών του, λάμπει και πρόσφερε χαρά σε όσους είδαν αυτόν τον εντελώς φτωχό και φαινομενικά άρρωστο άνθρωπο, ο οποίος είπε: «Ας δοξαστεί το άγιο όνομα Του».
Στην ηλικία των 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου 1964, ο Φρ. Ο Νικηφόρος επαναφέρθηκε στον Κύριο. Τα ιερά λείψανα του ήταν ευωδιαστά όταν αργότερα αποκαλύφθηκαν. Fr. Ο Ευμνηνός και άλλοι ευσεβείς άνθρωποι προσέφεραν πολλές ευκαιρίες όταν συνέβησαν θαύματα με τη μεσολάβηση του π. Νικηφόρος.
Τον Δεκέμβριο του 2012, ο π. Ο Νικηφόρος κηρύχθηκε Άγιος, μέσω επίσημης πράξης κανοδιοποίησης από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Η μνήμη του γιορτάζεται στις 4/17 Ιανουαρίου, η οποία είναι η ημερομηνία της ανάπαυσης του.
Άγιος Νικηφόρος ο Χειρουργός - Τροπάριος & Κοντάκιον
Troparion - Τόνος 1
Όλοι οι άγγελοι εκπλήσσονταν από τους αγώνες και τον αυστηρό ασκητισμό του Σεβαστού Νικηφόρου του Λεπάρου. διότι όπως άλλο εγχείρημα, υπομένοντας υπομονετικά τον πόνο του, δοξάστηκε ο Θεός, ο οποίος τον στέφθηκε τώρα με δόξα, τον διακρίνει με θαύματα. Χαίρομαι, δάσκαλος των μοναστικών. Χαίρομαι, φάρος φωτός. Χαίρομαι, γιατί ένα ευχάριστο άρωμα χύνεται από τα λείψανά σας.
Κοντάκιον - Τόνος 8
Για τη Μελωδία του «Ο νικηφόρος ηγέτης» Ο γενναίος αθλητής της αντοχής και της σκληρότητας, ο αδιάπτωτος διαμάντι της υπομονής και του μακροχρόνιου ταλαιπωρίας δοκιμάστηκε από θλίψη και ασθένεια και με τον τρόπο αυτόν δοξάρισε τον Υψίστο ο Θεό, ας εξιδέψουμε τον Νικηφόρο τον Λεπτό , λέγοντας προς αυτόν: Απολαύστε, ονομάστε τη νίκη.
Κομποσχοίνι: Μια ιστορία για τη δύναμη του ονόματος του Ιησού Χριστού, της ευχής
Σκέψεις ενός Αγιορείτου Μοναχού
Ας σταθούμε για λίγο και ας κοιτάξουμε ένα μικρό κομποσκοίνι, σαν αυτό που κατασκευάζεται από μαύρο μαλλί στο Άγιον Όρος. Είναι μία ευλογία από έναν Άγιο τόπο. Όπως τόσα άλλα που έχουμε στην Εκκλησία, είναι κι αυτό μία ευλογία ετοιμασμένη και δοσμένη σε μας από κάποιον εν Χριστώ αδελφό η πατέρα, έναν ζωντανό μάρτυρα μιας ζώσης παραδόσεως. Είναι μαύρο το χρώμα του πένθους και της λύπης και αυτό μας θυμίζει να είμαστε νηφάλιοι και σοβαροί στη ζωή μας. Έχουμε διδαχθεί ότι η προσευχή της μετανοίας, ειδικά η προσευχή του Ιησού, μπορεί να μας φέρει αυτό που οι Πατέρες ονομάζουν «χαρμολύπη». Εμείς νιώθουμε λύπη για τις αμαρτίες και αδυναμίες καμι πτώσεις μας ενώπιον του Θεού, των συνανθρώπων μας και του εαυτού μας, όμως η λύπη αυτή γίνεται πηγή χαράς και αναπαύσεως εν Χριστώ, ο οποίος εκχύνει το έλεός Του και την συγχώρηση σε όλους όσοι επικαλούνται το όνομά Του.
Το κομποσκοίνι αυτό είναι πλεγμένο από μαλλί, έχει δηλαδή ληφθεί από πρόβατο, γεγονός που μας θυμίζει ότι είμαστε πρόβατα του Καλού Ποιμένος, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Θυμίζει ακόμη τον «Αμνόν του Θεού, τον αίροντα τας αμαρτίας τον Κόσμου»[1]. Παρόμοια και ο Σταυρός του κομποσκοινιού μας μιλά γι' αυτή τη θυσία και τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, της ταπεινώσεως επί της υπερηφανίας, της αυτοθυσίας επί του φωτός επί του σκότους. Και η φούντα; Αυτή να τη χρησιμοποιείς, για να σκουπίζεις τα δάκρυα από τα μάτια σου ή, αν δεν έχεις δάκρυα, να σου θυμίζει να πενθείς, γιατί δεν έχεις πένθος. Εξ άλλου, μικρές φούντες στόλιζαν τα ιερά άμφια από τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό μας θυμίζει την Ιερά Παράδοση της οποίας μετέχουμε, όταν χρησιμοποιούμε το κομποσκοίνι.
Τα κομποσκοίνια πλέκονται συμφωνά με μία παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ίσως μία από τις πιο πρώιμες μορφές κάποιου μέσου βοηθητικού της προσευχής ήταν η συγκέντρωση μικρών λιθαριών η σπόρων και η μετακίνησή τους από ένα σημείο η δοχείο σε ένα άλλο κατά την διάρκεια του «κανόνα» της προσευχής η του «κανόνα» των μικρών η μεγάλων μετανοιών. Αναφέρεται ακόμη η ιστορία ενός μονάχου που σκέφθηκε να κάνει απλούς κόμπους σε ένα σχοινί και να το χρησιμοποιεί στον καθημερινό «κανόνα» της προσευχής του. Ο διάβολος όμως έλυνε τους κόμπους από το σχοινί και ματαίωνε τις προσπάθειες του φτωχού μονάχου. Εμφανίστηκε τότε ένας Άγγελος και δίδαξε στον μοναχό έναν ειδικό κόμπο, όπως είναι τώρα διαμορφωμένος στα κομποσκοίνια, αποτελούμενο από αλλεπάλληλους Σταυρούς. Τους κόμπους αυτούς ο διάβολος δεν μπορούσε να τους λύσει λόγω της παρουσίας των Σταυρών.
Κομποσχοίνια υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλία σχημάτων και μεγεθών. Τα περισσότερα έχουν ένα Σταυρό πλεγμένο ανάμεσα στους κόμπους η στην άκρη τους, ο οποίος σημειώνει το τέλος, καθώς επίσης και ένα είδος σημαδιού μετά από κάθε δέκα, εικοσιπέντε η πενήντα κόμπους η χάνδρες. Υπάρχουν πολλά είδη κομποσχοινιών. Μερικά είναι πλεγμένα από μαλλί ή μετάξι ή κάποιο άλλο πιο πολυτελές ή πιο απλό υλικό. Άλλα είναι κατασκευασμένα με χάνδρες ή με το αποξηραμένο λουλούδι ενός φυτού που λέγεται «δάκρυ της Παναγίας».
Το κομποσχοίνι είναι ένα από τα αντικείμενα που δίδονται σε έναν Ορθόδοξο μοναχό κατά την τελετή της κούρας του. Του δίνεται σαν το πνευματικό του ξίφος με το οποίο ως στρατιώτης του Χριστού πρέπει να πολεμήσει κατά του νοητού εχθρού μας, του διαβόλου. Το ξίφος αυτό το χρησιμοποιεί επικαλού- μενος το όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού και ικετεύοντας για το έλεος Του με την προσευχή του Ιησού: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ τον Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν. Η προσευχή αυτή μπορεί να λεχθεί σε συντομότερη μορφή: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, ή σε εκτενέστερη: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού, δια πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.
Με την βοήθεια του κομποσχοινιού μπορούν να γίνουν και άλλες σύντομες προσευχές, όπως η προσευχή του τελώνη: ο Θεός, ίλάσθητι μοι τω αμαρτωλω[2], η προσευχή στην Θεοτόκο:
Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον Ημάς, ή άλλες σύντομες προσευχές στον φύλακα Άγγελο, σε μεμονωμένους Αγίους ή στους Αγίους Πάντες. Η συνηθισμένη μορφή μιας τέτοιας προσευχής είναι: Άγιε Άγγελε - ή Άγιε (δείνα) πρέσβευε υπέρ εμού. Μετατρέποντας τις λέξεις των συντόμων αυτών προσευχών σε «ελέησον ημάς» ή «πρέσβευε υπέρ ημών» ή συμπεριλαμβάνοντας το όνομα ή τα ονόματα ανθρώπων για τους όποιους θέλουμε να προσευχηθούμε, μπορούμε επιπλέον να χρησιμοποιούμε το κομποσχοίνι για προσευχές υπέρ των άλλων. Το ίδιο ισχύει και για προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων: Ανάπαυσον, Κύριε, τηv ψυχήν του δούλου σου.
Όταν οι μοναχοί και οι λαϊκοί κρατούν το κομποσχοίνι στα χέρια τους, αυτό αποτελεί υπενθύμιση της υποχρεώσεώς τους να προσεύχονται χωρίς διακοπή, σύμφωνα με την εντολή του Αποστόλου Παύλου: αδιαλείπτως προσεύχεσθε[3]. Ο καθένας μπορεί να κρατά ένα κομποσχοίνι στην τσέπη ή σε κάποιο διακριτικό μέρος, όπου μπορεί εύκολα να το χρησιμοποιήσει απαρατήρητος, σε περιπτώσεις που είναι προτιμότερο να προσευχηθεί μυστικά, χωρίς να ελκύσει την προσοχή των άλλων. Το κομποσχοίνι μπορεί επίσης να τοποθετηθεί επάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού μας, στο αυτοκίνητο, μαζί μ' ένα μικρό Σταυρό ή εικόνισμα ή σε άλλα κατάλληλα σημεία ως υπενθύμιση προσευχής και ως ένα είδος ευλογίας και μία άγια και θεία παρουσία στη ζωή μας.
Τώρα ας δούμε σύντομα τον πρωταρχικό σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε το κομποσχοίνι. Ο κύριος σκοπός του κομποσχοινιού είναι να μας βοηθά κατά την προσευχή μας προς τον Θεό και τους Αγίους Του. Εκτός από το να μας χρησιμεύει ως μία διαρκής εξωτερική υπενθύμιση και ευλογία, πως μπορεί αυτό το μικρό κομποσχοίνι να μας βοηθήσει να προσευχόμαστε; Μπορούμε βέβαια και χωρίς αυτό να προσευχηθούμε, μερικές φορές μάλιστα μπορεί να μας αποσπάσει στην προσπάθειά μας να συγκεντρωθούμε στην προσευχή. Έχοντας αυτά υπ' όψιν, ας δούμε μερικούς τρόπους με τους όποιους μας βοήθα το κομποσχοίνι.
Μερικές φορές η προσευχή μας είναι θερμή και μας είναι εύκολο να προσευχηθούμε. Άλλοτε όμως ο νους μας είναι τόσο σκορπισμένος ή είμαστε τόσο ταραγμένοι ή με τόσο διασπασμένη την προσοχή, που μας είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρωθούμε στην προσευχή. Αυτό συμβαίνει κυρίως, όταν προσπαθούμε να τηρούμε κάποιον καθημερινό κανόνα προσευχής. Μερικές ημέρες πάει καλά, άλλοτε όμως ίσως τις περισσότερες φορές οι προσπάθειές μας φαίνονται σχεδόν μάταιες. Αλλ' επειδή, όπως λέγεται, είμαστε όντα της συνήθειας, είναι πολύ ωφέλιμο να καθορίσουμε μία ειδική και τακτή ώρα της ημέρας για προσευχή. Η βραδινή ώρα (όχι πολύ αργά) πριν κοιμηθούμε είναι καλή, επειδή είναι σημαντικό να τελειώνουμε την ημέρα με προσευχή. Το πρωί, ξυπνώντας, είναι επίσης καλό να ξεκινούμε την νέα ημέρα με προσευχή. Μπορεί ακόμη κανείς να βρει άλλες ώρες της ημέρας που να μπορεί να ησυχάζει και να συγκεντρώνεται.
Η προσπάθειά μας είναι να καθιερώσουμε την προσευχή ως έναν κανόνα στη ζωή μας, όχι ως μία εξαίρεση. Εν αυτό επιδιώκουμε να βρούμε κάποια ώρα που καθημερινά θα μπορούμε να έχουμε λίγη ησυχία, ώστε να συγκεντρωθούμε και να στρέψουμε τα μάτια της ψυχής μας στον Θεό. Ως μέρος αυτού του κανόνα ίσως θελήσουμε να διαβάσουμε μερικές προσευχές από κάποιο προσευχητάριο ή να προσευχηθούμε και να βρούμε ψυχική γαλήνη με άλλους τρόπους, όπως με το διάβασμα θρησκευτικών κειμένων ή με την ανασκόπησιν[4] των γεγονότων της ημέρας που πέρασε κ.ο.κ. Ο πιο αποτελεσματικός όμως τρόπος για να ωφεληθεί κανείς από τον κανόνα της προσευχής είναι να λέγει τακτικά σε καθορισμένο αριθμό την ευχή του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με). Ο αριθμός αυτός δεν χρειάζεται να είναι μεγάλος και ίσως χρειαστούν μόνο δεκαπέντε περίπου λεπτά. Αυτό όμως θα είναι το τμήμα της ημέρας μας που ανήκει στον Θεό, οι λίγοι κόκκοι αλάτι που θα νοστιμίσουν όλη την πνευματική μας ζωή. Πολλοί γιατροί σήμερα συνιστούν αυτή την πρακτική χάριν της σωματικής υγείας, ιδιαίτερα για να ξεπεράσει κανείς το άγχος. Ακόμη καλύτερα, ας βρίσκουμε διάφορα τέτοια μικρά χρονικά διαστήματα καθ' όλη την διάρκεια της ημέρας και ας τα γεμίζουμε τακτικά με τους πολύτιμους θησαυρούς της προσευχής, τους όποιους κανείς δεν μπορεί να κλέψει και που απο ταμιεύονται για λογαριασμό μας στον Ουρανό[5].
''Η προσευχή, το κομποσχοίνι, η ελεημοσύνη νικά το έλεος του Θεού. Καμία αμαρτία δεν είναι μεγαλύτερη από το έλεος του Θεού. Ένα κομποσχοίνι που κανείς για τον αδελφό σου, για τον συγγενή σου, δεν πάει χαμένο. Ο Θεός θα τον βοηθήσει, όταν βρεθεί σε δύσκολη θέση. Το κομποσχοίνι, όχι μόνο βοηθάει, αλλά και ψυχή από την κόλαση μπορεί να βγάλει! Τόση δύναμη έχει η προσευχή.'' ~ Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης
Το γαϊδουράκι ήταν τόσο πολύτιμο ανέκαθεν, που ακόμα και οι Δέκα Εντολές προτρέπουν τον άνθρωπο να μην εποφθαλμιά τον υπηρέτη, την υπηρέτρια, το βόδι ή τον γάϊδαρο του γείτονα!
Στην Καινή Διαθήκη, η Παρθένος Μαρία με τον Ιησού μωρό, φυγαδεύονται επάνω σε ένα γαϊδούρι από τη Βηθλεέμ για να αποφύγουν τη σφαγή του Ηρώδη.
Ο Ιησούς μπήκε στην Ιερουσαλήμ* καβάλα πάνω σε μια γαϊδουρίτσα με το πουλάρι της, ώστε να επιβεβαιωθεί η προφητεία του Ζαχαρία που έλεγε «ιδού ο βασιλεύς σου, έρχεται σοι δίκαιος και σώζων, πράϋς και επιβεβηκώς επί όνον και πώλον, υιόν υποζυγίου».
Αλλά κι ο Μωάμεθ καβάλα στη πλάτη γαϊδουριού εισήλθε μετά θάνατον στον Παράδεισο.
Μάλιστα η λαϊκή- θρησκευτική παράδοση θέλει το γαϊδούρι, που στη Βίβλο μίλησε στον Βαλαάμ**, να είναι πρόγονος του γαϊδουριού που κουβάλησε τον Ιησού και αυτό με τη σειρά του πρόγονος του γαϊδουριού που οδήγησε τον Μωάμεθ στην εξορία του.
Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, τα γαϊδούρια δεν είχαν σταυρό στη πλάτη. Όταν όμως σταυρώθηκε ο Χριστός, η σκιά του σταυρού χαράχθηκε για πάντα στη πλάτη του ζώου που τον είχε κουβαλήσει. Και από τότε τα γαϊδουράκια φέρουν αυτόν τον σταυρό.
**Η Όνος του Βαλαάμ (από την Παλαιά Διαθήκη) O Βαλάκ, βασιλιάς των Μωαβιτών, βλέποντας τους Ισραηλίτες να έρχονται από την Αίγυπτο και να νικούν όλα τα έθνη που κατοικούσαν στην Παλαιστίνη, έστειλε να καλέσουν τον Βαλαάμ, φημισμένο μάντη της εποχής, για να τους καταραστεί, ώστε να καταστραφούν.
Ο Βαλαάμ σαμάρωσε την όνο του και ακολούθησε τους απεσταλμένους του βασιλιά. Ενώ η όνος του βάδιζε, τρεις φορές σταμάτησε προσπαθώντας ν’ αλλάξει δρόμο, την δε τρίτη φορά κάθισε κάτω αρνούμενη εντελώς να προχωρήσει. Ένας άγγελος με γυμνό σπαθί της έκοβε το δρόμο. Και επειδή ο Βαλαάμ την χτυπούσε συνεχώς για να
προχωρήσει, ο Θεός επέτρεψε και μίλησε η όνος με ανθρώπινη φωνή για να ελέγξει την συμπεριφορά του. Συγχρόνως τον έκανε να δεί αυτό που έβλεπε το ζώο του, τον άγγελο με το κοφτερό του σπαθί να κλείνει τον δρόμο. Τότε ο Βαλαάμ έπεσε και τον προσκύνησε. Ο άγγελος με τη σειρά του τον πρόσταξε τι να πει όταν θα έφτανε στους Μωαβίτες.
Έτσι ο Βαλαάμ αντί να καταραστεί τους Ισραηλίτες, τους ευλόγησε με τα καλύτερα λόγια μπροστά στον έκπληκτο λαό των Μωαβιτών και τον βασιλιά τους
Ο Σταυρός αποτελεί την ύψιστη «καταγγελία» της αγάπης του Θεού προς τους ανθρώπους.
Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε για τον τρόπο που κάνουμε τον Σταυρό μας: «Όταν ενώνεις τα τρία δάκτυλα για να κάνεις τον Σταυρό, ομολογείς ότι ο Θεός είναι Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα.
Όταν φέρεις τα τρία δάκτυλα ψηλά στο μέτωπο και το ακουμπάς, ομολογείς πως ο Χριστός ήταν ψηλά, είναι Θεός, κάθεται στο θρόνο του Ουρανού. Όταν κατεβάζεις τα τρία δάκτυλα χαμηλά, ομολογείς πως ο Χριστός άφησε το θρόνο του Ουρανού, κατέβηκε κάτω χαμηλά και φόρεσε σάρκα ανθρώπινη.
Όταν φέρεις τα τρία δάκτυλα στον δεξιό ώμο, ομολογείς την ύπαρξη του Παραδείσου και παρακαλείς τον Θεό να σε βάλει εκεί, στα δεξιά Του με τους δικαίους.
Όταν φέρεις τα τρία δάκτυλα στον αριστερό ώμο, ομολογείς την ύπαρξη της αιώνιας κόλασης και παρακαλείς τον Θεό να μη σε βάλει εκεί με τους αμετανόητους αμαρτωλούς. Και όταν, τέλος, όλη την παλάμη τη φέρεις στο στήθος, δηλώνεις την άπειρη ευχαριστία σου για τα αγαθά που Εκείνος σου προσφέρει».
Θα μπορούσαμε όμως τώρα να αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια: Κάνουμε τον σταυρό μας; Κι ακόμη κάνουμε τον σταυρό μας όταν πρέπει και όπως πρέπει; Ο χριστιανός, που αναπνέει καθημερινά την ευωδία της παρουσίας του Χριστού, σε πολλές στιγμές της ζωής του αισθάνεται ο ίδιος την ανάγκη να σταυροκοπηθεί:
Τις ώρες της προσευχής, το πρωί φεύγοντας από το σπίτι του και το βράδυ πριν κοιμηθεί, περνώντας μπροστά από ένα Ναό, ευχαριστώντας τον Θεό για το φαγητό της ημέρας, σε δύσκολες ή κρίσιμες περιστάσεις. Κανείς δεν αναγκάζει τον πιστό να κάμει τον σταυρό του ούτε επιβάλλει συγκεκριμένες στιγμές για κάτι τέτοιο.
Είναι μια φυσική, αυθόρμητη κίνηση καρδιάς. Όμως, γίνεται; Ή ο φόβος ότι ενδεχομένως θα θεωρηθούμε από τους άλλους λιγότερο «προοδευτικοί» και μάλλον συντηρητικοί μας ανακόπτει; Οι Άγιοι Μάρτυρες της Εκκλησίας μας, εκείνοι που ομολόγησαν με παρρησία την πίστη τους στον Χριστό και οδηγήθηκαν στον θάνατο γι’ αυτό, μήπως έχουν κάτι να μας υποδείξουν στο σημείο αυτό;
Πάντως, σε κάθε περίπτωση είναι πολύ καλύτερο να μην κάνουμε καθόλου τον σταυρό μας παρά να κάνουμε γρήγορα και βιαστικά κάτι που μοιάζει με σταυρό! Η διακωμώδηση αυτή δεν αξίζει ούτε σε μας, αλλά πολύ περισσότερο δεν ταιριάζει σε τούτο το σχήμα, πάνω στο οποίο η αγάπη του Θεού συνέθεσε τον λυρικώτερο ύμνο, την απολύτρωσή μας από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου.
Ο Σταυρός του Χριστού είναι τελικά η ανάπαυσή μας. Κάτω από τη σκιά του ο κουρασμένος οδοιπόρος της ζωής βρίσκει τη χαμένη του ελπίδα, την παρηγοριά που αναζητά, τη δύναμη ν’ αρχίσει και πάλι το πολυκύμαντο ταξίδι του βίου. Ο χριστιανός αντικρύζει τον Σταυρό του Χριστού και βρίσκει ξανά την αντοχή να κρατήσει τον δικό του σταυρό.
Ο Σταυρός του Χριστού κάνει υποφερτές τις θλίψεις, τις δοκιμασίες, τις πίκρες της καθημερινότητας. Νοιώθει ο πιστός πως ο ίδιος ο Χριστός γίνεται ο προσωπικός του Σίμων Κυρηναίος, που έρχεται να κρατήσει για χάρη του το βαρύ φορτίο των πτώσεων και των αδυναμιών του.
Όπως και οι Πατέρες μας διδάσκουν, ο σταυρός του χριστιανού γίνεται πιο ελαφρύς όταν γίνει ο Σταυρός του Χριστού, γιατί ο μαθητής του Χριστού είναι πια πεπεισμένος ότι πάνω απ’ αυτόν (τον μαθητή) αγρυπνά ακοίμητος ο Ίδιος ο Χριστός.
είναι τρίτη Κυριακή των Νηστειών. Ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως και εορτάζεται κάθε χρόνο 28 ημέρες πριν το Άγιο Πάσχα. Τι ακριβώς σημαίνει, όμως, και τι γιορτάζουμε αυτήν την ημέρα;
Ονομάζεται Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως γιατί στην αγρυπνία ή στον Όρθρο αυτής της μέρας, μετά από τη μεγάλη Δοξολογία, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στο πλαίσιο του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς. Ακόμα δε περισσότερο οι Ειρμοί του Κανόνα της Κυριακής είναι παραμένει από την πασχαλινή ακολουθία,«Αναστάσεως ημέρα», και ο Κανόνας είναι παράφραση του αναστάσιμου Κανόνα (Σταυροαναστάσιμος Κανόνας).
Ποιό, όμως, είναι το νόημα όλων αυτών; Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή.Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή την κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
«Τη αυτή ημέρα Κυριακή τρίτη των Νηστειών, την προσκύνησιν εορτάζομεν του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού». Επειδή στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι΄ αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας· μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού και μας παρηγορεί… Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που κατάκοποι, αν βρούν κάποιο ευσκιόφυλλο δένδρο κάθονται για λίγο ν΄αναπαυθούν και ανανεωμένοι συνεχίζουν το δρόμο τους. Έτσι και τώρα τον καιρό της νηστείας και στο δύσκολο ταξίδι της προσπάθειας, ο ζωηφόρος Σταυρός φυτεύτηκε στο μέσον του δρόμου από τους αγίους Πατέρες για να μας δώσει άνεση και αναψυχή, για να μας ενθαρρύνει στην υπόλοιπη προσπάθειά μας.
Ή, για να δώσουμε και ένα άλλο παράδειγμα: όταν έρχεται ένας βασιλιάς, πριν απ’ αυτόν πορεύονται τα διακριτικά του γνωρίσματα, τα σκήπτρα, τα σύμβολα του και ύστερα εμφανίζεται ο ίδιος χαρούμενος για τη νίκη και μαζί του χαίρονται και όλοι οι υπήκοοί του· έτσι και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, που σε λίγο θα μας δείξει τη νίκη Του κατά του θανάτου Του και θα εμφανιστεί μετά δόξης την ημέρα της αναστάσεως, μας στέλνει πρώτα το σκήπτρο Του, τη βασιλική σημαία, το ζωοποιό Σταυρό ώστε να μας προετοιμάσει να δεχτούμε και τον ίδιο τον Βασιλιά και να Τον δοξάσουμε για τη νίκη…
Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πικρία που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στην πορεία μας στην έρημο έως ότου φτάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του… Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλον Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο,γι΄ αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσον της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ της ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή· να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μαςστο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε».
Ο Χριστός Ανέστη, και Αληθινά Ανέστη. Αυτή είναι η μόνη αλήθεια που υπάρχει, ο Χριστός ενσαρκώθηκε για να νικήσει το κράτος του διαβόλου τον θάνατο. Η Ανάσταση του Θεανθρώπου σημαίνει ότι κι εμείς ενωμένοι με τον Θεάνθρωπο κερδίζουμε την Αιώνια Ζωή. Ο θάνατος για μας είναι η γεφυρα για να περάσουμε στην Αιώνια Ζωή. Μπορούμε να είμαστε ενωμένοι με τον Κύριο όταν ακολουθούμε κάθε Κυριακή την Θεία Λειτουργία, κοινωνούμε όσο πιό συχνά μπορούμε και εξομολογούμαστε όταν κάνουμε αμαρτίες, αλλα κυρίως όταν ακολουθούμε το Λόγο του Κυρίου. Αμαρτιες είναι οι πράξεις που είναι ενάντια στο Λόγο του Θεού, ειναι η εμπρακτή έλλειψη αγάπης προς τον πλησίον. Ο Χριστός Ανέστη και για να αναστηθούμε κι εμείς μαζί Του, θα πρέπει να Τον ακολουθούμε και στη σταύρωση. Εύχομαι σε όλους να ακολουθήσουμε τον Κύριο, να σταυρώσουμε, το εγώ μας, να κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, να ακολουθούμε τις εντολές Του και τοτε πραγματικά θα αναστηθούμε κι εμεις σε αυτή τη ζωή αλλά κυρίως μετά το υλικό μας θάνατο
Μόνο ακολούθωντας τον Κύριο στην Σταύρωση μπορουμε να φθάσουμε στην Ανάσταση. Ο Κύριος προσέφερε τον εαυτό Του για τη Σωτηρία μας. Η Σταύρωση του Κυρίου δείχνει την άπειρη ταπείνωση, που όταν τη βιώσουμε εμείς γινόμαστε άμεσα άγιοι, γιατί με την ταπείνωση του Κυρίου κενώνουμε αυτόματα τον εαυτό μας κι όλο μας το είναι κυριαρχείται από τον Κύριο. Ο σταυρός είναι το κυριότερο χριστιανικό μας σύμβολο. Ο σταυρός είναι το θυσιαστήριο που πρόσφερε ο Κύριος τον εαυτό Του για τη Σωτηρία μας, για αυτό κι ο σταυρός μας σώζει και μας προφυλάσσει από οτιδήποτε. Όταν πιστεύουμε στον Εσταυρωμένο τότε απαλλασσόμαστε από κάθε πρόβλημα. Δια του σταυρού μας συμφιλίωσε με το Θεό και με την Ανάσταση Του μας ανέβασε στον ουρανό. Με το σταυρό ο Κύριος ύψωσε την ανθρώπινη φύση, η οποία είχε ταυτιστεί με την ύλη. Το κυριότερο με το σταυρό κατέλυσε το κράτος του διαβόλου και κάθε πονηρού πνεύματος. Ο κόσμος σήμερα αποτυγχάνει γιατί δεν μπορεί να αγαπήσει και δεν μπορεί να αγαπήσει γιατί έχει ανεπτυγμένο εγώ. Υμνούμεν Ευλογούμεν και Προσκυνούμεν τον Κύριο που Σταυρώθηκε για την Σωτηρία μας, Σταύρωθηκε για να διαλύσει το κρατος του διαβόλου, Σταυρώθηκε για να μας ανοίξει το δρόμο για να ενωθούμε πάλι με τον Πατέρα, να οδηγηθουμε στη θεώση. Ο Τριαδικός Θεός είναι άπειρη αγάπη, αγάπη σημαίνει να θυσιάζεις τον εαυτό σου για τον πλησίον σου. Ο Πατέρας μας έστειλε τον Υιό και Θεό Λόγο (ο Οποίος μας δημιούργησε) να ενσαρκωθεί, να γίνει τέλειος άνθρωπος να πάρει την ανθρώπινη φύση, που είχε απομακρυνθεί από το Θεό και να της δώσει πάλι την δυνατότητα να ξαναενωθεί μαζί Του, τη δυνατότητα της Αιώνιας Ζωής. Διότι ζωὴ υπάρχει μόνο κοντά στο Θεό που είναι η Πηγή της ζωής.
Ο Κύριος δέχθηκε να κενώσει τον εαυτό του, μέχρι θανάτου και μάλιστα θανάτου δια σταυρού, με αυτό τον τρόπο με την ανθρώπινη φύση που έλαβε πλήρωσε για τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων και επανένωσαι την ανθρώπινη φύση με το Θεό. Ο Κύριος μας συγχώρεσε τόσο βαθιά, που κένωσε, δηλαδή έσβησε την ύπαρξη Του, και δέχθηκε να περάσει όλα τα βασανιστήρια και τις ταπεινώσεις. Δέχθηκε να χωρέσει (συγ -χωρώ, χωρώ μαζί) μέσα Του όλο το μίσος, όλη η κακία που είχε τότε η ανθρωπότητα.
Με τον θάνατο και την Ανάσταση Του νίκησε τον θάνατο, τον διάβολο, διότι σαν άνθρωπος ήταν αναμάρτητος, έτσι ο διάβολος δεν είχε δικαίωμα πάνω Του, σαν Θεός είναι αθάνατος, είναι η Πηγή της Ζωής κατ’ αυτό τον τρόπο νίκησε τον Άδη. Νικώντας σαν άνθρωπος τον Άδη τον θάνατο μας έδωσε την δυνατότητα και σε μας μπολιαζόμενοι από την νέα ρίζα του Θεανθρώπου με το Βάπτισμα και τρεφόμενοι με το Σώμα και το Αίμα του (που επιτυγχάνεται με την παρέμβαση του Αγίου Πνεύματος), ακολουθώντας τις εντολές Του, γινόμαστε Ένα με τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό και ανεβαίνουμε κι εμείς στα δεξιά του Πατέρα και έχουμε Ζωή Αιώνια.
Όσο όμως πλησιάζουμε και κοινωνούμε με τον Αναστάντα Κύριο, αισθανόμαστε ότι ο θάνατος δεν μας εξουσιάζει. Η δύναμη του Αναστάντα ζωοποιεί τα μέλη μας περνά μέχρι τα οστά μας, μας δίνει ειρήνη, Χάρη και ελευθερία από τον Θάνατο. Ντυνόμαστε κι εμείς την δική Του ευπρέπεια και λαμπρότητα.
Οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε θάνατο, Ο Θεός όμως με την Ανάστασή Του «καταδικάζει τους ανθρώπους σε αθανασία. Με την Ανάσταση του Θεανθρώπου, η ανθρώπινη φύση οδηγήθηκε τελεσίδικα στην οδό της αθανασίας και έγινε φοβέρα γι’ αυτό το θάνατο. Έτσι όταν ο «εν Χριστώ» άνθρωπος πεθαίνει αφήνει απλά το ένδυμα του σώματός του, για να ντυθεί ξανά με αυτό κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας.
Ο Κύριος μας δείχνει το δρόμο: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι», «Ὅς γάρ ἐάν θέλῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν• ὅς δ᾽ ἄν ἀπολέσει τήν ψυχήν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου, σώσει αὐτήν». Χρειάζεται να κάνουμε τρία πράγματα:
Να απαρνηθούμε τον εαυτό μας, το εγώ μας, το θέλημα μας και να κάνουμε υπακοή στο Χριστό. Να ακολουθούμε το Ευαγγέλιο, τότε εξαγνιζόμαστε, τότε η ψυχή μας εξαγνίζεται ξεφεύγει από το χωροχρόνο από το γήινο. Η ψυχή μας είναι θεοειδής, δηλαδή προέρχεται από το Θεό, όμως με την προσκόλληση μας στα κτιστά στα γήινα, στην αμαρτία χάνει τις θεϊκές της ιδιότητες κι εμείς τότε γινόμαστε δυστυχισμένοι.
Να άρουμε το σταυρό μας, να αποφασίσουμε να πάθουμε οτιδήποτε προκειμένου να ακολουθήσουμε τις Εντολές του Κυρίου, ακόμη και να πεθάνουμε.
Να ακολουθήσουμε τον Κύριο, να ακολουθήσουμε τη ζωή Του. Ο Κύριος έγινε άνθρωπος για να μας δείξει το δρόμο για να γίνουμε κι εμείς κατά Χάρη θεοί, να ξεφύγουμε από το χωροχρόνο.
Ο Χριστός έχει άπειρη ελευθερία, την άκτιστη ελευθερία, εμείς είμαστε κτιστοί, μόνο μέσα από το Χριστό θα ελευθερωθούμε κι εμείς θα φύγουμε από το κτιστό, και θα πάμε στο άκτιστο. Ο Ιησούς Χριστός δεν είχε ποτέ αναμειχθεί με τίποτα το γήινο. Το ίδιο κι εμείς αν ακολουθήσουμε το Λόγο Του, τότε κι εμείς εξαγνιζόμαστε. Συμμετέχοντας στα Μυστήρια του Κύριου κοινωνούμε το Σώμα Του και το Αίμα του και γινόμαστε κι εμείς κατά Χάρη Θεοί. Μόνο μέσω του Κυρίου μπορούμε να φθάσουμε στον Πατέρα, να φθάσουμε στη θέωση. Την βοήθεια που λαμβάνω με τη συμμετοχή μου στα Μυστήρια την έχω συνειδητοποιήσει πλήρως για αυτό κοινωνώ κάθε εβδομάδα και εξομολογούμε όσο τακτικά μπορώ τότε η ψυχή μου πλημυρίζει από γαλήνη και πληρότητα που δεν μπορεί να μου τη δώσει όλο το χρυσάφι του κόσμου. Με τα Μυστήρια ο Χριστός έρχεται μέσα μας, μας καθαρίζει, μας γεμίζει γαλήνη. Ο Κύριος μας έλκυσε για να Του μοιάσουμε, για να πετύχουμε το καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση, μας οδηγεί στην υιοθεσία να γίνουμε παντοδύναμα τέκνα Θεού, όπως ο Πατέρας μας. Ο Κύριος λέγει προς τον Πατέρα θέλω Πατέρα όπου είμαι Εγώ να είναι και αυτοί. Αυτό σημαίνει θέωση, να ενωθούμε με τον Τριαδικό Θεό. Σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι να μοιάσει στην εικόνα του Θεού που είναι ο Ιησούς Χριστός. Σκοπός της ζωής του ανθρώπου είναι να γίνουμε όμοιοι με το Θεό να γίνουμε θεοί κατά Χάρη, δηλαδή να γίνουμε με τη Χάρη του Θεού θεοί. Σκοπός είναι λοιπόν να γίνουμε θεοί κατά Χάρη, τίποτα άλλο δεν πρέπει να μας απασχολεί, πρέπει να ξεφύγουμε από τη βιολογική μας ύπαρξη, τις ανάγκες του ζωικού μας οχήματος. Μόνο όμως με τη Χάρη, με τις άκτιστες ενέργειες του Τριαδικού Θεού μπορούμε να πετύχουμε οτιδήποτε, μόνοι μας, δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα.
Ο Χριστός πρέπει να είναι μέσα μας, να γινόμαστε Ένα με τον Χριστό, να γίνουμε εικόνα του Χριστού, αυτός είναι ο μόνος σκοπός της ζωή μας, να ενωθούμε με το Θεό να φθάσουμε στη θέωση. Όταν έχουμε το Χριστό μέσα μας είμαστε χαρούμενοι, νοιώθουμε πλήρεις, νοιώθουμε τέλεια. Τον Χρίστο Τον έχουμε μέσα μας, όταν προσευχόμαστε συνεχώς, διαβάζουμε το Ευαγγέλιο, βίους και διδαχές αγίων Πατέρων, όταν πηγαίνουμε τακτικά στη Θεία Λειτουργία και συμμετέχουμε στα Μυστήρια της Εκκλησίας, το κυριότερο όμως όταν βλέπουμε τον Κύριο στο πρόσωπο κάθε συνανθρώπου μας, τον αγαπάμε και τον βοηθάμε σαν να ήταν ο Χριστός. Αιώνιος Παράδεισος λοιπόν είναι να ζούμε αιώνια με τον Χριστό.
Οόσιος Αλέξιος γεννήθηκε στην Ρώμη την εποχή του αυτοκράτορα Αρκαδίου (395-408). Οι γονείς του, ο ευλαβής συγκλητικός Ευφημιανός και η Αγλαΐα, ήσαν επί πολλά χρόνια άτεκνοι. Ο Αλέξιος έλαβε λαμπρή μόρφωση και όταν ενηλικιώθηκε, οι γονείς του προετοίμασαν τα του γάμου του με μια νεαρή κόρη εκλεκτής οικογένειας της αριστοκρατίας της Ρώμης. Όμως την ίδια την νύκτα του γάμου τους ο Αλέξιος, ο οποίος ποθούσε την αγία και τέλεια παρθενία, ψιθύρισε κάτι στο αυτί της συζύγου και αφού της παρέδωσε το δαχτυλίδι του, έφυγε κρυφά. Εμπιστευόμενος την θεία Πρόνοια, επιβιβάστηκε σε πλοίο και έφθασε στην Λαοδίκεια της Συρίας και από εκεί ακολούθησε ένα καραβάνι εμπόρων που κατευθυνόταν στην Έδεσσα.
Εκεί σταμάτησε σε έναν ναό αφιερωμένο στην Θεοτόκο και παρέμεινε στον νάρθηκα δεκαεπτά χρόνια, ντυμένος με κουρέλια και συντηρούμενος από τις ελεημοσύνες των πιστών που έρχονταν στο ναό να προσευχηθούν. Στο μεταξύ ο πατέρας του είχε στείλει υπηρέτες προς κάθε κατεύθυνση για να τον βρουν, ενώ η μητέρα του φόρεσε τρίχινο ένδυμα και θρηνούσε απαρηγόρητη, η δε νύφη, με την αγάπη που δείχνει η τρυγόνα για το ταίρι της, ανυπομονούσε να έχει κάποια είδηση. Κάποιοι από τους απεσταλμένους του Ευφημιανού έφθασαν στην Έδεσσα και έδωσαν ελεημοσύνη στον Αλέξιο, χωρίς διόλου να υποπτευθούν βέβαια ότι επρόκειτο για τον κύριό τους· τόσο πολύ είχε παραμορφωθεί από την άσκηση και την σκληραγωγία που επέβαλε στο σώμα του ευχαρίστως για την αγάπη του Θεού.
Μετά από πολλά χρόνια αγώνων εν τω κρυπτώ, η Παναγία εμφανίσθηκε στον νεωκόρο της εκκλησίας λέγοντάς του να επιτρέψει την είσοδο στον άνθρωπο του Θεού. Βλέποντας ότι τον αντιλήφθηκαν και επρόκειτο να τον περιβάλουν με τιμές, ο Αλέξιος ανεχώρησε και πάλι παίρνοντας το πλοίο για την Ταρσό. Οι αντίθετοι άνεμοι όμως, ή μάλλον η Θεία Πρόνοια, ώθησαν το πλοίο στο λιμάνι της Ρώμης. Ο άγιος υποτάχθηκε σε αυτό το θείο σημείο και πήγε στο πατρικό σπίτι, όπου ζήτησε από τον πατέρα του που έβγαινε εκείνη την στιγμή ελεημοσύνη σαν ζητιάνος. Χωρίς να αναγνωρίσει τον πολυαγαπημένο του γιο, ο Ευφημιανός, που είχε γίνει ακόμη πιο φιλάνθρωπος ύστερα από την τόσο επώδυνη αυτή απώλεια, πρόσταξε τους υπηρέτες του να δώσουν κατάλυμα στον δύστυχο άνθρωπο για όσο διάστημα επιθυμούσε να μείνει και να του δίνουν να τρώει τα περισσεύματα της τραπέζης του.
Οάνθρωπος του Θεού έμεινε άλλα δεκαεπτά χρόνια σε μια γωνιά του πατρικού σπιτιού, υφιστάμενος χωρίς να προφέρει το παραμικρό παράπονο, και μάλιστα με ευχαρίστηση, τις προσβολές και τις λοιδορίες των υπηρετών. Όταν έλαβε πληροφορία από τον Θεό ότι επίκειται η εκδημία του, ζήτησε να του φέρουν χαρτί και μελάνι, και με την πένα στο χέρι, γράφοντας την ιστορία της ζωής του, εξεδήμησε προς τάς αιωνίους μονάς.
Την ίδια ημέρα, καθώς ετελείτο η θεία Λειτουργία στην βασιλική του Αγίου Πέτρου, χοροστατούντος του πάπα και παρουσία του αυτοκράτορα Ονωρίου (395-423) και πλήθους κόσμου, φωνή ακούστηκε από το θυσιαστήριο λέγουσα: «Αναζητείστε τον άνθρωπο του Θεού· θα δεηθεί για την πόλη και για όλους εσάς. Ήδη εξέρχεται του σώματος!» Καθώς το εκκλησίασμα άρχισε να προσεύχεται, η φωνή ακούστηκε ξανά αποκαλύπτοντας ότι βρισκόταν στην οικία του Ευφημιανού. Όταν η επιβλητική πομπή με επικεφαλής τον πάπα και τον αυτοκράτορα έφθασε εκεί, ο υπηρέτης που τον φρόντιζε, αποκάλυψε ότι ο ζητιάνος που στεκόταν τόσα χρόνια πλάι στην εξώθυρα μοίραζε την τροφή του στους πτωχότερους και ο ίδιος δεν τρεφόταν παρά μόνο την Κυριακή με ψωμί και νερό, μένοντας ατάραχος αν όχι και χαρούμενος όταν οι άλλοι υπηρέτες τον καθύβριζαν.
Η τιμία Κάρα του Αγίου Αλεξίου.Φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Αγίας Λαύρας Καλαβρύτων.
Πήγαν στην καλύβα του και τον βρήκαν νεκρό να κρατά ένα χαρτί στο χέρι. Όταν το διάβασαν δημόσια έμειναν κατάπληκτοι από τον θαυμαστό τρόπο με τον οποίο αυτός ο δούλος του Θεού είχε αγωνιστεί ενάντια στην φύση για να λάβει τα υπέρ την φύση αγαθά. Ο αυτοκράτορας και ο πάπας βλέποντας τα δάκρυα και τους γοερούς θρήνους των γονέων του, τους συμβούλεψαν να χαίρονται μάλλον και να αγάλλονται που έφεραν στον κόσμο έναν τέτοιο άγιο, ο οποίος μέλλει να βασιλεύσει με τον Χριστό στους αιώνες. Το πλήθος συνωστιζόταν γύρω από την νεκρική κλίνη, τυφλοί έβρισκαν το φως τους, κουφοί την ακοή τους, μουγκοί δόξαζαν τον Θεό μεγαλοφώνως, πονηρά πνεύματα τρέπονταν σε φυγή, επικρατούσε τέτοια αναταραχή, που η νεκρώσιμη πομπή δεν μπορούσε να προχωρήσει.
Ο αυτοκράτορας σκόρπισε τότε χρυσά νομίσματα με την ελπίδα ότι θα αποσπούσαν την προσοχή του πλήθους από το φέρετρο. Δεν συνέβη όμως αυτό, καθώς ο λαός περιφρονούσε τον φθαρτό χρυσό για να λάβει την χάρη της αφθαρσίας αγγίζοντας το σώμα του αγίου. Τέλος, το τίμιο σκήνωμα εναποτέθηκε στην βασιλική του Αγίου Βονιφατίου σε λάρνακα, διακοσμημένο με χρυσό και πολύτιμους λίθους, απ’ όπου ανάβλυζε αφθόνως μύρο ευωδιαστό, ιαματικό κάθε νόσου.
