Άγιος Στυλιανός ο Παφλαγων

Ο Άγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας , μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ. Ήταν ευλογημένος από την κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την Χάριν του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.

Από την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Αν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολο­νότι είχε κι εκείνος σάρκα, εν τούτοις δεν άφη­σε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ήταν αγνός, αγνότατος. Δεν άφησε επίσης να τον κυριεύσει κανένα γήινο πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλοπλουτία να κυριαρχήσουν στη ψυχή του και να την υποτάξουν στην φθορά και στην απώλεια.

Με την δύναμη και την Χάρη του Θεού πολέ­μησε όλα τα δολώματα της φθαρτής και πρόσκαι­ρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του. Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους. Τον καλούσε στην άσκηση της αρε­τής. Του έδειχνε τον δύσκολο και δύσβατο δρόμο της αιωνίας ζωής, της παντοτινής ευτυχίας.

H αγνή και πιστή καρδιά του υπάκουσε στην φωνή της ψυχής του. Και η πρώτη ενέργειά του ή­ταν να πουλήσει την περιουσία του και να την μοιράσει στους φτωχούς της Εκκλησίας. Και όταν δεν του είχε απομείνει τίποτε πια από την πατρική κληρονομία , γεμάτος ανακούφιση και χαρά, είπε:

«Πέταξα μια βαρειά άγκυρα, που με κρατού­σε δεμένο κοντά στις επιθυμίες του φθαρτού σώ­ματος. Πέταξα από πάνω μου την φθορά και την απώλεια. Τώρα ανοίγεται μπροστά μου πιο ευδιά­κριτος ό δρόμος της αληθινής ζωής. Απαλλαγμέ­νος, λοιπόν, ο Άγιος από τα φθαρτά, αλλά και συγχρόνως με ευτυχισμένη την καρδιά του, διότι μοίρασε τα πλούτη του σε φτωχούς δυστυχισμένους και σε θεάρεστα άλλα έργα, σκέφτεται πως θα ζήσει τιμιότερα και αγιότερα τη ζωή του.

Με μοναδική πλέον περιουσία τα ενδύματά του, αρχίζει ένα σκληρό και αγωνιστικό στάδιο σύμφωνα με την διδασκαλία του Ιησού Χριστού. Αφού, λοιπόν, με τις ευεργεσίες του, ανέβασε ο μακάριος Στυλιανός το γήινο θησαυρό του στους ουρανούς, και τον ασφάλισε, πήγε σε ένα μονα­στήρι και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Από τη στιγμή εκείνη καμιά γήινη σκέψη, καμιά υλική παρένθεση δεν μπορεί να τον απομακρύνει από την πίστη του και την προσευχή του. Τίποτε άλλο δεν φροντίζει και τίποτε άλλο δεν επιδιώκει, παρά μονάχα ό,τι είναι αρεστό στο άγιο θέλημα του Θεού. Αγωνίζεται πως να αρέσει στον Κύριο, πως να τελειοποιήσει την ψυχή του, πως να κερδίσει τον Παράδεισο. Καμιά δική του θέληση, που αντιστρατεύεται το θέλημα του Θεού, δεν βρίσκει θέση στη ζωή του. Η αυστηρή ασκητική του ζωή είναι απερίγραπτη. Η αγιότητά του αρχίζει να αστράφτει. Η ταπει­νοφροσύνη του λαμποκοπάει. Η αγνότητά του θαμ­πώνει. Η νηστεία του είναι αυστηρότατη. Η προσευ­χή του αληθινή επικοινωνία με τον Θεό.

Οι αγρυ­πνίες του είναι θαυμαστές. Τρεις στόχους έβαλε για σκοπό του να επιτύχει ως μοναχός: την ακτημοσύνη, την αγνότητα και την υπακοή. Τους τρεις αυτούς στόχους τους πέτυχε. Και στις τρεις αυτές αρετές πήρε, σαν να πούμε , άριστα ο Άγιος Στυλιανός. Την ακτημοσύνη του την είδαμε. Δεν κράτη­σε για τον εαυτό του από την περιουσία του τίπο­τε απολύτως. Ούτε φρόντισε ν’ αποκτήσει ποτέ στη ζωή του κάτι τι και αυτός. Έζησε με φτώχεια και τελεία ακτημοσύνη.

Την αγνότητα του επίσης και την ηθικότητα του την κράτησε πολύ ψηλά. Κρατούσε τη ψυχή του καθαρή «από παντός μολυσμού σάρκας και πνεύματος». Αγωνιζότανε στις επιθέσεις του ε­χθρού να μη τον αγγίξει η βρωμερή αμαρτία. Στο μυαλό του στριφογύριζαν πάντα τα λόγια τού Κυρίου μας που είπε: «Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Ευτυχισμένοι δηλαδή και καλότυχοι είναι όσοι έχουν καθαρή την καρδιά τους από τη βρώμα της ανηθικότητας διότι αυ­τοί θ’ αξιωθούν να δούνε το Θεό στη Βασιλεία των Ουρανών. Η υπακοή του στο Γέροντα του και τους άλ­λους ήταν παραδειγματική. Αγωνίστηκε σκληρά να κόψει «το δικό του θέλημα», που στηρίζεται στον εγωισμό. Είναι πολύ δύσκολο να κόψη κανείς το θέλημα του. Αυτό το ξέρουν όσοι αγωνίζονται τον πνευματικόν αγώνα. Ο Άγιος Στυλιανός πολέμησε στο Μοναστήρι εκείνο σκληρά εναντίον των τριών εχθρών, της σάρκας, του κόσμου και του διαβόλου. Για να καταβάλει τον καθένα από αυτούς χρειάσθηκε πόλεμος πολυχρόνιος, σκληρός και ανύστακτος. Στις τρεις αυτές λέξεις κρύβονται ηρωισμοί και παλαίσματα υπεράνθρωπα.

Έτσι ο Άγιος Στυλιανός αποδεικνύεται λαμπρό αστέρι της ασκητικής ζωής.

Γίνεται παράδειγμα σε νεότερους και παλαιότερους. Όλοι τον θαυμάζουν και τον προβάλλουν σαν παράδειγμα. Τον έχουν σαν πρότυπο μιμήσεως. Άλλα η αυστηρότητα εκείνη του ασκητικού βίου δεν του είναι αρκετή, θέλει να πλησιάσει περισσότε­ρο στην τελειότητα. Επιθυμεί, τώρα την πλήρη μόνωση τον αυστηρότατο ασκητισμό: τον αναχωρητισμό. Αποχαιρετάει τους αδελφούς μονα­χούς στο Μοναστήρι και αποσύρεται ο Άγιος μακριά σε έρημο και ακατοίκητο μέρος. Εκεί στην έρημο κατασκηνώνει σ’ ένα σπήλαιο.

Το νέο στάδιο της ασκητικής του ζωής είναι ουράνιας τελειότητας. Οι μέρες και οι νύχτες του κυλούν με λογισμούς, με σκέψεις και προσευχές για τον Τρισυπόστατο Θεό. Ψάλλει ολόψυχα το μεγαλείο του Θεού. Υμνεί την Αγία Τριάδα. Ζει ενωμένος με τον Θεό! Τίποτε δεν διασπά την θεϊκή του γαλήνη.

Όλα όσα βρίσκονται γύρω του και όσα προβάλλουν στον μακρινό του ορίζοντα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά αποδείξεις του Δημιουργού. Μελετά τα δημιουργήματα του Θεού και δυναμώνει πιο πολύ η πίστη του.

Και ο ερημίτης Στυλιανός εκεί στην ησυχία της ερήμου είχε τον καιρόν να παρατηρεί τα δημι­ουργήματα του Θεού και να φιλοσοφεί επάνω σ’ αυτά. Έβλεπε τον Δημιουργό σε όλα, διότι εσκέπτετο, ότι ήταν αδύνατον να γίνει μόνος του αυτός ο τρισμέγιστος κόσμος, τόσον ωραίος, σκόπιμος και αρμονικός. Έβλεπε τον Θεόν στα απειροπληθή άστρα του ουρανού , που στροβιλίζονται στο αχανές διάστημα με τόση ταχύτητα, αλλά και ακρίβεια.

Τα έβλεπε όλα αυτά και αναφωνούσε με τον Δαυίδ: «Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα». Ξεσπού­σε κατόπιν σε δοξολογία, λέγοντας: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου, Κύριε! Πάντα εν σοφία εποίησας. Επληρώθη η γη της κτίσεως Σου»!

Δύο βιβλία διάβαζε συνεχώς στην έρημο: το βιβλίο της φύσεως και το βιβλίο της Αγίας Γραφής. Η καρδιά του , η διάνοια του , η ψυχή του , όλη η ύπαρξή του είναι ολόθερμα δοσμένη στον Θεό. Θείο και ιερό ρίγος διαπερνά την ασκητική σάρκα του, καθώς η ψυχή του εμβαθύνει στο κάλ­λος της θείας Δημιουργίας. Το άγιο πάθος της αγάπης του οσίου Στυλια­νού προς το πανάγιο Όνομα του Θεού τον συγκλο­νίζει. Όλη η δύναμη του είναι συγκεντρωμένη στη θεία αυτή αγάπη. Εγκαταλείπει έτσι ο Άγιος το σαρκικό εγώ του. Παύει να φροντίζει για την τροφή του. Τρεφόταν με χόρτα της ερήμου. Και όταν δεν υπήρχαν αυτά, ο Θεός δεν τον άφηνε. Ο Θεός, που θαυματουργεί δια τους Αγίους και μέσω των Αγίων, δεν άφηνε τον σεβάσμιο όσιο να εξαντληθεί από την πείνα. Τον κράτησε στην ζωή στέλνοντας του τροφές με τους αγγέλους, όπως έστελνε και στους άλλους Αγίους, στον Προφήτη Ηλία, τον Άγιο Μάρκο τον Αθηναίο τον φιλόσοφο και λοιπούς.

Πολλά χρόνια έζησε τη σκληρή ζωή του αναχωρητού. Πάλεψε στην έρημο επί δεκαετίες ολό­κληρες σκληρά με τον διάβολο και τον εαυτό του. Πάλεψε να ξεριζώσει τα πάθη του , να αποκτήσει τις αρετές και να φθάσει στην αγιότητα που θέλει ο Θεός, ο Οποίος είπε: «γίνεσθε Άγιοι , ότι Εγώ Άγιος ειμί».

Ο Δημιουργός ήθελε να ζήσει ακόμη ο Άγιος Στυλιανός, για να λαμποκοπά με την αρετή του και να παραδειγματίζει με την αυστηρότητα της ασκητικής του ζωής. Ήθελε η έμψυχος εκείνη στήλη της εγκράτει­ας, ο φωτεινός λύχνος της ερήμου , να λάμψει σ’ όλα τα πέρατα της γης. Ήθελε ο Θεός να φανούν οι ποικίλες αρετές του. Ο λύχνος όμως πρέπει να βρίσκεται ψηλά , για να φέγγει σ’ όλους και όχι να κρύβεται και να χά­νεται η λάμψη του. Έτσι και εκείνοι , που φεγγο­βολούν με τις αρετές τους , τους φανερώνει ο Θεός για να γίνονται φως στο δρόμο της ζωής των άλ­λων. Έτσι και ο Άγιος Στυλιανός, αφού με τους σκληρούς ασκητικούς αγώνας του στολίστηκε με τις αρετές και ήταν σαν λαμπάδα, με το γλυκό και ζεστό φως, αφού έφθασε σε ύψη δυσθεώρητα αρε­τής, μπορούσε να χύσει στο λαό το ιλαρό φως της αγιότητάς του, προς δόξαν Θεού και σωτηρία αν­θρώπων. Ο δίκαιος Θεός θα έδειχνε ακόμη στον κόσμο πως αντιδοξάζει εκείνους , που λατρεύουν το όνο­μά Του και Τον δοξάζουν.

Διαδόθηκε, λοιπόν, η φήμη του Αγίου Στυλια­νού παντού. Πλήθος κόσμου από διάφορα μέρη συνέρρεαν μ’ ευλάβεια προς τον Άγιον για να θαυ­μάσουν την αγιότητα του και ν’ αποκομίσουν ψυχι­κά και σωματικά αγαθά. Η αγία του μορφή, τα σοφά του λόγια, οι προτροπές του άλλαξαν την ζωή πολλών ανθρώπων. Πολλοί ήταν εκείνοι που γοητευμένοι από την ασκητικότητά του, εγκατέ­λειπαν τον κακό εαυτό τους και μετανοούσαν και αναγεννιόνταν ψυχικά. Συγκινητικές ήταν οι εκδηλώσεις των Χριστια­νών που τον επισκέπτονταν στην έρημο, εκεί στο ασκητήριο του. Ήξερε να γαληνεύει τις ταραγμένες ψυχές. Κοντά του έτρεχαν και άλλοι ασκητές για να ενισχυθούν με τα λόγια του και την λάμψη του στο σκληρό ασκητικό βίο. Γνώριζε ο Άγιος Στυλιανός, ότι για να κερδίσει κανείς την Βασιλεία των Ουρανών πρέπει να έχει τη ψυχή του, σαν τη ψυχή των μικρών παι­διών που είναι αθώα. Ήξερε, ότι τα παι­διά έχουν αγγελικές ψυχές. Γι´ αυτό ήθελε να τα βοηθάει, να τα προστατεύει τα παιδιά. Και στην αγία του εκείνη επιθυμία ο Παντο­γνώστης Θεός του έδωσε την Χάρη Του, να μπορεί να κάνει θαύματα.

Ο Θεός βράβευσε το ιερό του αίσθημα και του έδωσε την θαυματουργική δύναμη να θεραπεύει τα ασθενικά παιδιά. Μητέρες από κον­τινά και μακρινά μέρη, με φορτωμένα στους ώμους ανάπηρα και άρρωστα παιδιά έτρεχαν , με πόνο και πίστη, κοντά στον Άγιο για να ζητήσουν την θεραπεία των παιδιών τους. Μέρες ολόκληρες βάδιζαν μέσα σ’ έρημα μέρη για να βρουν την δοξασμένη από τον Θεό ασκη­τική σπηλιά του Αγίου Στυλιανού. Και όταν έφθασαν εκεί, με δάκρυα στα μάτια έπεφταν στα πόδια του Γέροντα ασκητή, δόξαζαν τον Θεό, που τον συνάντησαν και τον παρακαλού­σαν να γιατρέψει τα παιδιά τους. Ο Άγιος Στυλιανός γεμάτος καλωσύνη και συμπόνοια έπαιρνε τ’ άρρωστα νήπια στα χέρια του και με μάτια δακρυσμένα παρακαλούσε το Θεό να τα γιατρέψει. Ο Δεσπότης των Ουρανών άκουγε την ολόψυχη προσευχή του και ο Άγιος θαυματουργούσε. Παιδιά άρρωστα εύρισκαν την υγειά τους.

Πα­θήσεις διαφόρων ειδών εξαφανίζονταν. Μπροστά στη δύναμη του Θεού καμιά αρρώστια δεν μπο­ρούσε ν’ αντισταθεί. Μανάδες έκλαιγαν από χαρά έξω από το ασκητήριο του. Και άλλες καταφιλούσαν με σεβα­σμό και ευγνωμοσύνη το χέρι του Αγίου γέροντα, δοξάζοντας τον Θεόν. Δοξολογούσε κι’ εκείνος ακατάπαυστα το Άγιο Όνομά Του και τον ευχαριστούσε για τα θαύ­ματα αυτά , που τον αξίωνε να κάνει. Έπειτα γεμάτος στοργή κοίταζε τα αθώα πλασματάκια που είχαν λυτρωθεί από την αρρώστια. Ένα γλυκό χαμόγελο, χαμόγελο αγγελικό άνθιζε στο πρόσωπο του σεβασμίου ασκητού. Τα θαύματα όμως αυτά γινόταν γνωστά σ’ όλα τα μέρη και κόσμος πολύς έτρεχε στον Άγιο Στυλιανό για να τον παρακαλέσει να γιατρέψει από κάποια ασθένεια τα παιδιά του.

Έτσι δόξαζε ο Άγιος Θεός το όνομα του ο­σίου Στυλιανού που αφιέρωσε τη ζωή του για τη δό­ξα του Θεού. Αλλά δεν ήταν μόνο τα θαύματα της θεραπεί­ας των παιδιών που δόξαζαν το όνομα του ταπει­νού Αγίου Στυλιανού. Ο Άγιος απέκτησε φήμη ως θαυματουργού, διότι έκανε τους άτεκνους εύτεκνους, με την προσ­ευχή του. Με την προσευχή του Αγίου Στυλιανού πολλές στείρες τεκνοποιούσαν. Πολλοί πιστοί Χριστιανοί με την ευλογία του, αν και ήταν άτεκνοι πρωτύτερα , απέκτησαν ωραία και γεμάτα υγεία παιδιά.

Πολλοί μάλιστα καλοί Χριστιανοί και μετά την κοίμηση του, επικαλούμενοι το όνομα του Αγίου και ζωγραφίζοντας σαν τάμα την εικόνα του , α­πέκτησαν παιδιά, αν και είχαν χάσει την ελπίδα πια να τεκνοποιήσουν.

Εν τω μεταξύ απ’ όλα τα μοναστήρια πήγαι­ναν στον γέροντα ασκητή για να ευφρανθούν κον­τά του , το άρωμα της αγιότητας του. Μοναχοί και ασκητές ζητούσαν από τον Άγιο δάσκαλο συμβουλές, για το πως πρέπει να αντιμε­τωπίζουν τους πειρασμούς και πως να επιβάλλουν την γαλήνη στα κοινόβια τους. Όλοι τον έβλεπαν σαν πρότυπο αγίας ασκητι­κής ζωής. Η προσωπικότητα του ήταν γεμάτη ταπεινοφροσύνη και άστραφτε από ουράνιο κάλλος.

Και εκείνος ακούραστος με αγγελική γαλήνη τους δίδασκε, τους καθοδηγούσε, τους γέμιζε την καρδιά, τους στερέωνε στην πίστη, τους διέλυε τις αμφιβολίες. Ειρήνευε με τις συμβουλές του από μακριά όσα μοναστήρια είχαν εσωτερικές διχόνοιες. Έτσι έζησε κι έτσι δόξασε το όνομα του Θεού και δοξάσθηκε από τον Ουράνιο Πατέρα ο Άγιος Στυλιανός. Όταν έφθασε σε βαθειά γεράματα, έστειλε ο Θεός τους Αγγέλους Του και πήραν την αγία του ψυχή, για να την αναπαύσουν από τους πολύ­χρονους κόπους, τις στερήσεις και τη σκληρότητα της ασκητικής ζωής. Κοιμήθηκε , λοιπόν, ο Άγιος πλήρης ημερών και αρετών.

Πού τον έθαψαν, δεν γνωρίζουμε, ούτε διασώθηκαν άλλα στοιχεία από την κουρασμένη και αγιασμένη ζωή του. Έμεινε όμως το όνομά του. Τον σέβεται και τον τιμά όλη η Ορθόδοξη Χριστιανωσύνη. Τον επικαλούνται στις ανάγκες τους και προπάντος για τα άρρωστα παιδιά τους. Κτίζουν στο όνομα του μεγαλοπρεπείς Ναούς. Τα θαύματα του Αγίου συνεχίζονται και μετά την κοίμησή του. Και σήμερα ο Άγιος Στυλιανός εξακολουθεί να είναι προστάτης των παιδιών. Λένε μάλιστα, ότι από την λέξη «στυλώνει» που σημαίνει «στηρίζει τη υγεία των παιδιών».

Ο Άγιος εικονογραφείται με ένα νήπιο σπαργανωμένο στην αγκαλιά του που συμβολίζει ότι είναι ο προστάτης των νηπίων. Η μνήμη του Αγίου Στυλιανού εορτάζεται στις 26 Νοεμβρίου.

Από το βιβλίο: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ “Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ”

  

 

ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ : Ο Αγιος Παΐσιος

 

ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ-Γέροντα, γιατί πολλοί άνθρωποι, ενώ πίστευαν, έχασαν τήν πίστη τους;

-Άν δέν προσέχει κανείς στά θέματα τής πίστεως καί τής λατρείας, σιγά-σιγά ξεχνιέται καί μπορεί νά γίνη αναίσθητος, νά φθάση σέ σημείο νά μήν πιστεύη τίποτε.

Μερικοί, Γέροντα, λένε ότι η πίστη τους κλονίζεται, όταν βλέπουν νά υποφέρουν καλοί άνθρωποι.

Ακόμη κι αν κάψη ο Θεός όλους τους καλούς, δεν πρέπει να βάλη κανείς αριστερό λογισμό, αλλά να σκεφθή πως ο Θεός ό,τι κάνει, από αγάπη το κάνει. Ξέρει ο Θεός πώς εργάζεται. Για να επιτρέψη να συμβή κάποιο κακό, κάτι καλύτερο θα βγη

Γέροντα, σήμερα ακόμη καί τά πιστά παιδιά αμφιταλαντεύονται, γιατί στά σχολεία υπάρχουν καθηγητές πού διδάσκουν τήν αθεΐα.

-Γιατί να αμφιταλαντεύωνται; Η Αγία Αικατερίνη δεκαεννιά χρονών ήταν και διακόσιους φιλοσόφους τους αποστόμωσε με την κατά Θεόν γνώση και την σοφία της. Ακόμη και οι Προτεστάντες την έχουν προστάτιδα της επιστήμης.

Στα θέματα της πίστεως και στα θέματα της πατρίδος δεν χωράνε υποχωρήσεις πρέπει να είναι κανείς αμετακίνητος, σταθερός.

Γέροντα, παλιά προσευχόμουν με πίστη στον Θεό και ό,τι ζητούσα μου το έκανε. Τώρα δεν έχω αυτήν την πίστη. Πού οφείλεται αυτό;

-Στην κοσμική λογική που έχεις. Η κοσμική λογική κλονίζει την πίστη. «Εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε», είπε ο Κύριος. Όλη η βάση εκεί είναι. Στην πνευματική ζωή κινούμαστε στο θαύμα. Ένα συν δύο δεν κάνει πάντα τρία κάνει και πέντε χιλιάδες και ένα εκατομμύριο!

Χρειάζεται καλή διάθεση και φιλότιμο. Γιατί, αν ο άνθρωπος δεν έχη καλή διάθεση, τίποτε δεν καταλαβαίνει. Να, και για την Σταύρωση του Χριστού, τόσες λεπτομέρειες είχαν πει οι Προφήτες- μέχρι και τί θα κάνουν τα ιμάτιά Του, τί θα κάνουν τα χρήματα της προδοσίας, ότι θα αγοράσουν μ αυτά τον αγρό του Κεραμέως, για να θάβουν τους ξένους-, αλλά, οι Εβραίοι πάλι δεν καταλάβαιναν. «Ο δε παράνομος Ιούδας ουκ ηβουλήθη συνιέναι»

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

Στη φωτογραφία αυτή: Ο Γέροντας Παϊσιος στο Κελλί των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης κοντά στην Ιερά Μονή Αγίας Αικατερίνης του Σινά, όπου ασκήτευσε για έξι χρόνια (1958 1964

Ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης, ο «Με συγχωρείτε»! Ο Άγιος της μυστικής Θείας Λειτουργίας

 Μονή Οσίου Δαυίδ  Καθήμενος μπροστά στον Τάφο του Αγίου Ιακώβου Τσαλίκη.

Ήταν τέλος του 1985, 26 Δεκεμβρίου, και δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Φτάσαμε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ οικογενειακώς με τη γυναίκα και τα τρία, τότε, παιδάκια μας και ενώ στάθμευα το αυτοκίνητο έξω από τη Μονή, προσέξαμε ότι στο διπλανό αυτοκίνητο ήταν ανοικτές διάπλατα και οι τέσσερις πόρτες, ενώ από μέσα, στο Ναό, ακούγονταν φωνές αγριεμένου, ορμητικού δαιμονίου, που έβριζαν τον Χριστό, τους παππάδες, τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη.

Μπαίνοντας στον Ναό, είδαμε τον Άγιο Γέροντα με πετραχήλι, κρατώντας στα χέρια του λείψανα Αγίων, να τα ακουμπά στο κεφάλι μιας κοπέλας, που τιναζότανε με οργή και ούρλιαζε με αντρική, άγρια φωνή.

Κάποια στιγμή ηρέμησε η κοπέλα, που ήταν εκεί με τον άντρα, το παιδί της και τον αδελφό της.Ήλθαν από Θεσσαλονίκη.

Πριν, την είχαμε δει μπροστά στο λείψανο του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου να μαίνεται και να κτυπιέται και να βρίζει, ώσπου της έριξαν Αγιασμό και ησύχασε για λίγο.

Το βράδυ στη Μονή Οσίου Δαυίδ δειπνούσαμε όλοι μαζί και η κοπέλα ομολογούσε, ότι φαινόταν σαν να είχε κατάθλιψη, ώσπου μια μέρα, σε Ναό της Θεσσαλονίκης, φώναξε το δαιμόνιο.

Ζήτησαν από το Άγιο Όρος βοήθεια και της είπαν, μόνο ο π. Ιάκωβος Τσαλίκης στον Όσιο Δαυίδ θα τη βοηθούσε.

Στον δρόμο από τον Άγιο Ιωάννη προς τη Μονή, κλώτσαγε το δαιμόνιο προς το τιμόνι του αυτοκινήτου και ούρλιαζε λέγοντας:

– Όχι, μη με πάτε στον κοκκαλιάρη τον Τσαλίκη, αυτός θα με βγάλει!

Ο Γέροντας άκουε νηφάλιος, αλλά και χαρούμενος, διότι το δαιμόνιο υποτάχθηκε στην Εξουσία του Αγίου Πνεύματος, που μέσα του ήταν Ηγεμονικό σε όλες του τις εκφράσεις, κατά τον λόγο του Δαυίδ, που ζητά να τον στηρίξει ο Θεός με Πνεύμα Ηγεμονικό.

Η όλη αυτή διαδικασία Θεραπείας που είδαμε, ήταν μια θαυμαστή ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που αποκάλυπτε την Πατρική Αγάπη και Ευσπλαχνία του Αγίου Γέροντα.

Βλέπαμε μπροστά μας ένα Πατέρα της Εκκλησίας, είδαμε έναν Άγιο, ένα φορέα της Ορθόδοξης Παράδοσης και Αγιότητας.

Πού μου φάνηκε ότι στηριζόταν όλη αυτή η Πνευματική προσωπικότητα του Αγίου Γέροντα Ιακώβου;

Η πολυχρόνια άσκηση της προσευχής στη Μετάνοια για τις αμαρτίες του και η συγχώρηση των άλλων από αυτόν, που ακολουθούσε, ξεχείλισε μέσα του την παρουσία του Αγίου Πνεύματος.

Επίκεντρο πάντα η Μετάνοιά του, κατά τον λόγο του Αγίου Ιωάννη της Κλίμακος: «Καν πάσαν την Κλίμακαν αναβέβηκας, υπέρ αφέσεως αμαρτιών προσεύχου» (Κλίμαξ, Λόγος ΚΗ΄, στίχος 12)!

Έτσι, ξεχείλιζε από το στόμα του η διάθεσή του να συγχωρεθεί από όλους, αισθανόμενος ο χειρότερος όλων, που είχε ανάγκη να συγχωρεθεί από όλους!

Ο Ιερέας, πριν τη Μεγάλη Είσοδο, έρχεται στην Ωραία Πύλη του Ιερού, κάμπτει λίγο το σώμα και υποκλινόμενος ζητά συγχώρεση από τον Εκκλησιαζόμενο λαό, σαν να λέει με την όλη στάση, «Με συγχωρείτε!», για να προσέλθει με ταπείνωση στο μεγάλο Μυστήριο του Καθαγιασμού των Τιμίων Δώρων.

Ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος, είναι σε όλους γνωστό, ότι σε κάθε φράση του έλεγε στο τέλος στον συνομιλητή του, με κάθε απλότητα και ειλικρίνεια, χωρίς ίχνος δυτικότροπης ευγένειας, «Με συγχωρείτε»!

Έβαζε, όπως και στην Ωραία Πύλη, το χέρι στην κοιλιά απαλά, υποκλινόταν, όταν τέλειωνε αυτά που έλεγε, με τη φράση: «Με συγχωρείτε»!

Αυτό μου εντυπώθηκε από τον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο στα 12 χρόνια που τον έζησα, κάθε φορά που τον έβλεπα.

Γιατί, πίσω από τη φράση αυτή, μου αποκαλυπτόταν η όλη ζωή της Μυστικής Μετανοίας, που εξευγενίζει την ψυχή, αφού ελκύει τη Συγχωρούσα θεραπευτική ενέργεια του Αγίου Πνεύματος και κάνει τον Χριστιανό δοχείο της άπειρης Αγάπης, Ευσπλαχνίας του Θεού στον Άνθρωπο.

Βλέπαμε στον Άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη τον μεστό καρπό της πολυχρόνιας και επιμελημένης Μετανοίας του, που γινόταν με βάση τις Εντολές του Ευαγγελίου, με πρώτη την Εντολή του Τιμίου Προδρόμου και του Χριστού, «Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των Ουρανών» (Ματθ. 3,2. Ματθ. 4,17), που γινόταν σε αυτόν, όπως και σε όλους τους Αγίους, με την Εγρήγορση και την προσευχή, με την προσοχή του Νου στις Εντολές, πρώτα, και μετά στην προσευχή της Μετάνοιας, «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με»!

Πρόδιδε, η φράση του Αγίου, «με συγχωρείτε», τη διαρκή, καρδιακή συμμετοχή του στη Θεία Λειτουργία και την ετοιμότητά του στον Καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων, αφού η όλη στάση του στη φράση, «με συγχωρείτε», με έκανε να τον βλέπω σαν Λειτουργό του Υψίστου σε κάθε ανθρώπινη σχέση.

Αυτή η Μυστική, Καρδιακή Θεία Λειτουργία, που είναι το αποκορύφωμα της Ησυχαστικής Ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας, ήταν κρυμμένη πίσω από τη φράση του Αγίου Πατέρα μας Ιακώβου Τσαλίκη, που σαν να ήταν πάντα Λειτουργός, πάντα με Πετραχήλι, αφού Αγία Τράπεζα ήταν πάντα η καρδία του και το σώμα του Ναός του Αγίου Πνεύματος, κατά τον λόγον του Απ. Παύλου: «Ουκ οίδατε ότι Ναός του εν υμίν Αγίου Πνεύματος εστέ;» (Α΄ Κορ. 6,19).

Με τη φράση, «με συγχωρείτε», νοιώθοντας εν Πνεύματι Αγίω ο τελώνης του Ευαγγελίου, υψωνόταν από το Άγιο Πνεύμα σε διαρκή Λειτουργό, γινόμενος αληθινός προσκυνητής του Τριαδικού Θεού, κατά τον Λόγον του Χριστού μας:

«Πνεύμα ο Θεός και τους προσκυνούντας Αυτόν, εν Πνεύματι και Αληθεία δει προσκυνείν»! (Ιω. 4,24).

Ανδρέας Χριστοφόρου

H Aγία Αικατερίνη η Μεγαλομάρτυς

 

Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, αλλά και ήταν άρτια καταρτισμένη και στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Όταν επί Μαξεντίου διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πως ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός. Για τον λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητα των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Και όχι μόνον αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.

Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πως η Αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της.

Μαρτύρησε στον τροχό, ύστερα από διαταγή του έπαρχου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τὴν πανεύφημον νύμφην Χριστοῦ ὑμνήσωμεν, Αἰκατερίναν τὴν θείαν καὶ πολιοῦχον Σινᾶ, τὴν βοήθειαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν· ὅτι ἐφίμωσε λαμπρῶς, τοὺς κομψοὺς τῶν ἀσεβῶν, τοῦ Πνεύματος τῇ δυνάμει, καὶ νῦν ὡς Μάρτυς στεφθεῖσα, αἰτεῖται πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιoν. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Τὴν σοφίαν ἄνωθεν, κομισαμένη τοῦ λόγου, τῶν ῥητόρων ἤλεγξας, τὰς φληναφίας εὐτόνως· κάλλεσι, τῆς παρθενίας ὡραϊσμένη, αἵμασι, τῆς μαρτυρίας πεποικιλμένη· διὰ τοῦτό σε ὡς νύμφην, Αἰκατερίνα Χριστὸς προσήκατο.

Μεγαλυνάριον.

Νύμφη τοῦ Σωτῆρος πανευκλεής, αἴγλη παρθενίας, καὶ σοφίας τῇ καλλονῇ, καὶ Μαρτύρων ἄθλοις, λαμπρῶς πεποικιλμένη, Αἰκατερίνα ὤφθης, ὠς καλλιπάρθενος

Η Υπεραγία Θεοτόκος στην πρόσοψη της Βουλής των Ελλήνων (Βίντεο

*Η εικόνα της Παναγίας στόλισε για λίγη ώρα την πρόσοψη του κτιρίου του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Η Μητέρα όλων, η Παναγία μας, υπό τους ήχους της καμπάνας… «Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς»… «Υπεραγία Θεοτόκε, πρέσβευε υπέρ ημών»…

Η Βουλή τίμησε τη συνεισφορά των Ενόπλων Δυνάμεων στο έθνος και τον λαό, με βίντεο που προβλήθηκε στο κεντρικό κτίριό της.

Το κοινοβούλιο συμμετείχε στον πανελλήνιο εορτασμό της σημερινής Ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων, τιμώντας αυτούς που τάχθηκαν στην υπεράσπιση της πατρίδας μας, στη διαφύλαξη των ελληνικών αλλά και ευρωπαϊκών συνόρων.

Στο πλαίσιο αυτό, στην πρόσοψη του κτιρίου της Βουλής “ζωντάνεψαν” -μέσα από μια οπτική, εικαστική σύνθεση- στιγμές και γεγονότα της ιστορίας μας που αναδεικνύουν τη μεγάλη συνεισφορά των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, κατά την ιστορική εξέλιξή τους, στην ελευθερία, στην ασφάλεια, στην ίδια την ύπαρξη του έθνους και του λαού μας.

Το προβαλλόμενο οπτικό αφιέρωμα υπενθύμισε ότι και στις σημερινές συνθήκες οι Ένοπλες Δυνάμεις μας, με υψηλό φρόνημα και προσήλωση στις δημοκρατικές αρχές και τις ανθρωπιστικές αξίες, προασπίζουν με αποφασιστικότητα την εθνική κυριαρχία και την αξιοπρέπεια της πατρίδας μας, προασπιζόμενες ταυτόχρονα την ειρήνη και την ευημερία του τόπου μας.

Το οπτικό αφιέρωμα προβλήθηκε το βράδυ του Σαββάτου, από τις 18:15 έως τις 20:45, στην πρόσοψη του Μεγάρου της Βουλής.

Η Νηστεία των Χριστουγέννων και η μεγάλη σημασία του Σαρανταλείτουργου

Στις 15 Νοεμβρίου άρχεται η τεσσαρακονθήμερος νηστεία των Χριστουγέννων…

Επιτρέπεται εκτός Τετάρτης και Παρασκευής, μέχρι 17ης Δεκεμβρίου, από 18-24 κατάλυσις οίνου καί ελαίου (Ράλλη- Ποτλη, Σύνταγμα Ιερών Κανόνων, Τόμος Δ’ σελ.488, πρβλ. Πηδάλιον, Αθήναι 1841, υποσ, είς ερμηνεία του ΞΘ’κανόνος Αγ. Αποστόλων).

“Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (για τούς εαυτούς τους). Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησίαλειτουργία, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα τού κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο.Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο.” (Γέροντας Παΐσιος)

*****

Στὶς 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Πρόκειται γιὰ μιὰ περίοδο ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου.Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἕως τὶς 17 Δεκεμβρίου (κατ’ ἄλλη παράδοση ἕως τὶς 12 Δεκεμβρίου) νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά). Μετὰ τὶς 17 (ἢ 12) Δεκεμβρίου νηστεύουμε καὶ τὸ ψάρι.

Ἡ νηστεία ὅμως κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας ἔχει νόημα, ὅταν συνδυάζεται μὲ προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἐντονότερη λειτουργικὴ ζωή καὶ ἀγαθοεργία.Ἔτσι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τὴν καθημερινὴ -ἂν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιτρέπουν- τέλεση τῆς θείας λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ σαρανταλείτουργου.

*****

Ο μακαριστός π. Παΐσιος, σχετικά με την ανάγκη προσευχής για τούς κεκοιμημένους, έλεγε: «…να αφήνετε μέρος τής προσευχής σας για τούς κεκοιμημένους. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα (για τούς εαυτούς τους). Οι ζωντανοί μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησίαλειτουργία, δηλαδή πρόσφορο, και να δίνετε το όνομα τού κεκοιμημένου, να μνημονευθή από τον ιερέα στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι ελάχιστο.

Το μέγιστο, πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαράντα Λείτουργο. Καλό θα είναι να συνοδευθή και με ελεημοσύνη. Αν έχεις ένα νεκρό, ό όποιος έχει παρρησία στον Θεό, και τούανάψεις ένα κερί, αυτός έχει υποχρέωση να προσευχηθεί για σένα στον Θεό.

Αν πάλι, έχεις ένα νεκρό, ό όποιος νομίζεις ότι δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε, όταν τού ανάβεις ένα αγνό κερί, είναι σαν να δίνης ένα αναψυκτικό σε κάποιον πού καίγεται (από δίψα ). Οι άγιοι δέχονται ευχαρίστως την προσφορά του κεριού και είναι υποχρεωμένοι να προσευχηθούν γι’ αυτόν πού το ανάβει. Ο Θεός ευχαρίστως το δέχεται…». (Μαρτυρίες προσκυνητών, Ζουρνατζόγλου Νικ.)

*****

Η Θεία Λειτουργία εἶναι ἡ μέγιστη καὶ πιὸ ἰσχυρὴ προσευχή καθὼς ἀποτελεῖ συμμετοχὴ στὴν προσευχὴ καὶ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων διδάσκει σχετικά: «Μέγιστη ὠφέλεια πιστεύουμε ὅτι θὰ λάβουν αὐτοί, γιὰ τοὺς ὁποίους δεόμαστε κατὰ τὴν ἁγία καὶ φοβερὴ θυσία τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀκόμα κι ἂν εἶναι ἁμαρτωλοί, ἀφοῦ Χριστὸν ἐσφαγιασμένον ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων προσφέρομεν ἐξιλεούμενοι ὑπὲρ αὐτῶν τε καὶ ἡμῶν τὸν φιλάνθρωπον Θεόν». Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Δὲν νομοθέτησαν τυχαία οἱ Ἀπόστολοι νὰ μνημονεύουμε κατὰ τὰ φρικτὰ μυστήρια (Θεία Λειτουργία) τοὺς κεκοιμημενούς. Γνωρίζουν ὅτι εἶναι πολὺ μεγάλη ἡ ὠφέλεια γι’ αὐτούς».

Ἡ ἐμπειρία μαρτυρεῖ γιὰ τὴ δύναμη αὐτῆς τῆς προσευχῆς, ποὺ δὲν εἶναι «ἀτομικὴ προσευχὴ» ἀλλὰ ἡ προσευχὴ ὁλόκληρης τῆς Ἐκκλησίας…

*****

ΝΗΣΤΕΙΑ: ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

«Επίσης οφείλουμε να μην τηρούμε μόνο την τάξη της νηστείας που αφορά τις τροφές, αλλά να απέχουμε και από κάθε αμαρτία, έτσι ώστε, όπως νηστεύουμε ως προς την κοιλιά, να νηστεύουμε και ως προς τη γλώσσα, αποφεύγοντας την καταλαλιά, το ψέμα, την αργολογία, τη λοιδορία, την οργή και γενικά κάθε αμαρτία που διαπράττουμε μέσω της γλώσσας.

Επίσης χρειάζεται να νηστεύουμε ως προς τα μάτια. Να μη βλέπουμε μάταια πράγματα. Να μην αποκτούμε παρρησία διά μέσου των ματιών. Να μην περιεργαζόμαστε κάποιον με αναίδεια. Ακόμη θα πρέπει να εμποδίζουμε τα χέρια και τα πόδια από κάθε πονηρό πράγμα.

Με αυτό τον τρόπο νηστεύοντας μια νηστεία ευπρόσδεκτη στον Θεό, αποφεύγοντας κάθε είδους κακία που ενεργείται διά μέσου της καθεμιάς από τις αισθήσεις μας, θα πλησιάζουμε, όπως είπαμε, την άγια ήμερα της αναστάσεως αναγεννημένοι, καθαροί και άξιοι της μεταλήψεως των άγιων μυστηρίων

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έρθει και να παρακαλέσει τον Άγιό μας και να μην φύγει ικανοποιημένος

Για τον Άγιο Νεκτάριο, τη χθεσινή του γιορτή, τα θαύματα που επιτελεί, αλλά και το ειδικό βάρος που έχει η πνευματική του παρακαταθήκη

μίλησε στην εκπομπή «Η επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» και τη δημοσιογράφο Μαρία Γιαχνάκη η καθηγουμένη του Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης, Γερόντισσα Τιμοθέη.

«Χθες (9 Νοεμβρίου – του Αγίου Νεκταρίου) μπορεί σωματικώς να μην είχαμε κοντά μας πιστούς, νοερώς, όμως, είχαμε πολύ κόσμο. Ήταν όλοι εκεί! Είχαμε μεγάλη χάρη από τον Άγιο… Γιορτάσαμε τα 100 χρόνια από της κοιμήσεώς του και είμαστε σίγουρες ότι ήταν όλοι εκεί!», είπε η γερόντισσα αναφερόμενη στο βίωμα των μοναχών κατά τη χθεσινή γιορτή του Αγίου στη Μονή.

Όσον αφορά τα θαύματα που επιτελεί ο Άγιος Νεκτάριος και μαρτυρούν οι πιστοί, η γερόντισσα είπε: «Δεν σταματούν ποτέ… Το βίωμα της ορθοδοξίας μας είναι το θαύμα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έρθει και να παρακαλέσει τον Άγιό μας και να μην φύγει ικανοποιημένος! Πώς να μην έχουμε τόση αγάπη στο πρόσωπό του… Το πώς επιτελεί τόσα θαύματα εξηγείται από τον βίο του. Αυτό που βλέπουμε σε όλο τον βίο του είναι η ταπείνωση, η ανεξικακία, η ανεκτικότητα, η συγχωρητικότητα. Ο Άγιος δεν κρατούσε κακία σε κανέναν. Έπαιρνε παράδειγμα από την ζωή του Χριστού, που συγχώρησε και τους σταυρωτές του…».

«Όποιος έρχεται στη Μονή, κάτι έχει λάβει από τον Άγιο, ένα θαύμα, ένα σημάδι… Να σας πω κάτι χαρακτηριστικό:

Ήρθε εδώ μια κοπέλα από την Αφρική, νεοβαπτισμένη… Μπήκε να προσκυνήσει στο δωμάτιο του Αγίου και κοκκάλωσε! Υπήρχε κάποιος πειρασμός, κάποιο πρόβλημα είχε η κοπέλα… Είπαμε να μην την ενοχλήσουμε. Έπειτα μας είπε ότι άνοιξε η πόρτα απέναντί της… Η πόρτα ήταν από το εσωτερικό δωμάτιο του Αγίου, εκεί όπου φυλάμε τα άμφιά του… Βγαίνει ένα γεροντάκι από μέσα και της λέει: «Ξέρω παιδί μου, γιατί ήρθες… Κι εγώ θα σε βοηθήσω και όλα θα πάνε καλά!». Της εμφανίστηκε ο Άγιος με τα πράσινα άμφιά του (σε πολλούς εμφανίζεται με αυτά). Το πρόβλημά της ήταν ότι το παιδί της στην Αφρική ήταν άρρωστο και οι γιατροί δεν μπορούσαν να την βοηθήσουν. Όταν επέστρεψε στην Αφρική, το παιδί της είχε θεραπευτεί!».

«Στη Μονή του Αγίου Νεκταρίου νιώθουμε σημαντικό το βάρος… Έχουμε έναν σπουδαίο διδάσκαλο και πατέρα και δεν μπορούμε παρά να ακολουθήσουμε τα βήματά του…», είπε η γερόντισσα σχετικά με την πνευματική παρακαταθήκη, αλλά και το θαυμαστό παράδειγμα της βιωτής του Αγίου.

Τέλος, η καθηγουμένη της Μονής αναφέρθηκε στην ταινία «Man of God», που πραγματεύεται τη ζωή του Αγίου Νεκταρίου και αναμένεται στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2021, επαναλαμβάνοντας αυτό που είχε πει και στους συντελεστές της:

«Αν ο Άγιος δεν ήθελε, δεν θα γινόταν η ταινία. Ο Άγιος επειδή είναι τόσο άμεσος με τον κόσμο και είναι τόσο ζωντανός, αν δεν ήθελε, δεν θα επέτρεπε να συμβεί κάτι τέτοιο. Έχουμε διαπιστώσει από τον τόσο κόσμο που έρχεται εδώ ότι ο ίδιος ο Άγιος επιλέγει ποιος θα έρθει, ποιος δεν θα έρθει και ποιος θα κάνει αυτό που πρέπει. Ο Άγιος ήθελε να γνωρίσει όλος ο κόσμος τη ζωή του και να γίνει παράδειγμα προς μίμηση… Είχα πει ότι ο Άγιος θέλει να γίνει αυτή η ταινία».

Όσο για το τι καλό πιστεύει ότι θα βγει από αυτή την ταινία, η γερόντισσα Τιμοθέη εκτίμησε: «Η ταινία αυτή θα βοηθήσει πολύ και θα ενισχύσει την πίστη αυτών που είναι ήδη κοντά στην εκκλησία, και θα βοηθήσει και τους νέους να έρθουν κοντά στην εκκλησία. Επίσης, θα αγγίξει την καρδιά των αλλόθρησκων και ίσως τους βάλει και ερωτηματικά για το πια είναι η αλήθεια, ποιο είναι το σωστό και το λάθος. Εξάλλου, ο Άγιος είχε μεγάλη επικοινωνία με αλλόθρησκους. Κανέναν δεν έδιωχνε, προσπαθούσε να τους δώσει να καταλάβουν ποιο είναι το σωστό»…

Κλείνοντας, η γερόντισσα διάβασε ένα κομμάτι επιστολής που έστειλε ο Άγιος προς τις μοναχές του, λέγοντας τους: «Μανθάνω ότι σάς εύρε πειρασμός τις και εθροήθητε ως νεοσσοί. Αλλοίμονο εάν ούτω ταχέως θροείσθε και απελπίζεσθε. Εάν δεν υπομείνητε πειρασμόν δεν θα φθάσετε εις μέτρον τελειώσεως. Θα υπομείνητε και εάν σάς δέρωσιν. Ο Κύριος είναι μεθ’ υμών. Καθ’ εκάστην ψάλλετε «Μεθ’ ημών ο Θεός» και όμως φαίνεται ότι δεν το καλοκατανοείτε. Επιθυμώ να το διαβάσετε άπαξ προς τελείαν κατανόησιν αυτού και σάς διαβεβαιώ ότι θα ειρηνεύση η καρδία σας. Μάθετε ότι θα εξεγερθώσι καθ’ υμών αι του αντιπάλου δυνάμεις, αλλά σείς ψάλλατε: «Μεθ’ ημών ο Θεός, τον δε φόβον αυτού ου μή φοβηθώμεν ουδ’ ου μή ταραχθώμεν, ότι μεθ’ ημών ο Θεός», και τα λοιπά. Ισχύετε και κραταιούσθε διότι ο Θεός είναι μεθ’ υμών. Εάν υπομείνετε έως τέλους τα ονόματα υμών θα γραφώσιν εις τάς βίβλους της ζωής. Θέλω να μάθω, ότι η θεία Χάρις σάς επεσκέφθη και ειρηνεύσατε».

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ-ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΑΙΓΙΝΑ ΚΑΙ Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ: ΜΟΝΗ, ΤΑΦΟΣ, ΘΑΥΜΑΤΑ, ΛΕΙΨΑΝΑ

 Ο Άγιος Νεκτάριος Αίγινας είναι ένα από τα μοναστήρια της Ελλάδας, που η φήμη τους εξαπλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο, μιας και το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου είναι, σύμφωνα με πολλές μαρτυρίες, θαυματουργό! Είναι σημείο έλξης για Χριστιανούς Ορθόδοξους και όχι μόνο, και αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ορθόδοξα προσκυνήματα ολόκληρου του χριστιανικού κόσμου. Το επιβλητικό μοναστήρι δέχεται κάθε χρόνο, όλες τις εποχές, μεγάλο πλήθος επισκεπτών.

Το μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου είναι, όπως είναι φυσικό, ένας από τους βασικούς λόγους επίσκεψης στο νησί της Αίγινας. Μαζί με τις υπόλοιπες εκκλησίες και τα μοναστήρια αυτού του τόπου, είναι από τα πρώτα σημεία που θα αναζητήσει κάποιος να επισκεφθεί. Σίγουρα οι λόγοι δεν είναι μόνο θρησκευτικοί. Οι επισκέπτες του ναού, δεν είναι πάντα Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αλλά σίγουρα έχουν μεγάλο ενδιαφέρον να δουν αυτό το μεγαλοπρεπές μοναστήρι με την πλούσια ιστορία.

Η ιστορία και εγκατάσταση του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα

Ο Άγιος Νεκτάριος ή Νεκτάριος Αιγίνης είναι ένας σύγχρονος άγιος της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας. Καθόλη τη διάρκεια της Χριστιανικής δράσης του, υπήρξε λαοφιλής, ιεράρχης, ποιμενάρχης και παιδαγωγός.

Ο Άγιος Νεκτάριος θεωρείται θαυματουργός, διότι σύμφωνα με μαρτυρίες, πραγματοποίησε θαύματα ενώ βρισκόταν ακόμα στη ζωή.

Η ζωή του Αγίου ήταν από το ξεκίνημα της δύσκολη, γεμάτη κακουχίες και πολλές δοκιμασίες. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν πτόησε τον Άγιο Νεκτάριο, που έμεινε σταθερός στην πίστη του μέχρι το τέλος. Η κλίση του στο λόγο του Θεού και τη μάθηση, τον οδήγησαν μετά από κάποια χρόνια στη Θεολογική Σχολή, όπου και διέπρεψε.

Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν δύσκολα και φτωχικά, ανέδειξαν όμως ακόμα περισσότερο τον ταπεινό και σεβάσμιο χαρακτήρα του Αγίου Νεκταρίου.

Η μόρφωση και ο χαρισματικός χαρακτήρας του Αγίου, μπορεί στην αρχή να τον έστρεψαν προς τον κοσμικό κλήρο, αλλά ποτέ δεν απέβαλε την επιθυμία του για το μοναχικό βίο. Έτσι, το 1908 έφυγε από τη Ριζάρειο Σχολή, στην οποία διετέλεσε διευθυντής για 14 συναπτά έτη και εγκαταστάθηκε στο νησί της Αίγινας.

Σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στη θέση Ξάντος, βρήκε το μέρος που ήθελε να εγκατασταθεί μέχρι το τέλος της ζωής του. Υπό την καθοδήγηση του Αγίου Νεκταρίου το μοναστήρι άρχισε να επαναλειτουργεί με 4 νέες και 3 παλαιότερες μοναχές που ήδη μόναζαν εκεί.

Τα πρώτα θαύματα του Αγίου Νεκταρίου Αίγινας.

Ο ερχομός και η εγκατάσταση του Αγίου Νεκταρίου στο νησί, συνδέθηκαν με δύο θαυματουργά περιστατικά που σημάδεψαν από την αρχή την παρουσία του Αγίου στην Αίγινα. Αυτά ήταν:

Η θεραπεία του δαιμονισμένου νεαρού

Η βροχή μετά από εκτεταμένη ανομβρία. Οι Αιγινήτες παρακάλεσαν τον Άγιο Νεκτάριο να πραγματοποιήσει λειτουργία και δέηση στο Θεό για να βρέξει, μιας και η ξηρασία είχε καταστρέψει τις καλλιέργειες του νησιού. Την επόμενη μέρα μετά τη λειτουργία ξεκίνησε να βρέχει, γεγονός που οι ντόπιοι θεώρησαν σημαδιακό.

Τα δύο αυτά περιστατικά που θεωρήθηκαν από τους ντόπιους θεϊκά σημάδια, καθώς και η χάρη του Αγίου, έκαναν το μοναστήρι σχεδόν αμέσως λαοφιλές. Τα θαύματα σύμφωνα με τις μαρτυρίες ήταν πολλά και αξιοσημείωτα. Έτσι σταδιακά, άρχισαν να συρρέουν στην Αίγινα πιστοί από όλη την Ελλάδα, που ενίσχυαν με τις δωρεές τους την ανέγερση της Μονής αλλά παράλληλα βοηθούσαν το φιλανθρωπικό της έργο.

Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης ο Προστάτης.

Αν και ο Άγιος Νεκτάριος δεν είναι ο πολιούχος του νησιού (είναι ο Άγιος Διονύσιος ο Ζακυνθινός), σίγουρα οι ντόπιοι τον θεώρησαν προστάτη τους από την πρώτη στιγμή. Το ήθος και η διάθεση του να προσφέρει έγιναν σημείο αναφοράς.

Όταν ο Άγιος Νεκτάριος Αίγινας εγκαταστάθηκε στο νησί, παρά την προχωρημένη ηλικία του, δεν έπαψε ποτέ να εργάζεται είτε πνευματικά υπέρ της εκκλησίας και του τόπου, είτε και χειρωνακτικά.

Το έργο του είχε χαρακτήρα ποιμαντικό, λειτουργικό, λατρευτικό, εξομολογητικό και παρηγορητικό.

Οι Αιγινήτες θεωρούσαν πως ο Άγιος Νεκτάριος ήταν ένας εν ζωή Άγιος. Τα γεγονότα που περιγράφουν μέχρι και σήμερα οι μοναχές του μοναστηριού, επισκέπτες, πιστοί, φίλοι, ιερείς αλλά και οι κάτοικοι της Αίγινας, είναι πραγματικά μυστήρια και σίγουρα δικαιολογούν τη σημερινή δημοφιλία του μοναστηριού. Η μονή του Αγίου Νεκταρίου είναι σημαντικό και ιερό σημείο για τους Αιγινήτες.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΙΣΩΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟ, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΑΡΑ ΤΙΣ 3 ΤΑΦΕΣ ΚΑΙ ΕΚΤΑΦΕΣ, ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ 30 ΧΡΟΝΙΑ!

Σήμερα ο τάφος και η κάρα του Αγίου, βρίσκονται στο νέο ναό στην Αίγινα και η φήμη τους ξεπερνούν γεωγραφικούς και θρησκευτικούς περιορισμούς.

Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί, πως ο Άγιος ανακηρύχθηκε και προστάτης Άγιος των γυμναστών, μιας και πίστευε πως η σωματική άσκηση και η πνευματική ανάπτυξη, είναι οι δύο πόλοι γύρω από τους οποίους στρέφεται η τελεία μόρφωση και αγωγή.

Nα τολμήσεις να πιστέψεις και να παραδοθείς στον Χριστό

 

π. Συμεών Κραγιόπουλος (†)

Μπορεί κανείς να είναι μέσα στην Εκκλησία, μέσα στα της Εκκλησίας από μικρό παιδί ακόμη – όπως πολλοί από μας – όμως αυτό δεν αρκεί. 

Απόδειξη είναι ότι πολλές ψυχές δεν βρήκαν ακόμη τον Χριστό, και δεν έφθασε η χάρη του Χριστού μέσα στις ψυχές αυτές, ώστε να τις αιχμαλωτίσει, και να βάλουν αληθινή αρχή.

Έχει δηλαδή ο άνθρωπος τη δυνατότητα μέσα του ή να κινηθεί προς τον Θεό – αλλά είναι θέμα ελευθερίας βαθύτερης – ή να νικηθεί από την τάση που έχει, να αισθάνεται ευχαριστημένος, να ικανοποιεί τη φιλαυτία του, να προστατεύει το εγώ, και βολεύεται. Χριστιανός, χριστιανός, αλλά καμιά σχέση με τον Χριστό αληθινή. Διότι ακριβώς από βαθύτερα η ψυχή δεν τολμάει ελεύθερα να αφεθεί, να παραδοθεί στον Χριστό, καθώς διαισθάνεται ότι πρέπει να αφήσει τα δικά της. Από ό,τι καταλαβαίνω εγώ τώρα, πάρα πολλές ψυχές διαισθάνονται πού είναι η αλήθεια, αλλά δεν τολμούν να πιστέψουν και να παραδοθούν στον Χριστό.

Είναι άλλες ψυχές, όπως ο Ωριγένης για παράδειγμα, που τελικά ο καημένος, ενώ ήταν τόσο φοβερό μυαλό, έπεσε έξω. Είπε αιρετικά πράγματα – καταδικάστηκαν αυτά όλα ύστερα – έμεινε σ’ αυτά και επηρέασε και άλλους. Ήταν μεν καλός, καλότατος, αλλά παγιδεύτηκε από το φυσικό χάρισμά του. Ενώ όλη αυτή η σοφία, η σύνεση, η ικανότητα που είχε να σκέφτεται, να γράφει, όλο αυτό το φυσικό χάρισμα θα μπορούσε να γίνει κίνητρο ακριβώς για να ξεφύγει από την αίρεση, αυτό τελικά τον παγίδευσε.

Γι’ αυτό χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη προσοχή. Είναι ανάγκη να προσέχουν εκείνοι οι οποίοι λίγο πολύ έχουν μια πεποίθηση μέσα τους, ότι αυτοί ξέρουν, αυτοί καταλαβαίνουν, αυτοί δεν είναι όπως οι άλλοι άνθρωποι, έχουν προσόντα. Διότι όλο αυτό το πράγμα γίνεται ένα κάτι το οποίο κλέβει την ψυχή, την απομονώνει· λειτουργεί – πώς να πούμε; – σαν κάτι στεγανό. Όπως είναι για παράδειγμα το κουκούλι στο μετάξι, όπου το σκουλήκι κλείνεται μέσα στο κουκούλι. Αλλά εκεί έχει τον λόγο του.

Μπορεί δηλαδή κάποιος να νομίζει ότι αυτός ξεχωρίζει, ότι αυτός είναι κάτι, δεν είναι όπως οι άλλοι, οι κοινοί άνθρωποι, και όλο αυτό το πράγμα δημιουργεί κάτι το στεγανό στην ψυχή του και την απομονώνει· κλείνεται λοιπόν εκεί μέσα και δεν ανοίγει ένα παράθυρο για να έχει επικοινωνία με τον Χριστό. Χριστιανός κατά τα άλλα, αλλά χωρίς να έχει σχέση με τον Χριστό αληθινή

Να προσεύχεσθε στην Υπεραγία Θεοτόκο, πάντοτε να παίρνετε την ευλογία Της για κάθε έργο σας

Ο Στάρετς έτρεφε ιδιαίτερη, μπορεί να πει κανείς, τρυφερή αγάπη και αφοσίωση στη Μητέρα του Θεού και δεν έβρισκε λόγια για να εκφράσει και τη δική Της αγάπη στους ανθρώπους και τη δική του προς Αυτήν.

Κάποιος χριστιανός είδε ένα θαυμαστό όραμα των μονών του παραδείσου που είχαν μια ασυνήθιστη ομορφιά .Ιδιαιτέρως διακρινόταν για την ομορφιά του ένα ανάκτορο. Ρώτησε:

- Ποιός κατοικεί εκεί;

- Η Μητέρα του Θεού, του απάντησαν.

- Και που είναι τώρα; Γιατί δεν είναι εδώ;

- Βρίσκεται στη γη… βοηθάει τους ανθρώπους.

Ο Πατήρ Σάββας συχνά προσέφευγε κατά την προσευχή στη Μητέρα του Θεού και την ονόμαζε «Βροντή κατά των δαιμόνων», γιατί δεν υπάρχει τίποτε φοβερώτερο για τους δαίμονες από την παρουσία της Παναγίας. Αυτοί δεν μπορούν να βλάψουν τον άνθρωπο, αν εκείνος δεν εγκαταλείψει την Υπεραγία Θεοτόκο.

Όλη η ζωή του Στάρετς πέρασε κάτω από την προστασία της Παναγίας. Ο Στάρετς μέσα στο ιερό πολλές φορές, όταν είχε ελεύθερο χρόνο, συνομιλούσε φωναχτά μ’ αυτήν, ξεχνώντας ότι κοντά του βρίσκονταν άνθρωποι. Διηγόταν πώς προσευχόταν ο ηγούμενος Αλέξιος στη Μητέρα του Θεού. Συχνά μιλούσε μαζί Της σαν με κάποιο κοντινό του άνθρωπο!

- Κι εγώ σας ζητώ αγαπημένα μου τέκνα, έλεγε, με ζήλο να προσεύχεσθε στην Υπεραγία Θεοτόκο, πάντοτε να παίρνετε την ευλογία Της για κάθε έργο σας. Και μην λησμονείτε να την ευχαριστείτε μετά το τέλος του έργου σας για τη βοήθεια που σας έστειλε. Σας ζητώ ιδιαιτέρως να κάμετε τον Θεομητορικό Κανόνα -150 φορές το «Θεοτόκε Παρθένε» - και να διαβάζετε το «ακοίμητο Ψαλτήρι». Το θεόπνευστο βιβλίο του ψαλτηρίου είναι γραμμένο από τον Προφήτη Δαϋίδ με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Από την ανάγνωση του Ψαλτηρίου υπάρχει μεγάλη ωφέλεια. Ένας ευσεβής χριστιανός είχε θερμή επιθυμία να διαβάζει το «Ψαλτήριον» αλλά μετά από κάθε αμέλεια ο ζήλος του ψυχράνθηκε. Τότε εμφανίστηκε στον ύπνο του η Παναγία και του είπε τρυφερά: «Πρέπει, τέκνο μου, να διαβάζεις το Ψαλτήρι. Αυτό είναι η ζωή σου».

Κάποτε ο π.Σάββας, στη βιογραφία του ιερομονάχου Παρθενίου, βρήκε ένα σημείο όπου λεγόταν ότι είχε δεχθεί ένα λογισμό αμφιβολίας για το αν η Υπεραγία Παρθένος ήταν η πρώτη μοναχή στη γη. Κοιμήθηκε ελαφρά και βλέπει μέσα από την Πύλη της Λαύρας του Κιέβου να έρχεται με τη συνοδεία μεγάλου πλήθους Αγγέλων μια μεγαλόπρεπη Μοναχή με μοναχικό μανδύα και ράβδο στα χέρια. Πλησιάζοντας σ’ αυτόν, του λέει: «Παρθένιε, εγώ είμαι μοναχή». Εκείνος ξύπνησε και από τότε ονόμαζε την Παναγία Ηγουμένη της Λαύρας

Η εξομολόγηση ενός «αναμάρτητου

 

~ Ο κύριος που μπήκε στο εξομολογητάρι περίμενε στην αναμονή αρκετή ώρα. Τον είχε δει ο ιερέας μαζί με τους άλλους, όταν ξεκίνησε την εξομολόγηση.

Ήταν αρκετά ευπαρουσίαστος και πολύ ευγενικός. Σταυροκοπήθηκε, φίλησε το χέρι του ιερέα, κάθισε στη θέση του εξομολογουμένου.

«Πρώτη φορά εξομολογείσθε;» ρώτησε ο ιερέας. «Δεν σας έχω ξαναδεί».

«Όχι, πάτερ. Εξομολογούμαι κατά καιρούς, αλλά δεν έχω σταθερό εξομολόγο. Όταν πλησιάζουν οι μεγάλες γιορτές, μπαίνω σε κάποιο ναό και όταν βρω πνευματικό εξομολογούμαι. Δεν θέλω να κοινωνώ χωρίς εξομολόγηση».

«Κάνετε πολύ σωστά. Κι αυτό δείχνει ότι μάλλον έχετε συναίσθηση των μυστηρίων της Εκκλησίας μας. Η ιερά εξομολόγηση – το γνωρίζετε – είναι από τα υποχρεωτικά λεγόμενα μυστήρια, μαζί με το βάπτισμα, το χρίσμα και τη θεία κοινωνία, γιατί δυστυχώς μετά το βάπτισμά μας αμαρτάνουμε. Οπότε ο Κύριος μάς το πρόσφερε ως τη μεγαλύτερη δωρεά: να μπορούμε και πάλι να καθαρίζουμε την ψυχή μας και να ξαναζούμε τη χάρη της αναγέννησής μας, όπως τότε που βγήκαμε από την αγία κολυμβήθρα. Αρκεί βεβαίως και η εξομολόγηση να γίνεται με τον σωστό τρόπο».

«Ποιος είναι ο σωστός τρόπος, πάτερ;» είπε ο μεσήλικας.

«Αυτό που δηλώνει και το όνομα του μυστηρίου. Λέμε μυστήριο μετανοίας. Συνεπώς πρέπει κανείς να είναι σε αυτήν την ατμόσφαιρα της επίγνωσης των αμαρτιών του και της πίστης στην αγάπη του Θεού, ώστε να προσέλθει σωστά. Χωρίς τη μετάνοια και την απόφαση για αλλαγή της ζωής του, ώστε να βαδίζει πια όσο γίνεται πάνω στις εντολές του Χριστού μας, η εξομολόγηση καταντά μάλλον ένας τύπος που δεν ξέρω κατά πόσο προσφέρει στον άνθρωπο τη χάρη του Θεού».

«Ναι, πάτερ», έδειχνε να συμφωνεί ο κύριος.

«Θέλω όμως και κάτι ακόμη να σας πω», είπε ο ιερέας, «πριν ξεκινήσετε να εξομολογείσθε. Είπατε ότι δεν έχετε σταθερό πνευματικό. Αυτό πρέπει να σας προβληματίσει λίγο. Χωρίς να είναι θέμα δογματικό, όπως λέμε, για την πίστη μας, δηλαδή ότι χωρίς αυτό δεν είμαστε πιστοί και δεν ζούμε τη σωτηρία μας – εκτός κι αν κανείς δεν έχει σταθερό τόπο που ζει – όμως έχει διαπιστωθεί ότι η αναφορά σε ένα μόνο πνευματικό βοηθάει στην πνευματική μας πορεία, για τον λόγο ότι επέρχεται γνωριμία πραγματική, ψυχική, μεταξύ του εξομολόγου και του εξομολογουμένου, κι επομένως μπορεί ο πνευματικός και να μας καταλάβει καλύτερα και να μας δώσει τις πιο καλές ίσως συμβουλές για τη σχέση μας με τον Θεό. Και το ερώτημα βεβαίως πάντα είναι «γιατί θέλω να αλλάζω πνευματικό;» Αν, σας είπα, είναι λόγω των μετακινήσεων του ανθρώπου, έχει καλώς. Αν όμως η διαρκής αλλαγή οφείλεται στο γεγονός ότι δεν θέλω να δεθώ με κάποιον συγκεκριμένα, τότε τα πράγματα είναι πιο σύνθετα και μοιάζουν με το φυτό που διαρκώς μεταφυτεύεται. Δηλαδή δεν μπορεί τελικώς να καρποφορήσει. Σκεφθείτε μήπως συμβεί τούτο και σε σας. Η πρότασή μου θα ήταν λοιπόν να αποφασίσετε να πηγαίνετε σε κάποιον πιο σταθερά, πιο συγκεκριμένα.

Συγγνώμη που σας τα λέω αυτά, αλλά είμαι υποχρεωμένος να σας τα πω. Κι εγώ έχω σταθερό πνευματικό, που επειδή ακριβώς με ξέρει, δεν χρειάζεται να εξηγώ πολλά πράγματα από τη ζωή μου. Ομολογώ εν μετανοία τις αμαρτίες μου, κάνει κάποια παρατήρηση ίσως ο αδελφός κληρικός, και μου διαβάζει την ευχή».

Ο κύριος δεν μιλούσε. Φαινόταν προβληματισμένος και ο ιερέας αναρωτήθηκε μήπως του τα είπε… μαζεμένα και τον φόβισε. Στράφηκε νοερά στον Κύριο να φωτίσει τον άνθρωπο και να του δώσει πραγματική μετάνοια.

«Τι έχετε να πείτε, λοιπόν; Αντί να μιλήσετε εσείς, σας έπιασα… μονότερμα που λέμε».

«Όχι, πάτερ, καλά κάνατε. Εσείς πρέπει να λέτε αυτά που πρέπει. Λοιπόν – ξερόβηξε – δεν έχω να σας πω πολλά πράγματα. Είμαι άνθρωπος της Εκκλησίας, εκκλησιάζομαι δηλαδή, προσεύχομαι, νηστεύω όσο μπορώ, δίνω ελεημοσύνη εκεί που πρέπει. Δεν βλέπω κάτι να βαραίνει την ψυχή μου».

Κάτι του θύμισε του ιερέα η απαρίθμηση αυτή… «Έχετε κάτι εναντίον κάποιου συνανθρώπου σας;» ρώτησε ο ιερέας χαμηλόφωνα.

«Όχι, πάτερ. Τους αγαπώ όλους. Με όλους τα έχω καλά».

«Μελετάτε κανένα πνευματικό βιβλίο;»

«Ναι, πάτερ, μολονότι δεν μου μένει και πολύς χρόνος λόγω της εργασίας μου».

«Τους λογισμούς σας τους προσέχετε; Γιατί γνωρίζετε ασφαλώς ότι αμαρτία δεν είναι μόνον οι πονηρές πράξεις, αλλά και οι αμαρτωλοί λογισμοί. Ο ίδιος ο Κύριος για παράδειγμα μας είπε ότι «και μία πονηρή επιθυμία για τον άλλο συνάνθρωπό μας – μίλησε για τη γυναίκα απευθυνόμενος σε άνδρες – αποτελεί μοιχεία». Με τους λογισμούς σας λοιπόν πώς τα πάτε;»

«Μια χαρά, πάτερ. Τους προσέχω όλους. Όλα στην πνευματική μου ζωή είναι τακτοποιημένα».

«Πιο πάνω και από τον όσιο Παΐσιο!», του ‘ρθε αυθόρμητα η σκέψη του παπά. Κατάλαβε ότι υπάρχει κάτι… «προβληματικό» στον κύριο. Να μην έχει καμία αμαρτία, να μην ενοχλείται από κανένα λογισμό και να τα αντιμετωπίζει όλα τόσο θεάρεστα! «Αγγελικό σύνδρομο» δεν το λένε αυτό;

«Έχετε κάποια αμαρτία σας να εξομολογηθείτε;»

«Όχι, πάτερ. Αυτά που σας είπα. Κι ευχαριστώ που με ακούσατε και με συμβουλεύσατε».

«Θα σας παρακαλέσω», ένιωσε την ανάγκη να πει ο ιερέας, «να κάνετε προσευχή παρακαλώντας τον Κύριο να σας δίνει αληθινή μετάνοια. Συνηθίστε να λέτε εκτός από το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και την προσευχή που έλεγε ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, «Κύριε, φώτισόν μου το σκότος». Γιατί μετάνοια υπάρχει εκεί που διαπιστώνεται η αμαρτία».

Σηκώθηκε ο παπάς από τη θέση του.

«Αν δεν έχετε κάτι άλλο, να σας διαβάσω τη συγχωρητική ευχή, μολονότι μάλλον είναι… περιττή, αφού δεν έχετε κάτι για να… συγχωρηθείτε

Άγιος Παΐσιος: «Στις θλίψεις ο Θεός δίνει την αληθινή παρηγοριά»

~ Ο Θεός βλέπει από κοντά τις ταλαιπωρίες των παιδιών Του και τα παρηγορεί σαν καλός Πατέρας. Γιατί, τι νομίζεις, θέλει να βλέπη το παιδάκι Του να ταλαιπωρήται;

Όλα τα βάσανά του, τα κλάματά του, τα λαμβάνει υπ’ όψιν Του και ύστερα πληρώνει. Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιμασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόημα η ζωή του. Πάντα μένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισμένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.

Οι πνευματικοί όμως άνθρωποι, επειδή όλες τις δοκιμασίες τις αντιμετωπίζουν κοντά στον Χριστό, δεν έχουν δικές τους θλίψεις.

Μαζεύουν τις πολλές πίκρες των άλλων, αλλά παράλληλα μαζεύουν και την πολλή αγάπη του Θεού. Όταν ψάλλω το τροπάριο «Μη καταπιστεύσης με ανθρωπίνη προστασία, Παναγία Δέσποινα», καμμιά φορά σταματώ στο «αλλά δέξαι δέησιν του ικέτου σου…». Αφού δεν έχω θλίψη, πως να πω «θλίψις γαρ έχει με, φέρειν ου δύναμαι»[viii] ; Ψέμματα να πω; Στην πνευματική αντιμετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθή σωστά, πνευματικά, όλα αλλάζουν. Αν ο άνθρωπος ακουμπήση την πίκρα του πόνου του στον γλυκύ Ιησού, οι πίκρες και τα φαρμάκια του μεταβάλλονται σε μέλι.

Αν καταλάβη κανείς τα μυστικά της πνευματικής ζωής και τον μυστικό τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συμβαίνει, γιατί δέχεται με χαρά τα πικρά φάρμακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του. Όλα τα θεωρεί αποτελέσματα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όμως οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τις δοκιμασίες κοσμικά, βασανίζονται. Αφού ο Θεός όλους μας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο· ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.

Είτε χορτάτος είναι κανείς είτε νηστικός, είτε τον επαινούν, είτε τον αδικούν, πρέπει να χαίρεται και να τα αντιμετωπίζη όλα ταπεινά και με υπομονή. Τότε ο Θεός συνέχεια θα του δίνη ευλογίες, ώσπου να φθάση η ψυχή του σε σημείο να μη χωράη, να μην αντέχη την καλωσύνη του Θεού. Και, όσο θα προχωράη πνευματικά, τόσο θα βλέπη την αγάπη του Θεού σε μεγαλύτερο βαθμό και θα λειώνη από την αγάπη Του.

Από το βιβλίο: «Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου 

Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα! ( Άγιος Νεκτάριος

Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!

Όταν αναγνωρίστηκε Άγιος, ο Άγιος Νεκτάριος το 1961, σε μια μονή του Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν 2 παρατάξεις μοναχών. Οι μεν παραδέχονταν την Αγιότητα του, οι δε, την αμφισβητούσαν.

Ο ηγούμενος της μονής, βλέποντας την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο μοναστήρι, κάλεσε μια μέρα τους μοναχούς και τους είπε: 

- Δεν θα γίνει το θέμα της αγιοσύνης του Νεκταρίου, αιτία να χάσουμε τις ψυχές μας, αντιμαχώντας μεταξύ μας. Κηρύττω τριήμερη νηστεία και με την προσευχή μας, να ζητήσουμε από το Θεό να μας αποκαλύψει, αν ο γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι.

Πράγματι αυτό και έκαναν...

Την τρίτη ημέρα και ενώ ετοιμαζόταν ο ηγούμενος να κατέβει στην Εκκλησία, χτυπάει διακριτικά η πόρτα του κελλιού του και μπαίνει μέσα ο Άγιος Νεκτάριος!

Όταν μπήκε μέσα, ο ηγούμενος αμέσως τον αναγνώρισε και έπεσε να τον προσκυνήσει.

Του λέει τότε ο Άγιος Νεκτάριος:

- Αδερφέ Αθανάσιε (έτσι έλεγαν τον ηγούμενο), πήγαινε και πες τους Πατέρες να μην κουράζονται. Ο Κύριος με Αγίασε και είμαι Άγιος, θαυματουργός και μυροβλύτης. Γνώρισε δε, ότι ο Κύριος δεν με αγίασε για κανένα άλλο λόγο, παρά μόνο επειδή συγχωρούσα!

ΣΥΝΑΞΙΣ ΤΩΝ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΓΑΒΡΙΗΛ

Ἡ Ἐκκλησία μας στίς 8 Νοεμβρίου γιορτάζει τή Σύναξη τῶν Ἀρχαγγέλων Μιχαήλ καί Γαβριήλ, καθώς καί τῶν ὑπολοίπων Ἀσωμάτων καί Οὐρανίων Ἀγγελικῶν Ταγμάτων. Πρόκειται γιά τή σύναξη, τή συνάθροιση δηλαδή ἡμῶν τῶν πιστῶν, πού εὔλογα θέσπισε ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, γιά νά ἀποδώσει τήν πρέπουσα  τιμή στούς λειτουργούς τοῦ Θεοῦ καί δικούς μας προστάτες καί φύλακες, σέ μιά κοινή γι’ αὐτούς γιορτή.

Οἱ Ἄγγελοι εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, γιατί, ἐκτός ἀπό τόν ὁρατό καί ὑλικό κόσμο, ὁ Θεός δημιούργησε καί τόν ἄυλο καί ἀόρατο Ἀγγελικό κόσμο, ὡς Ποιητής «ὁρατῶν τέ πάντων καί ἀοράτων». Ἦρθαν στήν ὕπαρξη πρίν ἀπό τόν ὑλικό κόσμο. Ὡς πνεύματα εἶναι νοερές ὑπάρξεις, ἐπουράνιες, ἀσώματοι, δέν ἔχουν δηλαδή ὑλικό σῶμα σάν τό δικό μας,  καί ἀεικίνητοι ἀλλά ὄχι πανταχοῦ παρόντες.     Εἶναι «λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν» (Ἑβρ. Α” 14).   Δέν ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τροφή καί δέν πεθαίνουν. Ἀπό τήν Ἁγία Γραφή μαθαίνουμε γιά τό ἔργο τῶν ἀγγέλων. Τό κύριο ἔργο τους εἶναι νά ὑμνοῦν καί νά δοξολογοῦν ἀσταμάτητα τόν Θεό. Ἐπίσης εἶναι ἀγγελιοφόροι του, ἐκτελοῦν ὁλοπρόθυμα τό θέλημα καί τίς ἐντολές του καί φροντίζουν τούς ἀνθρώπους. Γι’ αὐτό, ὀνομάζονται ἄγγελοι καί λειτουργοί τοῦ Θεοῦ.

Σέ δύναμη καί γνώση εἶναι ἀνώτεροι ἀπό τόν ἄνθρωπο καί κατώτεροι ἀπό τόν Θεό, πού τούς χάρισε τά ὑπερφυσικά προσόντα τους καί τήν ἀθανασία τους.   Διαιροῦνται σέ ἐννιά τάξεις ἤ τάγματα, τά ἑξῆς: Σεραφίμ, Χερουβίμ, Θρόνοι, Κυριότητες, Δυνάμεις, Ἐξουσίες, Ἀρχές, Ἀρχάγγελοι, Ἄγγελοι.   Οἱ τάξεις αὐτές ἀναφέρονται στίς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀριθμός τους εἶναι «μυριάδες μυριάδων καί χιλιάδες χιλιάδων», δηλαδή ἀναρίθμητος. Τρεῖς ἀπό αὐτούς εἶναι γνωστοί ἀπό τήν Ἁγία Γραφή μέ τά ὀνόματά τους: ὁ Μιχαήλ, ὁ Γαβριήλ καί ὁ Ραφαήλ. 

Γιά τή δοξολογία τοῦ Θεοῦ ἀπό τούς ἀγγέλους μᾶς μιλοῦν παραστατικά ὁ Προφήτης Ἠσαΐας καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Καί οἱ δυό τους παρουσιάζουν τό θρόνο τοῦ Θεοῦ κυκλωμένο ἀπό τούς ὑμνητές ἀγγέλους (Ἠσ. 6, 1-4· Ἀποκ. 4, 8-7, 11). Στή Θεία Λειτουργία, λίγο πρίν ἀπό τόν καθαγιασμό (μεταβολή) τῶν Τιμίων Δώρων σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ, ψάλλουμε τόν ὕμνο τῶν ἀγγέλων: «Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος. Κύριος Σαβαώθ (= τῶν δυνάμεων), πλήρης ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ τῆς δόξης σου…».

Ὡς διάκονοι τοῦ Θεοῦ οἱ ἄγγελοι εἶναι παρόντες στή ζωή τοῦ Κυρίου καί τῶν ἀποστόλων. Ὅπως διαβεβαίωσε ὁ Χριστός, συμμετέχουν στή χαρά τοῦ οὐρανοῦ, ὅταν μετανοεῖ ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος καί μεσιτεύουν γιά μᾶς. Ὡραία περιγράφει ὁ Δαβίδ πῶς συμπαραστέκονται οἱ ἄγγελοι σ’ αὐτόν πού ἐλπίζει  στόν Κύριο: «ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περί σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σέ ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς σου· ἐπί χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψης πρός λίθον τόν πόδα σου·». Ἡ μάστιγα τῶν κακῶν δέν τόν ἀγγίζει, λέει, «γιατί ὁ Θεός διατάζει τούς ἀγγέλους του γιά χάρη σου νά σέ φυλᾶνε ὅπου κι ἄν πᾶς. Θά σέ σηκώσουν στά χέρια τους, γιά νά μή σκοντάψει τό πόδι σου σέ πέτρα» (Ψάλμ. 90,11-12).

Δίκαια, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἰδιαίτερη εὐχή στό φύλακα ἄγγελό μας καί παρακαλεῖ τόν Κύριο νά μᾶς δίνει «ἄγγελον εἰρήνης, πιστόν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν».

Ἡ Ἁγία Γραφή ἀναφέρει σέ πολλά σημεῖα της τήν ἐπικοινωνία τῶν ἀνθρώπων μέ τούς ἀγγέλους καί, ἰδιαίτερα, μέ τόν ἐπικεφαλῆς τῶν Ἀγγελικῶν Ταγμάτων Μιχαήλ, πού ἑρμηνεύεται ὡς « Δύναμις Θεοῦ». Συγκεκριμένα, ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ ἐμφανίστηκε στόν Ἀβραάμ γιά νά σώσει τόν υἱό του Ἰσαάκ, στό Λώτ  γιά νά τόν σώσει ὅταν ὁ Θεός ἀποφάσισε νά καταστρέψει τά Γόμορρα, στόν Πατριάρχη Ἰακώβ, στό μάντη Βαρλαάμ καί στόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυῆ. Ἐπίσης, ὁ Μιχαήλ ἦταν αὐτός πού ὁδήγησε τό λαό τοῦ Ἰσραήλ στή φυγή ἀπό τήν Αἴγυπτο. Πολλά δέ θαύματα μᾶς ἀναφέρουν ἀκόμη οἱ Ἅγιες Γραφές, τά ὁποῖα ἐπιτέλεσε ὁ Ἀρχιστράτηγος Μιχαήλ.

Ἐπίσης, ἡ Ἁγία Γραφή ἀναφέρει τήν ἐπικοινωνία τῶν ἀνθρώπων καί μέ τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, πού  σημαίνει «ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ». Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἔφερε τό χαροποιό μήνυμα στόν Ἰωακείμ καί στήν Ἄννα, ὅτι θά γεννήσουν τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Με τό ἴδιο χαροποιό μήνυμα εὐαγγελίζεται στόν Ζαχαρία ὅτι ἡ σύζυγός του Ἐλισάβετ θά γεννήσει τό μεγάλο ἀσκητή τῆς ἐρήμου, τόν Ἰωάννη τόν Πρόδρομο.

Ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ ἔτρεφε τήν Παρθένο Μαρία μέσα στά Ἅγια τῶν Ἁγίων καί ὁ ἴδιος Ἀρχάγγελος ἔφερε τό πιό συγκλονιστικό μήνυμα τοῦ Οὐρανίου Πατρός στή Θεοτόκο, ὅτι δηλαδή ἔμελλε νά γεννήσει ἐκ Πνεύματος Ἁγίου τόν Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ὑπηρέτησε τό σχέδιο «τῆς ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ Λόγου» ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος.

Ὁ κάθε Χριστιανός πιστεύει ὅτι ἡ ζωή του προστατεύεται καί καθοδηγεῖται ἀπό τόν Ἄγγελο φύλακα τῶν Οὐρανίων Ἀγγελικῶν Δυνάμεων, προκειμένου νά βοηθηθεῖ, γιά νά γίνει μέτοχος στή μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτό, τούς τιμᾶ καί τούς σέβεται χτίζοντας Ἐκκλησίες στό ὄνομά Τους, μέ γιορτές πρός τιμή Τους, μέ προσευχές καί μέ διάφορα ἀφιερώματα.

Ἐπειδή, λοιπόν, τό ἔργο Τους εἶναι νά προστατεύουν τούς ἀνθρώπους, νά πολεμοῦν καί νά μάχονται τούς κακούς δαίμονες, κατακτώντας ἔτσι τούς Οὐρανούς, ἡ Πολεμική μας Ἀεροπορία τούς ἔχει ἀνακηρύξει Προστάτες της καί τούς γιορτάζει τήν ἴδια μέρα, πού τούς γιορτάζει καί ἡ Ἐκκλησία μας, στίς 8 Νοεμβρίου.

Τέλος, ἐπειδή ὁ Ἀρχάγγελος Μιχαήλ ἦταν προστάτης καί πολιοῦχος τῆς πόλεώς μας, πρίν τόν νῦν προστάτη καί πολιοῦχο αὐτῆς Νεομάρτυρα Ἅγιο Γεώργιο, ἡ τοπική μας Ἐκκλησία θυμᾶται τήν ἡμέρα αὐτή τούς Εὐεργέτες τῆς Πόλεώς μας ἀλλά καί ἐθνικούς Εὐεργέτες, γιά ὅσες εὐεργεσίες προσέφεραν στήν πόλη μας καθώς, ἐπίσης, καί στήν Πατρίδα μας, τελῶντας Θεία Λειτουργία καί ἐπιμνημόσυνη δέηση στόν Ἱερό Μητροπολιτικό Ναό πρός ὄνηση, ἀνακούφιση καί ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τους