Ήταν τέλος του 1985, 26 Δεκεμβρίου, και δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Φτάσαμε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ οικογενειακώς με τη γυναίκα και τα τρία, τότε, παιδάκια μας και ενώ στάθμευα το αυτοκίνητο έξω από τη Μονή, προσέξαμε ότι στο διπλανό αυτοκίνητο ήταν ανοικτές διάπλατα και οι τέσσερις πόρτες, ενώ από μέσα, στο Ναό, ακούγονταν φωνές αγριεμένου, ορμητικού δαιμονίου, που έβριζαν τον Χριστό, τους παππάδες, τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.
Μπαίνοντας στον Ναό, είδαμε τον Άγιο Γέροντα με πετραχήλι, κρατώντας στα χέρια του λείψανα Αγίων, να τα ακουμπά στο κεφάλι μιας κοπέλας, που τιναζότανε με οργή και ούρλιαζε με αντρική, άγρια φωνή.
Κάποια στιγμή ηρέμησε η κοπέλα, που ήταν εκεί με τον άντρα, το παιδί της και τον αδελφό της.Ήλθαν από Θεσσαλονίκη.
Πριν, την είχαμε δει μπροστά στο λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου να μαίνεται και να κτυπιέται και να βρίζει, ώσπου της έριξαν Αγιασμό και ησύχασε για λίγο.
Το βράδυ στη Μονή Οσίου Δαυίδ δειπνούσαμε όλοι μαζί και η κοπέλα ομολογούσε, ότι φαινόταν σαν να είχε κατάθλιψη, ώσπου μια μέρα, σε Ναό της Θεσσαλονίκης, φώναξε το δαιμόνιο.
Ζήτησαν από το Άγιο Όρος βοήθεια και της είπαν, μόνο ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης στον Όσιο Δαυίδ θα τη βοηθούσε.
Στον δρόμο από τον Άγιο Ιωάννη προς τη Μονή, κλώτσαγε το δαιμόνιο προς το τιμόνι του αυτοκινήτου και ούρλιαζε λέγοντας:
– Όχι, μη με πάτε στον κοκκαλιάρη τον Τσαλίκη, αυτός θα με βγάλει!
Ο Γέροντας άκουε νηφάλιος, αλλά και χαρούμενος, διότι το δαιμόνιο υποτάχθηκε στην Εξουσία του Αγίου Πνεύματος, που μέσα του ήταν Ηγεμονικό σε όλες του τις εκφράσεις, κατά τον λόγο του Δαυίδ, που ζητά να τον στηρίξει ο Θεός με Πνεύμα Ηγεμονικό.
Η όλη αυτή διαδικασία Θεραπείας που είδαμε, ήταν μια θαυμαστή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που αποκάλυπτε την Πατρική Αγάπη και Ευσπλαχνία του Αγίου Γέροντα.
Βλέπαμε μπροστά μας ένα Πατέρα της Εκκλησίας, είδαμε έναν Άγιο, ένα φορέα της Ορθόδοξης Παράδοσης και Αγιότητας.
Πού μου φάνηκε ότι στηριζόταν όλη αυτή η Πνευματική προσωπικότητα του Αγίου Γέροντα Ιακώβου;
Η πολυχρόνια άσκηση της προσευχής στη Μετάνοια για τις αμαρτίες του και η συγχώρηση των άλλων από αυτόν, που ακολουθούσε, ξεχείλισε μέσα του την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.
Επίκεντρο πάντα η Μετάνοιά του, κατά τον λόγο του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος: «Καν πάσαν την Κλίμακαν αναβέβηκας, υπέρ αφέσεως αμαρτιών προσεύχου» (Κλίμαξ, Λόγος ΚΗ΄, στίχος 12)!
Έτσι, ξεχείλιζε από το στόμα του η διάθεσή του να συγχωρεθεί από όλους, αισθανόμενος ο χειρότερος όλων, που είχε ανάγκη να συγχωρεθεί από όλους!
Ο Ιερέας, πριν τη Μεγάλη Είσοδο, έρχεται στην Ωραία Πύλη του Ιερού, κάμπτει λίγο το σώμα και υποκλινόμενος ζητά συγχώρεση από τον Εκκλησιαζόμενο λαό, σαν να λέει με την όλη στάση, «Με συγχωρείτε!», για να προσέλθει με ταπείνωση στο μεγάλο Μυστήριο του Καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων.
Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος, είναι σε όλους γνωστό, ότι σε κάθε φράση του έλεγε στο τέλος στον συνομιλητή του, με κάθε απλότητα και ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος δυτικότροπης ευγένειας, «Με συγχωρείτε»!
Έβαζε, όπως και στην Ωραία Πύλη, το χέρι στην κοιλιά απαλά, υποκλινόταν, όταν τέλειωνε αυτά που έλεγε, με τη φράση: «Με συγχωρείτε»!
Αυτό μου εντυπώθηκε από τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο στα 12 χρόνια που τον έζησα, κάθε φορά που τον έβλεπα.
Γιατί, πίσω από τη φράση αυτή, μου αποκαλυπτόταν η όλη ζωή της Μυστικής Μετανοίας, που εξευγενίζει την ψυχή, αφού ελκύει τη Συγχωρούσα θεραπευτική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και κάνει τον Χριστιανό δοχείο της άπειρης Αγάπης, Ευσπλαχνίας του Θεού στον Άνθρωπο.
Βλέπαμε στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη τον μεστό καρπό της πολυχρόνιας και επιμελημένης Μετανοίας του, που γινόταν με βάση τις Εντολές του Ευαγγελίου, με πρώτη την Εντολή του Τιμίου Προδρόμου και του Χριστού, «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. 3,2. Ματθ. 4,17), που γινόταν σε αυτόν, όπως και σε όλους τους Αγίους, με την Εγρήγορση και την προσευχή, με την προσοχή του Νου στις Εντολές, πρώτα, και μετά στην προσευχή της Μετάνοιας, «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με»!
Πρόδιδε, η φράση του Αγίου, «με συγχωρείτε», τη διαρκή, καρδιακή συμμετοχή του στη Θεία Λειτουργία και την ετοιμότητά του στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, αφού η όλη στάση του στη φράση, «με συγχωρείτε», με έκανε να τον βλέπω σαν Λειτουργό του Υψίστου σε κάθε ανθρώπινη σχέση.
Αυτή η Μυστική, Καρδιακή Θεία Λειτουργία, που είναι το αποκορύφωμα της Ησυχαστικής Ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ήταν κρυμμένη πίσω από τη φράση του Αγίου Πατέρα μας Ιακώβου Τσαλίκη, που σαν να ήταν πάντα Λειτουργός, πάντα με Πετραχήλι, αφού Αγία Τράπεζα ήταν πάντα η καρδία του και το σώμα του Ναός του Αγίου Πνεύματος, κατά τον λόγον του Απ. Παύλου: «Ουκ οίδατε ότι Ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστέ;» (Α΄ Κορ. 6,19).
Με τη φράση, «με συγχωρείτε», νοιώθοντας εν Πνεύματι Αγίω ο τελώνης του Ευαγγελίου, υψωνόταν από το Άγιο Πνεύμα σε διαρκή Λειτουργό, γινόμενος αληθινός προσκυνητής του Τριαδικού Θεού, κατά τον Λόγον του Χριστού μας:
«Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν, εν Πνεύματι και Αληθεία δει προσκυνείν»! (Ιω. 4,24).
Ανδρέας Χριστοφόρου