Κατάθεσις της τιμίας ζώνης της υπεραγίας Θεοτόκου

 

Ο υιός του μεγάλου Θεοδοσίου Αρκαδίος αφού πήρε την τίμια ζώνη της υπεραγίας Θεοτόκου από τα Ιεροσόλυμα που φυλάσσονταν εκεί μέχρι τότε . μαζί με την τίμια εσθήτα από κάποια παρθένο γυναίκα και την έφερε στην Κωνσταντινούπολη την κατέθεσε σε Λαμπρη θήκη την οποία ονόμασε Αγιά Σοφιά πέρασαν από τότε τριακόσια δέκα χρόνια και ο Λέων ο βασιλιάς άνοιξε την Αγία αυτή σορό για χάρη της συζύγου του Ζώης που ενοχλείτο από ακάθαρτο πνεύμα και πού είχε γίνει αξία θείας οπτασίας ότι αν βάλουν την τίμια Ζώνη πάνω

Τής θα θεραπεύτει βρέθηκε λοιπόν η τίμια ζώνη να λάμπει σαν να μόλις είχε υφανθεί και να έχει σφραγίδα με Χρυσή βουλλα και κωδικελλο δηλαδή σύντομο υπόμνημα που έλεγε με λεπτομέρεια τόν χρόνο την ινδικτιωνα και την ημέρα κατά την οποία προσκομίσθηκε η Αγιά Ζωνη στην Κωνσταντινούπολη 

Αρχική Αγιολόγιο Θεομητορικές

ΑγιολόγιοΘεομητορικές

Η Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου. 31 Αυγούστου.

Από Askitikon -Πε 30-Αυγ-2018204 0

Η Κατάθεση της Τιμίας Ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου. 31 Αυγούστου.

«Ο γιος του μεγάλου Θεοδοσίου Αρκάδιος, αφού πήρε την τιμία Ζώνη της Υπεραγίας Θεοτόκου από τα Ιεροσόλυμα, που φυλασσόταν εκεί μέχρι τότε, μαζί με την τιμία εσθήτα, από κάποια παρθένο γυναίκα, και την έφερε στην Κωνσταντινούπολη, την κατέθεσε σε λαμπρή θήκη, την οποία ονόμασε Αγία Σορό.

Πέρασαν από τότε τριακόσια δέκα χρόνια και ο Λέων ο βασιλιάς άνοιξε την Αγία αυτή Σορό, για χάρη της συζύγου του Ζωής, που ενοχλείτο από ακάθαρτο πνεύμα και που είχε γίνει άξια θείας οπτασίας, ότι, αν βάλουν την τιμία Ζώνη πάνω της, θα θεραπευτεί.

Βρέθηκε λοιπόν η τιμία Ζώνη να λάμπει, σαν να μόλις είχε υφανθεί, και να έχει σφραγίδα με χρυσή βούλλα και κωδίκελλο (δηλαδή σύντομο υπόμνημα), που έλεγε με λεπτομέρεια τον χρόνο, την ινδικτιώνα και την ημέρα, κατά την οποία προσκομίσθηκε η αγία Ζώνη στην Κωνσταντινούπολη, και πώς τοποθετήθηκε μέσα στη θήκη από τα χέρια του βασιλιά, η οποία σφραγίστηκε από αυτόν.

Αυτήν (την τιμία Ζώνη) τότε ο βασιλιάς Λέων την ασπάστηκε και διά της χειρός του Πατριάρχη εκείνης της εποχής, την άπλωσε πάνω από τη βασίλισσα, οπότε και η Αγία Ζώνη την ελευθέρωσε από το νόσημά της.

Τότε όλοι, αφού δόξασαν τον Σωτήρα Χριστό και απέδωσαν ευχαριστήριους ύμνους στην Πάναγνο Μητέρα Του, κατέθεσαν την αγία Ζώνη στην Αγία Σορό, στην οποία και προϋπήρχε».

ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ, ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΙΜΗΝ

Μαζί με τα άλλα αδέλφια του έκαναν μικρή μοναχική αδελφότητα σε μια μικρή σκήτη στην Αίγυπτο. Ηγούμενος αυτής της αδελφότητας ήταν ο Ποιμήν, που  είχε όλα τα προσόντα πραγματικού ποιμένος ψυχών. Η φήμη του είχε φθάσει σε μακρινές περιοχές και πολύς κόσμος ερχόταν να τον δει και να τον συμβουλευθεί.

Αυτός, όμως, δεχόταν μόνο τους μικρούς και ταπεινούς. Όσοι έρχονταν από περιέργεια, δεν τους δεχόταν, ακόμη κι αν ήταν άρχοντες. Κάποτε ένας απ’ αυτούς θύμωσε που δεν τον δέχθηκε. Και επειδή ήταν δικαστής, συνέλαβε το μοναχογιό της αδελφής του οσίου, με την ιδέα ότι τώρα θα ερχόταν ο ίδιος ο Ποιμήν σ’ αυτόν.

Ο όσιος, όμως, έγραψε προς αυτόν: “Έξέτασον τον ανεψιόν μου κατά τους νόμους. Είναι ένοχος; Τιμώρησε τον. Εάν όμως δεν είναι, κάμε όπως θέλεις”. Ο δικαστής θαύμασε τα γραφόμενα του οσίου και αμέσως απέλυσε τον ανεψιό του. Όλα αυτά, βέβαια, τα κατάφερνε ο Ποιμήν, διότι καλλιεργούσε το θεμέλιο των αρετών, την ταπεινοφροσύνη.

Συχνά μάλιστα έλεγε: ‘Ό άνθρωπος έχει ανάγκη από την ταπείνωσιν, όσην από τον αέρα τον οποίον εισπνέει. Η ταπεινοφροσύνη του πνεύματος είναι η ζωή της ψυχής”. Ο όσιος Ποιμήν πέθανε ειρηνικά, προκύπτοντας σε όλες τις χριστιανικές αρετές.

  Εορτάζοντες την 25ην του μηνός Φεβρουαρίου

 

Απολυτίκιο. Ήχος γ’. Θείας πίστεως.

Θείων έργων σου, τη δαδουχία, λαμπρυνόμενος, τη διάνοια, διακρίσεως φωστήρ ώφθης άδυτος, διασκεδάζων παθών την σκοτόμαιναν, και καταυγάζων ημών τα νοήματα. Ποιμήν Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Ο ΑΓΙΟΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ, ο Νεοφανής, ο Μεγαλομάρτυρας

Άγνωστος στους αρχαίους Συναξαριστές. Έγινε γνωστός από τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους. Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β’, ο Διασπωρινός(;) (1355-1369), διάβασε το όνομα του Αγίου “ο άγιος Φανώ”.

Ο Άγιος παριστανόταν ως νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο ήταν λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύριά του. Τον αρχαίο αυτό ναό ανοικοδόμησε ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του αγίου Φανουρίου, που  όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του. (Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500 είναι λανθασμένη. Διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος υπήρξε τον 14ο αιώνα).

 ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ 

Ήχος δ΄. Βασίλειον διάδημα

Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν^. ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε. 

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ 
Ήχος γ΄. Η Παρθένος σήμερον

Ιερείς διέσωσας αιχμαλωσίας αθέου και δεσμά συνέθλασας δυνάμει Θεία, Θεόφρον, ήσχυνας τυράννων θράση γενναιοφρόνως, ηύφρανας Αγγέλων τάξεις Μεγαλομάρτυς, δια τούτο σε τιμώμεν, θείε οπλίτα, Φανούριε ένδοξε.

ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ

Τους ασπαζομένους την σην σεπτήν εικόνα εν πίστει και αιτούντας σην αρωγήν, Μάρτυς, κληρονόμους της Θείας Βασιλείας, Φανούριε, λιταίς σου πάντας ανάδειξον.

ΌΣΙΟΣ Ο ΝΈΟΣ ΙΑΜΑΤΙΚΌΣ ΑΡΓΟΛΊΔΟΣ

                    

     Ο Όσιος Θεοδόσιος, ο επονομαζόμενος «νέος» (προς διάκριση από τον Άγιο Θεοδόσιο τον Κοινοβιάρχη που έζησε στην Παλαιστίνη τον ε΄ αιώνα), γεννήθηκε στην Αθήνα το 862 μ.Χ. Οι γονείς του ευγενείς και θεοσεβείς τον ανέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου». Ευλαβείτο πολύ τα θεία και πήγαινε τακτικά στις ιερές ακολουθίες της εκκλησίας. Μελετώντας με προσοχή τους βίους και τα κατορθώματα των αγίων και ιδίως των ασκητών θαύμαζε τους αγώνες και την καρτεροψυχία τους και ήθελε πολύ να τους μοιάσει.

Γι αυτό όταν οι γονείς του κοιμήθηκαν ἐν Κυρίῳ  μοίρασε τα υπάρχοντά του στους πτωχούς και αφήνοντας την γενέτειρά του, την Αθήνα, οδήγησε τα βήματά του σε άγνωστο σε εμάς τόπο, κοντά σε κάποιον πνευματικό γέροντα, για να μαθητεύσει στη μοναχική ζωή. Δοκιμαζόμενος από τον γέροντά του δυνάμωσε πνευματικά και λαμβάνοντας το αγγελικό σχήμα ρίζωσε βαθιά στον μοναχικό αγρό που ο Θεός τον φύτεψε. Εδώ ο Άγιος επιδόθηκε σε ασκητικούς αγώνες, και τόσο πρόκοψε στην «κατὰ Χριστὸν πολιτείαν», ώστε «ἐπόθησε νὰ ἡσυχάσει κατὰ μόνας, διὰ νὰ συνομιλεῖ μόνος μὲ μόνον τὸν Θεόν».

Για τον σκοπό αυτό περιερχόταν από τόπο σε τόπο αναζητώντας να βρει κατάλληλο μέρος για ησυχία. Έτσι έφθασε στον Μοριά και στα σύνορα της επαρχίας Άργους κατευθύνθηκε στον οικισμό Παναρίτι, όπου βρήκε μια σπηλιά. Εκεί έμενε ασκητεύοντας πολλά χρόνια. Ως καλός στρατιώτης Χριστού πρόσθεσε κόπους στους κόπους, αγώνες στους αγώνες και πολιτεύθηκε ζωή άυλη και ασώματη. Διακρινόταν για την ταπείνωση, την πραότητα, την πίστη, την ελπίδα και την αγάπη. Έχοντας ως πρότυπό του τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο έκτισε μετά από όραμα το ναΰδριο του Τιμίου Προδρόμου κοντά στη σπηλιά που ασκήτευε. Έτσι η μικρή μονή του ήταν αρχικά γνωστή με το όνομα του Τιμίου Προδρόμου. Γρήγορα διαδόθηκε η φήμη του και με επίκεντρο την μεγάλη ηθική του προσωπικότητα σχηματίσθηκε η πρώτη μοναστική κοινότητα.

Ο διάβολος όμως μη υποφέροντας να βλέπει όσα συνέβαιναν γύρω από τον Άγιο μεταχειρίστηκε ως όργανά του μερικούς υποκριτές, οι οποίοι τον συκοφάντησαν στον τότε αρχιερέα του Άργους, Άγιο Πέτρο, ως μάγο και λαοπλάνο, και πώς με τις μαγείες του εξαπατά τους ανθρώπους και εκμεταλλεύεται την πίστη τους. Ο Άγιος Πέτρος αποφάσισε να τον διώξει από την επαρχία του. Όμως εκείνο τον καιρό προσκλήθηκε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, τον Νικόλαο τον Μυστικό (901-907 και 912-925) να πάει για Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη. Έτσι ο Άγιος Πέτρος ανέβαλε την έξωση του Αγίου Θεοδοσίου από την επαρχία του. Εκεί όμως στην Κωνσταντινούπολη ο Άγιος Θεοδόσιος παρουσιάστηκε σε ενύπνιο και στους δύο, δηλαδή στον Πατριάρχη και στον Άγιο Πέτρο, και τόσο πείστηκαν για την αγιότητά του, ώστε ο μεν Οικουμενικός Πατριάρχης εξέφρασε ευλαβώς την ευαρέσκειά του ο δε Άγιος Πέτρος, όταν επέστρεψε στο Άργος, έσπευσε να συναντήσει τον Άγιο Θεοδόσιο, για να ζητήσει συγχώρηση. Τότε έγινε μάρτυρας του θαυμαστού γεγονότος: δέχεται το θυμίαμα του Οσίου Θεοδοσίου τοποθετημένο σε αναμμένα κάρβουνα μέσα στον καλογερικό του σκούφο, χωρίς να καίγεται ούτε το χέρι του ούτε ο σκούφος. Στη συνέχεια οι δύο άγιοι άνδρες ασπάστηκαν ἀλλήλους ἐν ἀγάπῃ. Ο Άγιος Πέτρος χωρίς αναβολή χειροτόνησε τον Άγιο Θεοδόσιο ιερέα.

Τα χρόνια πέρασαν και ο Άγιος Θεοδόσιος έφθασε σε βαθύ γήρας. Στις 7 Αυγούστου αγνώστου έτους (ίσως το 924 μ.Χ.) αφού κάλεσε τους μαθητές του και τους έδωσε πολλές συμβουλές για την κατά Θεόν πολιτεία, τους αποκάλυψε την κοίμησή του και υψώνοντας τα χέρια του προς τον Θεό παρέδωσε την μακάρια ψυχή του στα χέρια του Θεού. Ο Άγιος Πέτρος πληροφορήθηκε την κοίμησή του, μαζί δε με όλους τους κληρικούς του ενταφίασε το άγιο λείψανό του ακριβώς μπροστά από το ναΰδριο τού Τιμίου Προδρόμου.

Ο Άγιος Θεοδόσιος και μετά την κοίμησή του εξακολουθούσε να παρέχει τα ιάματα και τη βοήθειά του στους ασθενείς που προσέτρεχαν στον τάφο του και με πίστη ζητούσαν τη θεραπεία τους. Γι αυτό πολύ σύντομα οι μαθητές του έκτισαν ναό στο όνομα του Αγίου, που από τότε μέχρι σήμερα είναι «παντοτεινὸς ποταμὸς θαυμάτων καὶ ἰαμάτων» και η Μονή είναι πλέον γνωστή ως Μονή του Αγίου Θεοδοσίου του Νέου. 

Η μνήμη τού Οσίου Θεοδοσίου του νέου και ιαματικού εορτάζεται στις 7 Αυγούστου.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΩΣ ΔΥΟ ΑΓΙΩΝ

Ο Άγιος Πέτρος βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη για Πατριαρχική Συνάντηση, όταν εντάθηκαν οι συκοφαντίες εναντίον του Οσίου Θεοδοσίου, γεγονός που τον έκαναν να σκέπτεται να τον απομακρύνει από την περιοχή. Τότε ήταν, που ο όσιος Θεοδόσιος συστήθηκε προσωπικά τόσο στον Μητροπολίτη του όσο και στον Πατριάρχη του παρουσιαζόμενος ενυπνίως. 

Άμα τη επάνοδω του Αγίου Πέτρου στο Άργος, πρώτο μέλημά του ήταν να επισκεφθεί τον όσιο, στο ασκητήριό του στο χωριό Παναρήτι. Πληροφορούμενος το γεγονός αυτό, ο Θεοδόσιος έσπευσε προς προϋπάντηση του Αρχιερέως του σε μικρή απόσταση από το ασκητήριό του. Σύμφωνα με την παράδοση, ενώ ο Άγιος Πέτρος ξαπόσταινε, αντίκρυσε τον μοναχό Θεοδόσιο να τον θυμιάζει βαστάζοντας στα χέρια του αντί θυμιατού το καλογερικό του σκούφο, χωρίς όμως να καίγεται. Ήταν ένα ακόμα Σημείο της αγιότητας του ασκητού του. Τότε ο Άγιος Πέτρος έσπευσε να τον ασπασθεί εγκαρδίως και μετά ολίγου να τον χειροτονήσει σε διάκονο και έπειτα ιερέα. Η μνήμη της συναντήσεως εορτάζεται από το 1956 μ.Χ. και εντεύθεν, την πρώτη Κυριακή ύστερα από τις 3 Μαΐου της εορτής του Αγίου Πέτρου δηλαδή.

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ

Ἦχος πλ. α΄ Τὸν συνάναρχον λόγον

Ἀργολίδος ἐδείχθης δόξα καὶ καύχημα, Ἀθηναίων τὸ κλέος καὶ θεῖον βλάστημα, Θεοδόσιε πατὴρ ἡμῶν ὅσιε, τῶν ὁσίων καλλονὴ καὶ ἰαμάτων ἡ πηγή, καὶ Πέτρου τοῦ Ἱεράρχου συνόμιλος, καὶ προστάτης τῶν αἰτουμένων ἱλασμὸν καὶ μέγα ἔλεος

.

Ποιημα Άγιο Παϊσιος της Παναγία Βασίλειος χασάπης

 

Άγιος Γέροντας Παΐσιος: Η ευλάβεια προς την Παναγία

«Προσπάθησε ο νούς σου να βρίσκεται συνέχεια στον Χριστό, στην Παναγία, στους Αγγέλους και στους Αγίους στον Ουρανό».

– Πέστε μας , Γέροντα, κάτι για την Παναγία.

– Τι να σας πω; Με φέρνετε σε πολύ δύσκολη θέση. Για να μιλήση κανείς για την Παναγία, πρέπει να Την ζήση.

– Γέροντα, και το όνομα της Παναγίας έχει δύναμη πνευματική , όπως και το όνομα του Χριστού;

-Ναι. Όποιος έχει πολλή ευλάβεια την Παναγία, ακούει το όνομά Της και αλλοιώνεται.

Ή, να το βρη κάπου γραμμένο, το ασπάζεται με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά του.

Μπορεί να κάνη ολόκληρη Ακολουθία με έναν συνεχή ασπασμό στο όνομα της Παναγίας (1).

Και όταν προσκυνά την εικόνα Της, δεν έχει την αίσθηση ότι είναι εικόνα, αλλά ότι είναι η ίδια η Παναγία, και πέφτει κάτω λειωμένος , διαλυμένος από την αγάπη Της.

– Γέροντα, να μας λέγατε κάτι από το προσκύνημά σας στην Παναγία της Τήνου.

– Τι να πω; Μια τόσο μικρή εικόνα κι έχει τόση Χάρη!

Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω από κοντά της. Παραμέρισα λίγο, για να μην εμποδίζω τους άλλους που ήθελαν να προσκυνήσουν.

– Μερικοί, Γέροντα, σκανδαλίζονται από τα πολλά αφιερώματα που έχουν οι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας.

-Να σας πω τι έπαθε μια φορά ένας πολύ απλός και ευλαβής προσκυνητής.

Πήγε στην Μονή Ιβήρων και προσκύνησε την Παναγία την Πορταϊτισσα.

Εκεί, η εικόνα είναι γεμάτη φλουριά. Στον γυρισμό, πηγαίνοντας για την Μονή Σταυρονικήτα, μπήκε σε λογισμούς.

«Παναγία μου, είπε, εγώ ήθελα να Σε δω αλλιώς∙ απλή, όχι με φλουριά».

Τι παθαίνει εν τω μεταξύ; Τον έπιασε ένας πόνος δυνατός, ζαλίστηκε και έμεινε εκεί, στην μέση του δρόμου. Άρχισε λοιπόν να ζητάη βοήθεια από την Παναγία: «Παναγία μου, έλεγε, κάνε με καλά και θα σου φέρω δυό φλουριά!».

Τότε του παρουσιάστηκε η Παναγία και του είπε: «Έτσι μου τα έφεραν τα φλουριά.

Μήπως εγώ τα ζήτησα; Μήπως τα ήθελα εγώ;». Και αμέσως ο πόνος σταμάτησε. Βλέπετε, επειδή είχε καλή διάθεση, πολλή πίστη , τον βοήθησε η Παναγία

Το Πάσχα του καλοκαιριού - Η Κοίμηση της Θεοτόκου

η Κοίμηση της Θεοτόκου 1η Αυγούστου σήμερα και ξεκινά η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου, 14 ημέρες νηστείας για να υποδεχτούμε το Πάσχα του καλοκαιριού… το Πάσχα για τη Κοίμηση της Πηγής της Ζωής

Ένα από τα στιχηρά της εκκλησίας, για την Κοίμηση της Θεοτόκου, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ω του παραδόξου θαύματος. Η πηγή της ζωής εν μνημείω τίθεται και κλίμαξ προς ουρανόν ο τάφος γίνεται».

Η Θεοτόκος είναι η Πηγή της Ζωής, Αυτή έδωσε ανθρώπινη υπόσταση στον Σωτήρα Χριστό, φέρνοντάς Τον στο κόσμο, και τώρα πεθαίνει, ήρθε η ώρα να φύγει από τη γη για να συναντήσει τον Μονογενή Της.

Μπορεί να πρόκειται για τον θάνατο, για την απώλεια, για τον πόνο και τη λύπη, αλλά η εκκλησία μας, τιμά τη συγκεκριμένη εορτή πανηγυρικά, γιατί ήρθε επιτέλους η ώρα που η Παναγία θα συναντήσει τον Υιό Της.

Όταν ήρθε η στιγμή να τελειώσει την επίγεια ζωή Της, Άγγελος Κυρίου που σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, Της το έκανε γνωστό τρεις μέρες πριν.

Όταν Εκοιμήθη, οι Μαθητές του Χριστού, πλην του Θωμά, με ψαλμούς και δέος τοποθέτησαν το άψυχο σώμα Της, στο μνήμα στη Γεθσημανή.

Όταν μετά από τρεις ημέρες επέστρεψε ο Θωμάς, ζήτησε να ανοιχτεί ο τάφος ώστε να προσκυνήσει και αυτός το Σώμα της Θεοτόκου.

Όταν άνοιξαν τον τάφο έκπληκτοι διαπίστωσαν ότι η Παναγία αναστήθηκε σωματικά και ανελήφθη στους ουρανούς, αφήνοντας στον κενό τάφο την Τιμία Αισθήτα και την Αγία Ζώνη Της.

Η Παναγία λίγο πριν τη Κοίμησή Της, όπως λέει η παράδοση, υποσχέθηκε ότι δεν θα σταματήσει να φροντίζει για όλον τον κόσμο και θα γίνει η Μεσίτρια στον Υιό Της για τη σωτηρία της ανθρωπότητας.

Και αυτό έγινε… Η Παναγία είναι δίπλα μας, πάμπολλες είναι οι μαρτυρίες ανθρώπων που βίωσαν το Θαύμα Της. Είτε σαν εκπλήρωση της επιθυμίας που ήταν αίτημα στη Προσευχή, είτε σαν όραμα είτε σαν ένα απλό σημάδι.. που εκείνη τη στιγμή κι αυτό το απλό σημάδι εσύ θα το δεις σαν σανίδα σωτηρίας στο φουρτουνιασμένο πέλαγος από προβλήματα που βρίσκεσαι.

Μία Μάνα που γέννησε την Αγάπη… τον ίδιο τον Χριστό, πως είναι δυνατόν να μην ξεχειλίζει από αγάπη; Πως είναι δυνατόν να μην ακούει τις Προσευχές των ανθρώπων… και πως να μην τους βοηθήσει;

Η Παναγία καταλαβαίνει, συμπονά, βοηθάει, και αγαπάει τους ανθρώπους γιατί είναι Μάνα, κι εμείς παιδιά Της.

Ο Χριστός ακούει την Παναγία, ό,τι Του ζητήσει Αυτός θα Της το εκπληρώσει, η παρρησία που έχει η Παναγία στο Χριστό είναι μοναδική, θα μπορούσε κανείς να πει, πως ακόμη και από την κόλαση η Παναγία μπορεί να πάρει κάποιον άνθρωπο και να τον πάει στον Παράδεισο..

Μια όμορφη ιστορία από το Άγιο Όρος λέει:
«Κάθε φορά που νύχτωνε στον Παράδεισο, ο Άγιος Πέτρος, έκλεινε τα θυρόφυλλα και μετρούσε στα τεφτέρια του πόσοι είχανε μπει στον Παράδεισο. Ύστερα έβαζε τα ονόματά τους πλάι σε εκείνους που ήδη ήταν μέσα από καιρό και έβρισκε τον αριθμό.

Το άλλο πρωί μετρούσε πάλι τους ‘’παραδεισένιους’’ ανθρώπους και πήγαινε να ανοίξει την πόρτα. Μα για καιρό έβλεπε τούτο το παράδοξο:

Ενώ αποβραδίς είχε μετρήσει πως αυτοί που είχαν μπει στον Παράδεισο ήταν δέκα, την άλλη μέρα μετρούσε άλλους 3 παραπάνω.

Μα πως γίνεται αυτό σκεφτόταν.

– Αποφάσισε να πάει στον Χριστό και να Του πει αυτό που τον απασχολεί.

-Να φυλάξεις βάρδια είπε ο Χριστός και ο Άγιος έσκυψε το κεφάλι και γύρισε στο διακόνημά του.

Το ίδιο βράδυ ο Απόστολος του Θεού φύλαξε κατά την προσταγή του Χριστού και σαν ξημέρωσε είχε έτοιμη την απάντηση.

– Τον ρώτησε λοιπόν ο Κύριος, τι συμβαίνει…

– Το βράδυ… Κύριε… που κλείνει ο Παράδεισος ανεβαίνει η Μητέρα Σου Παναγία στα τείχη και βάζει τους ανθρώπους από εκεί».-

Αυτή είναι η δύναμη της Παναγίας μας

Δεκαπενταύγουστος: Η Σαρακοστή της Παναγίας – Νηστεία

Δεκαπενταύγουστος: Το «Πάσχα του Καλοκαιριού», είναι μια από τις μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας και τιμάται κάθε χρόνο με λαμπρότητα και ευλάβεια.

Η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι μια ξεχωριστή γιορτή για τους Έλληνες ενώ κάθε χρόνο σαν σήμερα αναβιώνουν αμέτρητα έθιμα σε κάθε γωνιά της χώρας.

Είσαι για τους αγγέλους και όλες τις υπερκόσμιες δυνάμεις άφατη ευφροσύνη, για τους πατριάρχες χαρά χωρίς τέλος, για τους δικαίους ανεκλάλητη ευχαρίστηση, για τους προφήτες διαρκής αγαλλίαση! Τον κόσμο ευλογείς, τα σύμπαντα αγιάζεις.

Για τους αποκαμωμένους είσαι ανάσα, για τους πενθούντες παρηγοριά, για τους αρρώστους γιατρειά, για τους θαλασσοδαρμένους λιμάνι, για τους αμαρτωλούς συγχώρεση, για τους θλιμμένους καλοσυνάτο στήριγμα, για όσους σε αναζητούν η πρόθυμη βοήθεια», αναφέρεται σε απόσπασμα-αφιέρωμα του 8ου αι. των Εγκωμίων του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

«Έλα Κυρά και Παναγιά, με τ’ αναμμένα σου κεριά. Δώσε το φως το δυνατό στον Ήλιο και στο Θάνατο», αναφέρεται στα «Ρω του Έρωτα» του 20ού αι. από τον Οδυσσέα Ελύτη.

Το ιερό πρόσωπό Της έχει εμπνεύσει τόσο βυζαντινούς υμνωδούς που Την εγκωμιάζουν όσο και Νεοέλληνες ποιητές που ζητούν τη μεσιτεία της, αλλά και πολλούς εκπροσώπους της τέχνης, της ζωγραφικής, της πεζογραφίας, της ποίησης, της μουσικής.

Ωστόσο, στις 15 Αυγούστου που γιορτάζουμε το «Πάσχα του καλοκαιριού», η έμπνευση, η δέηση, η ελπίδα, η κατάνυξη και η χαρά διαχέονται σε πλήθος πιστών χριστιανών που συρρέουν σε κάθε εκκλησία της Παναγίας και πανηγυρίζουν, διότι η Κοίμηση της Θεοτόκου δεν είναι πένθιμο γεγονός για τον λαό, επειδή η Παναγία «μετέστη προς την ζωήν» και με την Κοίμησή της προπορεύτηκε στη δόξα που μας περιμένει.

Η Σαρακοστή της Παναγίας

Από την 1η Αυγούστου μέχρι και την 14η Αυγούστου νηστεύουμε προς τιμήν της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της μεγαλύτερης Θεομητορικής εορτής του ορθοδόξου εορτολογίου.

Η νηστεία αυτή είναι αυστηρή. Νηστεύουμε από λάδι όλες τις ημέρες. Κατάλυση οίνου και ελαίου έχουμε μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές που παρεμβάλλονται.

Ψάρι καταλύουμε μόνο στην εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος μας (6 Αυγούστου).

Εάν η ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (15 Αυγούστου) συμπέσει ημέρα Τετάρτη ή Παρασκευή, τρώμε μόνο ψάρι και όχι κρέας.

Κατά την παράδοση, είθισται περίοδος νηστείας για τη συγκεκριμένη εορτή, που καθιερώθηκε τον 7ο αιώνα. Αρχικά ήταν χωρισμένη σε δύο περιόδους, εκείνη πριν την γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα και εκείνη πριν της γιορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου.

Το 10ο αιώνα, συνενώθηκαν σε μια νηστεία που περιλαμβάνει 14 ημέρες και ξεκινά την 1η Αυγούστου. Κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης νηστείας, νηστεύεται το λάδι εκτός του Σαββάτου και της Κυριακής, ενώ στη γιορτή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα καταλύεται το ψάρι.