Ευχές Χριστουγέννων

Χριστούγεννα κατά τον Αγιο Παΐσιο

 

ΚΑΠΟΤΕ ΡΩΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ, ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ «ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΕΚ ΠΑΡΘΕΝΟΥ»

Ο Χριστός με τη μεγάλη Του αγάπη και με την μεγάλη Του αγαλλίαση που σκορπάει στις ψυχές των πιστών με όλες τις άγιες γιορτές Του, μας ανασταίνει αληθινά αφού μας ανεβάζει ψηλά πνευματικά.

Αρκεί να συμμετέχουμε και να έχουμε όρεξη πνευματική να τις πανηγυρίζουμε πνευματικά. Tότε τις γλεντάμε πνευματικά και μεθάμε πνευματικά από το παραδεισένιο κρασί που μας φέρνουν οι Άγιοι και μας κερνούν.

Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις Άγιες Ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτόμαστε τα γεγονότα της κάθε Άγιας Ημέρας και να λέμε την ευχή δοξολογώντας το Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολύ ευλάβεια κάθε γιορτή.

Όταν κανείς μελετάει τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθεί και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθεί. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψέλνονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζει τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι δεν αλλοιώνεται.

– Γέροντα, μετά την Αγρυπνία των Χριστουγέννων δεν κοιμόμαστε;

– Χριστούγεννα και να κοιμηθούμε; Η μητέρα μου έλεγε: «Απόψε μόνον οι Εβραίοι κοιμούνται». Βλέπεις, τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός οι άρχοντες κοιμόνταν βαθιά, και οι ποιμένες «αγραυλούσαν». Φύλαγαν τα πρόβατα την νύχτα παίζοντας την φλογέρα. Κατάλαβες; Οι ποιμένες πού αγρυπνούσαν είδαν τον Χριστό.

– Πώς ήταν Γέροντα, το σπήλαιο;

– Ήταν μία σπηλιά μέσα σε έναν βράχο και είχε μία φάτνη, τίποτε άλλο δεν είχε. Εκεί πήγαινε κανένας φτωχός και άφηνε τα ζώα του. Η Παναγία με τον Ιωσήφ, επειδή όλα τα χάνια ήταν γεμάτα και δεν είχαν πού να μείνουν, κατέληξαν σε αυτό το σπήλαιο.

Εκεί ήταν το γαϊδουράκι και το βοϊδάκι, που με τα χνώτα τους ζέσταναν τον Χριστό! «Ἔγνω βοῦς τον κτησάμενον και όνος την φάτνην του κυρίου αὐτοῦ», δεν λέει ο Προφήτης Ησαΐας;

-Σε ένα τροπάριο, Γέροντα, λέει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος βλέποντας τον νεογέννητο Χριστό, «χαίρουσα ομού και δακρύουσα» αναρωτιόταν:… «Επιδώσω σοι μαζόν, τω τα σύμπαντα τρέφοντι, ή υμνήσω σε, Υιόν και Θεόν μου; Ποίαν εύρω επὶ σοί προσηγορίαν;»

– Γέροντα, πώς θα μπορέσουμε να ζήσουμε το γεγονός της Γεννήσεως, ότι δηλαδή ο Χριστός «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου»;

– Για να ζήσουμε αυτά τα θεία γεγονότα, πρέπει ο νους να είναι στα θεία νοήματα. Τότε αλλοιώνεται ο άνθρωπος. «Μέγα και παράδοξον θαύμα τετέλεσται σήμερον», ψάλλουμε. Άμα ο νους μας είναι εκεί, στο «παράδοξον», τότε θα ζήσουμε και το μεγάλο μυστήριο της Γεννήσεως του Χριστού.

Εγώ θα εύχομαι η καρδιά σας να γίνει Αγία Φάτνη και το Πανάγιο Βρέφος της Βηθλεέμ να σας δώση όλες τις ευλογίες Του.

Ζωγραφιές για τίμιος Σταυρός

Ιεράς πανηγύρεως Τιμίου Προδρόμου Κιβερίου

  

 Την  29 Αυγούστου 2021 η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την ανάμνηση της αποτομής της τιμίας κεφαλής του Αγίου, ενδόξου, προφήτου,  Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου και πανηγυρίζει ο Ενοριακός Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου Κιβερίου.

Την παραμονή της εορτής Παρασκευή  28 Αυγούστου 2021 στις 8:00 μ.μ θα ψαλεί  Μέγας πανηγυρικός Εσπερινός μετά θείου κηρύγματος.  

 

Την ημέρα της εορτής Σάββατο 29 Αυγούστου 2021 στις 7:00 π.μ θα ψαλεί η Ακολουθία του Όρθρου και στη συνέχεια θα τελεσθεί Θεία Λειτουργία μετά θείου κηρύγματος. 

Την ημέρα της εορτής, ώρα 6:30 θα ψαλεί ο Μεθέορτος Εσπερινός και στην συνέχεια η Ιερά Παράκληση του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστής

Ο Άγιος Φανούριος ο μεγαλομάρτυς

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ 

Ο Άγιος Φανούριος είναι αναμφίβολα μια άγια, σημαντική νεανική μορφή, που ξεχωρίζει με τον δικό του τρόπο ανάμεσα στους άλλους Αγίους της χριστιανοσύνης, γιατί δεν τιμάται απλώς σε μια μόνον ημε­ρομηνία, αλλά η πίστη των χριστιανών κά­νει συχνά τη γνωστή φανουρόπιτα. Ο Άγιος Φανούριος, που έζησε στα Ρω­μαϊκά χρόνια, συγκρούσθηκε τότε θαρρετά με τον κόσμο της ειδωλολατρίας, γιατί το χριστιανικό πνεύμα του θεανθρώπου, δεν του επέτρεπε ν' αρνηθεί τις αναμφισβήτη­τα ενάρετες αρχές του. Έτσι τα 12 μαρτύ­ρια που υπόφερε ο Άγιος, αποτελούν για μας ένα δυνατό κίνητρο για αντοχή και προ­σκόλληση στις ηθικές αξίες του χριστιανι­σμού, για να βγούμε νικητές από ένα αδιά­κοπο αγώνα, ενάντια στην απιστία και αδικία της εποχής μας. Ο Άγιος μας δίδαξε με την πραγματική θυσία του, πως εμείς τώ­ρα δεν παλεύουμε βέβαια με στρατοκράτες Ρωμαίους και απαίσιους Αγαρηνούς, αλλά έχομε ν' αντιμετωπίσουμε τις πιο έντεχνα στημένες παγίδες του υλισμού και αθεϊσμού, που προσπαθούν μαζικά να σαρώσουν τις τάξεις των χριστιανών. Ο Άγιος Φανούριος ακόμα μας δίδαξε, πως το στεφάνι της ενάρετης ζωής δεν κερ­δίζεται εύκολα, αλλά μόνον με συνεχείς δο­κιμασίες, με θάρρος, υπομονή και αντοχή. Επομένως σαν αληθινοί αγωνιστές της πί­στεως ας μιμηθούμε την υποδειγματική και άμεμπτη ζωή του Αγίου, για να καταξιωθούμε κάποτε κι εμείς να τιμήσουμε το χρι­στιανικό όνομα που φέρουμε, όπως κι αυ­τός επάξια το τίμησε. 5. Θαύματα του Αγίου Ο Άγιος Φανούριος έκανε αρκετά θαύ­ματα στους πιστούς που επικαλούνται το όνομά του κι ένα απ' αυτά είναι το ακό­λουθο: Σε μια περίοδο της ιστορικής ζωής της η Κρήτη ήταν υποδουλωμένη στους Λατίνους (1204 - 1669 μ.Χ.), που είχαν δικό τους Αρ­χιεπίσκοπο και γι' αυτό προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να παρασύρουν τους κατοίκους του νησιού στον Καθολικισμό (Παπισμό). Έτσι οι Λατίνοι πήρανε σαν καταπιεστι­κό μέτρο ενάντια στην Ορθοδοξία να μην επιτρέπουν να χειροτονούνται ιερείς στην Κρήτη, οπότε οι Κρητικοί αναγκάζονταν να μεταβαίνουν στο νησί Τσιρίγο (Κύθηρα) για να χειροτονηθούν ιερείς από Ορθόδοξο Αρχιερέα, που έδρευε εκεί. Κάποια εποχή λοιπόν ξεκίνησαν απ' την Κρήτη τρεις διάκονοι για το Τσιρίγο κι αφού χειροτονήθησαν εκεί ιερείς, επέστρεφαν τρι­σευτυχισμένοι στο πολύπαθο τότε απ' τη σκλαβιά νησί τους. Κατά κακή τους τύχη Αγαρηνοί πειρατές τους συνέλαβαν στο πέ­λαγος, τους μετέφεραν στη Ρόδο, όπου τους πώλησαν σε τρεις διαφορετικούς Αγαρηνούς αφέντες. Η θέση των τριών ιερέων ήταν αξιοθρή­νητη κι όμως μια γλυκειά προσμονή ήλθε να γλυκάνει το πικρό παράπονό τους. Μάθα­νε πως στη Ρόδο ο Άγιος Φανούριος θαυματουργούσε και σ' αυτόν στήριξαν τις ελ­πίδες τους κι ολοένα προσεύχονταν και τον επικαλούνταν ο καθένας τους ξεχωριστά, για να τους λυτρώσει απ' την σκληρή αιχ­μαλωσία στους μιαρούς Αγαρηνούς. Ζήτησε, λοιπόν, ο κάθε ιερέας, χωρίς να συνεννοηθούν μεταξύ τους, απ' τον αφέν­τη του, να του δώσει άδεια να μεταβεί στην εκκλησία για να προσκυνήσει την εικόνα του Αγίου Φανουρίου. Πήρανε κι οι τρεις τους μ' ευκολία την άδεια, προσκύνησαν μ' ευ­λάβεια την εικόνα του Αγίου βρέχοντας τη γη με τα δάκρυά τους γονατιστοί σαν προ­σεύχονταν και με όλη τη δύναμη της ψυχής τους παρακαλούσαν τον Άγιο Φανούριο να μεσολαβήσει για να γλυτώσουν πια απ' τα χέρια των Αγαρηνών. Αφού οι ιερείς αναχώρησαν, ανακουφι­σμένοι απ' τον πόνο τους, ο Άγιος Φανού­ριος παρουσιάστηκε τη νύχτα και στους τρεις αφέντες τους και τους διέταξε να ελευ­θερώσουν τους σκλάβους ιερείς τους, δια­φορετικά θα τους τιμωρούσε σκληρά. Οι Αγαρηνοί όμως άρχοντες θεώρησαν την επέμ­βαση του Αγίου σαν κάποια μαγεία, γι' αυ­τό αλυσόδεσαν τους σκλάβους τους κι άρ­χισαν να τους βασανίζουν με χειρότερο τρό­πο. Η πίτα γίνεται για να φανερώσει ο Ά­γιος σε κάποιον ένα χαμένο αντικείμενο, κά­ποια δουλειά αν ένας είναι άεργος, κάποια χαμένη υπόθεση, την υγειά σε κάποιο άρ­ρωστο και άλλα παρόμοια. Η Εκκλησία μας γιορτάζει τη μνήμη του στις 27 Αυγούστου.

 ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ  Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν νυν εορτάζει φαιδρώς Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις, ευφημούσι τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία την ουράνιον δόξαν. ην εύρες πόνοις και άθλοις τοις σοις, Φανούριε ένδοξε

. ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ  Ιερείς διέσωσας αιχμαλωσίας αθέου και δεσμά συνέθλασας δυνάμει Θεία, Θεόφρον, ήσχυνας τυράννων θράση γενναιοφρόνως, ηύφρανας Αγγέλων τάξεις Μεγαλομάρτυς, δια τούτο σε τιμώμεν, θείε οπλίτα, Φανούριε ένδοξε.

 ΜΕΓΑΛΥΝΑΡΙΟΝ Τους ασπαζομένους την σην σεπτήν εικόνα εν πίστει και αιτούντας σην αρωγήν, Μάρτυς, κληρονόμους της Θείας Βασιλείας, Φανούριε, λιταίς σου πάντας ανάδειξον

Η μεταμόρφωση του Σωτήρος Χριστού

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος είναι γεγονός από τη ζωή του Ιησού Χριστού, κατά το οποίο ο Χριστός, ύστερα από ανάβαση πάνω σε ένα βουνό μαζί με τους μαθητές του Πέτρο, Ιωάννη και Ιάκωβο, μεταμορφώθηκε και φωτοβολούσε με δόξα. Περιγράφεται στα Συνοπτικά Ευαγγέλια (Ματθαίος 17:1-8, Μάρκος 9:2-8, Λουκάς 9:28-36), ενώ αναφέρεται και στην Β΄ Επιστολή Πέτρου (1:16-18). Επίσης, θεωρείται ότι η αρχή του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου αναφέρεται σε αυτή.

Σύμφωνα με αυτές τις αναφορές, ο Ιησούς μαζί με τρεις από τους αποστόλους, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, ανέβηκαν σε ένα βουνό (το όρος της Μεταμορφώσεως, το οποίο παραδοσιακά αναγνωρίζεται ως το όρος Θαβώρ) για προσευχή. Επάνω στο βουνό οι τρεις απόστολοι έκατσαν να ξεκουραστούν και κοιμήθηκαν. Όταν ξύπνησαν είδαν τον Ιησού να φωτοβολεί με λαμπρό φως και τα ρούχα του είχαν γίνει λευκά. Μαζί του βρίσκονταν και συνομιλούσαν δύο άντρες, ο Μωυσής και ο Προφήτης Ηλίας. Στη συνέχεια τους κάλυψε νέφος και ακούστηκε μια φωνή από τον ουρανό να αναφέρει «Οὗτος ἐστὶν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε», δηλαδή αυτός είναι ο γιος μου, να τον ακούτε.[2]

Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος τιμάται σε πολλές χριστιανικές εκκλησίες ως σημαντική δεσποτική γιορτή. Στην ορθόδοξη εκκλησία τιμάται στις 6 Αυγούστου κάθε χρόνου 

Μεταμόρφωση του Σωτήρος ευλογεί τά Σταφύλια

 

 Μεταμόρφωση του Σωτήρος αύριο και οι εκκλησίες στις αγροτικές περιοχές θα γεμίσουν σταφύλια προσφορά των πιστών προς ευλογία. Στις αγροτικές περιοχές συνηθίζεται ανήμερα της Μεταμόρφωσης να προσκομίζονται στις εκκλησίες για να ευλογηθούν με ειδική ευχή τα πρώτα σταφύλια της χρονιάς, τα οποία στη συνέχεια διανέμονται στο εκκλησίασμα. Η ευλογία των σταφυλιών κατά τη Μεταμόρφωση κατανοείται μέσα από τις θεολογικές, ανθρωπολογικές και κοσμολογικές διαστάσεις της εορτής αυτής. Ο Κύριος «ημέρας εξ» η «ωσεί ημέρας οκτώ», μετά την πρόρρηση του Πάθους Του, «εις όρος υψηλόν… μετεμορφώθη έμπροσθεν αυτών (Πέτρου, ᾿Ιακώβου και ᾿Ιωάννου), και έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος,τα δε ιμάτια αυτού εγένετο λευκά ως το φως». Αυτός είναι ο Δημιουργός του κόσμου,αλλά και ο κυρίαρχος των εσχάτων. Αυτός είναι η άμπελος «εν ουρανοίς μεν έχουσα την ρίζαν, επί γης δε τα κλήματα·άμπελος κλαδευομένη το σώμα, αλλ᾿ ου την ρίζαν· άμπελος μετά τρίτην ημέραν του κλαδευθήναι βλαστάνουσα τον βότρυντής αναστάσεως». Είναι φυσικό, λοιπόν, με τη Μεταμόρφωση του Κυρίου να φωτίζεται και νάδοξάζεται ολόκληρος ο κόσμος. Η κτίση φαιδρύνεται και αποκτά τη λαμπρότητα που είχε κατά το χρόνοτής δημιουργίας. Γι᾿ αυτόν ακριβώς το λόγο και η κτίση, ανταποκρινόμενη δοξολογικά σ᾿ αυτή τη δωρεά και την ελπίδα, αναφέρεται πρόςτό Δημιουργό της και τον ευχαριστεί, αλλά και η Εκκλησία στην πιο κατάλληλη εορτή, της Δημιουργίας και των Εσχάτων της ανανέωσης και της ελπίδας, συνηθίζει να ευλογεί τον κόσμο και τις απαρχές του, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι η ανανέωση αρχίζει από το Θεό, περνά μέσα από τη φύση και καταλήγει στη σωτηρία του ανθρώπου. Η ευλογία των σταφυλιών, των αντιπροσωπευτικών αυτών απαρχών του κόσμου, είναι μία λειτουργική πράξη που τονίζει–ιδιαίτερα τη δοξολογική και ευχαριστιακή προσφορά της ύλης και των καρπών της γης στο Δημιουργό Θεό και κτίστη των απάντων. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν ο καρπός αυτός της αμπέλου μας δίδει το κρασί, που ο Χριστός ευλόγησε στην Κανά, για να τονίσει την εν Χριστώ μεταμόρφωση του κόσμου,αλλά και μας το παρέδωσε στο Μυστικό Δείπνο, ως το στοιχείο εκείνο, που μαζί με το ψωμί, την ώρα της θείας Λειτουργίας αφθαρτοποιούνται χαρισματικά, μεταποιούμενα σε Κυριακό «σώμα και αίμα», θεία Ευχαριστία. Εκτός τούτων, η ευλογία των σταφυλιών τονίζει και την ανάγκη συνεχούς πνευματικής καρποφορίας και μεταμορφωτικής πορείας του ανθρώπου, καθόσον«οἱ τῷ ὕψει τῶν ἀρετῶν διαπρέψαντες, καὶ τῆς ἐνθέου δόξης ἀξιωθήσονται

Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: «Παιδί μου, παρακάλεσε τον Θεό να σου δείξει κι εσένα τον “νυμφώνα” της ψυχής σου

~ Κάποιος αδελφός, στενοχωρημένος, πλησίασε τον μακαριστό Γέροντα και νυν Άγιο Εφραίμ, τον «Κατουνακιώτη» (1912–1998), και τον παρακάλεσε:

«Γέροντα, κάνε μου μια ευχή να μου φύγει η θλίψη!».

Ο Γέροντας, έβαλε τα χέρια του πάνω στο κεφάλι του και προσευχήθηκε, όπως συνήθιζε.

Κατόπιν, του είπε:

«Άκουσε παιδί μου. Αυτές τις μέρες στην προσευχή μου ο Θεός μού αποκάλυψε τον “νυμφώνα” της ψυχής μου· όπως λέει και το τροπάριο της Μεγάλης Εβδομάδας:

“Τόν νυμφῶνα σου βλέπω,Σωτήρ μου, κεκοσμημένον·καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ…”.

Και, επιπλέον, μου αποκάλυψε (ο Κύριος) και το “ένδυμα” της ψυχής μου». Το πρόσωπο του Γέροντα, ενώ έλεγε αυτά τα λόγια, ήταν χαριέστατο.

Και συνέχισε πάλι:

«Παιδί μου, παρακάλεσε τον Θεό να σου δείξει κι εσένα τον “νυμφώνα” της ψυχής σου

~ Κάποιος αδελφός, στενοχωρημένος, πλησίασε τον μακαριστό Γέροντα και νυν Άγιο Εφραίμ, τον «Κατουνακιώτη» (1912–1998), και τον παρακάλεσε:

«Γέροντα, κάνε μου μια ευχή να μου φύγει η θλίψη!».

Ο Γέροντας, έβαλε τα χέρια του πάνω στο κεφάλι του και προσευχήθηκε, όπως συνήθιζε.

Κατόπιν, του είπε:

«Άκουσε παιδί μου. Αυτές τις μέρες στην προσευχή μου ο Θεός μού αποκάλυψε τον “νυμφώνα” της ψυχής μου· όπως λέει και το τροπάριο της Μεγάλης Εβδομάδας:

“Τόν νυμφῶνα σου βλέπω,Σωτήρ μου, κεκοσμημένον·καί ἔνδυμα οὐκ ἔχω ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ…”.

Και, επιπλέον, μου αποκάλυψε (ο Κύριος) και το “ένδυμα” της ψυχής μου». Το πρόσωπο του Γέροντα, ενώ έλεγε αυτά τα λόγια, ήταν χαριέστατο.

Και συνέχισε πάλι:

«Παιδί μου, παρακάλεσε τον Θεό να σου δείξει κι εσένα τον “νυμφώνα” της ψυχής σου

Καλή Αγιά μεγάλη εβδομάδα σε όλους

Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ Είναι 

αφιερώμενη στη μνήμη του Ιωσηφ 

του επονομαζόμενου Παγκαλου 

του γιου του Ιακωβ που αναφέρεται 

στην παλαιά διαθήκη ( Γεν 37-50) ο Ιωσηφ ήταν ο 

μικρότερος γιος του Ιακωβ ο οποίος όμως φθονηθηκε απο τα 

αδέλφια του λόγω της ενάρετης ζωής του Επίσης αυτή τη μέρα 

θυμόμαστε και το περιστατικό με την άκαρπη συκιά την όποια ο 

Χριστός καταράστηκε και ξεράθηκε με έναν του λόγο ( βλ λκ 13 1-9) 

ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΤΡΙΤΗ επιτέλουμε ανάμνηση της περί 

των δέκα παρθένων γνωστής παράβολης του κυριου την οποία 

και μας παρουσίαζεται στο 25ο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον 

Ευαγγέλιου η εκκλησία  μας καλεί να είμαστε έτοιμοι για να 

υποδέχθουμε κρατούντες τις λαμπάδες των αρετών μας τον 

ουράνιο  Νυμφιο τον κύριο μας ο οποίος θα έλθει αιφνίδια είτε 

ειδικά κατά  τη στιγμή του Θάνατου μας είτε γενικά κατά τη 

Δευτέρα παρουσία τέλος το απόγευμα αυτής της ημέρας στον 

Όρθρο της Μ Τετάρτης ψάλλουμε και το γνωστό σε ολους μας 

Τροπάριο της Κασσιανής της Υμνογράφου 

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ έχουμε ανάμνηση του γεγονότος 

της ΑΛΕΙΨΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ με μύρο απο μια πορνη γυναίκα επίσης 

φέρεται στη μνήμη μας η σύγκληση του συνεδρίου των Ιουδαίων 

του ανώτατου δηλαδή δικαστήριου τους προς λήψη 

καταδίκαστικης απόφασεως του κυριου καθώς και τα σχέδια του 

Ιούδα για προδοσία του διδάσκαλου του το απόγευμα της ίδιας 

μέρας σε όλες τις εκκλησίες τελείται το μυστήριο του ιερού 

Ευχελαίου και ακόλουθως η ακόλουθια του μυστικού δείπνου και 

του ιερου Νιπτήρος σημερον κρεμάται επι ξύλου 

ΚΑΤΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ επιτέλουμε ανάμνηση της νιψεως 

των ποδων των αποστολών υπό του κυρίου του μυστικού 

Δείπνου δηλαδή της παραδόσεως σ εμάς απο τον κύριο μας του 

Μυστήριου της Θειας ευχαριστίας της θαυμαστής προσευχής του

Κυρίου προς τον πατέρα του και της προδοσίας του κυρίου απο 

του Ιούδα το απόγευμα της ίδιας ημέρας τελείται η ακόλουθια 

των παθών ( ο όρθρος της μεγάλης Παρασκευής) στην οποία 

διαβάζονται τα δώδεκα Ευαγγελία μέσα στα οποία εξιστορείται 

 και αναλύεται η πορεία του κυρίου μας προς τον Σταύρο απο τον 

Μυστικό δείπνο την πρόσευχη του κυρίου μας στο ΟΡΟΣ των 

Έλαιων την προδοσία του Ιούδα τη δίκη του Χριστού μας απο 

Τους αρχιερείς και τον Πόντιο Πιλάτο έως την ανάβαση του στον 

Γολγοθά και τη σταύρωση του είναι η κορύφωση των Αγίων και 

φρικτών παθών του είναι τόσο πολλα τόσο ξεχωριστά Τόσο 

συνταρακτικά προσκυνούμεν σου τα πάθη Χριστέ 

ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 

θυμομαστε τα εξης γεγονοτα ο 

ιησους στελνεται δεσμιος απο τον 

καιαφα στον τοτε ηγεμονα της 

ιουδαιας ποντιο πιλατο αυτος 

αφου τον ανεκρινε με πολλους 

τροπους και αφου ομολογησε δυο 

φορες οτι ο ιησους ειναι αθωος 

επειτα για να ευχαριστηθουν οι

ιουδαιοι τον καταδικαζει σε θανατο

και αφου τον μαστιγωσε τον 

παρεδωσε για να σταυρωθει απο κει 

και περα ο ιησους αφου παραδοθηκε 

στους στρατιωτες γυμνωνεται

φοραει κοκκινη χλαμυδα 

στεφανωνεται με ακανθινο στεφανι 

κραταει καλαμο σα σκηπτρο 

προσκυνειται χλευαστικα φτυνεται

και χτυπιεται στο προσωπο και στο

κεφαλι

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ εχουμε την

αναμνηση της ταφης του κυριου η 

αλλιως την εις αδου καθοδον του

κυριου αφου συγκεντρωθηκαν οι

αρχιερεις και οι φαρισαιοι στο 

ποντιο πιλατο τον παρακαλεσαν να 

ασφαλισει τον ταφο του ιησου για 

τρεις ημερες διοτι καθως ελεγαν 

εχουμε υποψια μηπως οι μαθητες

του αφου κλεψουν την νυχτα το 

ενταφιασμενο του σωμα κηρυξουν

επειτα στο λαο ως αληθινη την

ανασταση την οποια προειτε ο

πλανος εκεινος οταν ακομη ζουσε

και τοτε θα ειναι η τελευταια πλανη 

χειροτερη της πρωτης αυτα αφου

ειπαν στον ποντιο πιλατο και αφου 

πηραν την αδεια του εφυγαν και 

σφραγισαν τον ταφο τοποθετωντας 

εκει για ασφαλεια του κουστωδια 

δηλαδη στρατιωτικη φρουρα 

Προσεύχου με το «Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία», και η Μητέρα του Κυρίου μας

 

~ Ήταν κάποτε ένας άνθρωπος ευλαβής που ωνομαζόταν Αγαθόνικος. Αυτός είχε διδαχθή, ακόμη από την παιδική του ηλικία, να λέγη μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, τον ύμνο αυτό:

«Θεοτόκε, Παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σού.Ευλογημένη, συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου. Ότι Σωτήρα έτεκες, των ψυχών ημών».

Αργότερα έκανε μια ζωή με πολλές φροντίδες και έλεγε σπανιώτερα αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά έπαυσε να τον λέγη.

Ο Θεός όμως, ο Οποίος δεν θέλει τον θάνατο του αμαρτωλού, έστειλε στο σπίτι του έναν ερημίτη από την Θηβαΐδα για να τον ελέγξη διότι εξέχασε αυτόν τον ύμνο της Κυρίας Θεοτόκου. Ο Αγαθόνικος απήντησε στον ερημίτη μοναχό ότι έπαυσε να τον λέγη, διότι, παρότι τον έλεγε για πολλά χρόνια, όμως δεν ευρήκε καμμία ωφέλεια.

Τότε ο ερημίτης του είπε: «Φέρε στον νου σου τυφλέ και αχάριστε, πόσες φορές σε εβοήθησε αυτή η δοξολογική προσευχή και σε έσωσε από διάφορους πειρασμούς!

Θυμήσου, όταν ήσουν ακόμη παιδί, πως λυτρώθηκες από πνιγμό κατά ένα θαυμαστό τρόπο! Ενθυμήσου, όταν σε εκτύπησαν πολλοί γείτονες σε μία λακκούβα που είχες πέσει κι όμως έμεινες ατραυμάτιστος! Θυμήσου ακόμη, όταν ταξίδευες κάποτε με κάποιον φίλον σου, επέσατε και οι δυό σας από την καρότσα!

Αυτός έσπασε το πόδι του και συ δεν έπαθες τίποτε. Δεν γνωρίζεις ότι ο φίλος σου είναι κάτω αδύνατος από μία ασθένεια, ενώ εσύ είσαι υγιής και δεν αισθάνεσαι κανένα πόνο;

Καί, όταν του έφερε στην μνήμη όλα αυτά τα θαυμαστά έργα, στο τέλος του είπε: «Να ξέρης ότι όλες αυτές οι δυστυχίες και ατυχίες που ήλθαν στην ζωήν σου, απομακρύνθηκαν από την θεία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου, χάρις στην μικρή σου αυτή δοξολογική προσευχή, την οποίαν έλεγες κάθε ημέρα ενώπιόν της.
Δώσε λοιπόν προσοχή και συνέχιζε να προσεύχεσαι και στο μέλλον με την προσευχή αυτή και η Μητέρα του Κυρίου μας δεν θα σε εγκαταλείψη ποτέ». Έτσι κατάλαβε ο Αγαθόνικος και δεν άφησε πάλι αυτή την προσευχή.

Ούτε εμείς να μην αφήνουμε να περνά μία ημέρα χωρίς να προσευχηθούμε μ᾿ αυτή την προσευχή μπροστά στην Κυρία Θεοτόκο κι έτσι θα φυλαγώμεθα από πολλές δοκιμασίες και πειρασμούς στην ζωή μας.

Η Παναγία των Ελλήνων: «Αυτός ο λαός θ’ αντέξει γιατί αγαπάει την Παναγία

 

«Αὐτός ὁ λαός θ’ ἀντέξει γιατί ἀγαπάει τήν Παναγία»

Ὁ Γάλλος περιηγητής François Richard, Ἰησουΐτης μοναχός, στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, γράφει τά ἑξῆς:

«Ἀπορῶ πῶς μέσα στή φοβερή κατάσταση τῆς Τουρκοκρατίας ἐπιβιώνει ἡ χριστιανική πίστη καί πῶς ὑπάρχουν ἀκόμη στήν Ἑλλάδα Χριστιανοί, γιατί ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Νέρωνα καί τοῦ Διοκλητιανοῦ ὁ Χριστιανισμός δέν ἔχει ὑποστεῖ χειρότερους διωγμούς ἀπό αὐτούς. Θεωρῶ ὅτι αὐτό ὀφείλεται στήν ἀγάπη πού ἔχουν οἱ Ἕλληνες στό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Σ ̓ ὅλα τά σπίτια βλέπεις εἰκόνες της.Εἶναι ἡ νοικοκυρά, ἡ φρουρός τοῦ σπιτιοῦ. Ὁ ἴδιος διαπίστωσα μέ πόση φυσικότητα καί συγκίνηση μιλοῦν στίς οἰκογενειακές τους συζητήσεις γιά τήν Παναγία».

Tό γένος μας, εἶναι ἰδιαίτερα δεμένο μέ τήν Παναγία. Καί μόνο ἀπό τίς καθημερινές ἐκφράσεις ἐπίκλησης, «Παναγία μου!» «Παναγιά μου, βόηθα», φαίνεται ὅτι τό ὄνομά της εἶναι γλυκό ἐντρύφημα στή γλώσσα τοῦ πιστοῦ λαοῦ μας. Ἴσως δέν ὑπάρχει Ἕλληνας Χριστιανός πού δέν προφέρει τό ὄνομά της παρακλητικά καί ἀγαπητικά τουλάχιστον μία φορά τή μέρα. Ἡ Παναγιά τῶν Ἑλλήνων ἔχει ἐξέχουσα θέση στή Βυζαντινή καί νεοελληνική παράδοση καί ζωή. Παντοῦ παροῦσα. Στά τραγούδια τοῦ λαοῦ, στά τραπέζια, στίς χαρές καί λῦπες, στό γάμο καί σ ̓ αὐτό τό θάνατο. Εἶναι τό ἀποκούμπι κάθε πιστοῦ, ἡ παρηγοριά τοῦ ξενιτεμένου, τοῦ ὀρφανοῦ τό στήριγμα, κάθε πονεμένου ἀλλά καί εὐτυχισμένου ἡ ἐλπίδα καί προστασία, καί πάνω ἀπ ̓ ὅλα εἶναι ἡ Μάνα.

«Ἄλλοι σέ κράζουν ἔλεος,
ἐλπίδα ὁ θλιμμένος,
ἐλεημοσύνη ὁ φτωχός,
νερό ὁ διψασμένος,
βασίλισσα τῶν οὐρανῶν σέ κράζει ἡ καμπάνα,
μά ἡ καρδιά μου, Δέσποινα,
αὐτή σέ κράζει Μάνα».

Τραπέζι ἔχει ὁ Ἕλληνας; Θά φωνάξει ὁπωσδήποτε συνδαιτημόνα καί τήν Παναγιά του μέ τό πρῶτο τραγούδι τῆς τάβλας: «Σ ̓ αὐτή τήν τάβλα πού εἴμαστε σέ τοῦτο τό τραπέζι τόν ἄγγελο φιλεύουμε καί τό Χριστό κερνᾶμε καί τήν Κυρά τήν Παναγιά τήν διπλοπροσκυνᾶμε, νά μᾶς χαρίσει τά χρυσά κλειδιά τοῦ παραδείσου».

Γάμο κάνουν οἱ Ἕλληνες; Θά φωνάξουν πρῶτα τήν Παναγιά μέ τό Μονογενῆ της νά εὐχηθοῦν στούς νεόνυμφους: «Ἔλα, Κυρά μου Παναγιά, μέ τό Μονογενῆ σου στ ̓ ἀντρόγυνο πού ἔγινε νά δώσεις τήν εὐχή σου».

Ἀποκοίμιζε ἡ μάνα τό παιδί της; Στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγιᾶς θά τό παρέδιδε μέ τό γλυκό καί σιγανό νανούρισμά της: «Ἔλα Χριστέ καί Παναγιά καί πάρ ̓ το στούς μπαξέδες καί γέμισε τούς κόρφους του λουλούδια μενεξέδες. Κοιμᾶται τό παιδάκι μου κανείς μήν τό ξυπνήσει, ὥσπου νά ρθεῖ ἡ Παναγιά νά τό γλυκοφιλήσει».

Ὁ πόνος τῆς ξενιτιᾶς χωρίς τήν παρηγοριά τῆς Παναγιᾶς ἦταν ἀσήκωτος: «Στά νιάμερα τῆς Παναγιᾶς θ ̓ ἀνάψω μιά λαμπάδα, νά φέρει τό παιδάκι μου αὐτή τήν ἑβδομάδα».

Κάθε πόνο, κάθε δάκρυ ὁ λαός μας τό ̓ κανε τραγούδι προσευχή στήν Παναγιά του, γιά νά τό ἁπαλύνει καί νά ἀπαλειφθεῖ: «Χριστέ καί Παναγία μου, καί Παντοκράτορά μου, πάρετε πίσω τούς καημούς καί φέρτε τή χαρά μου».

Ὄχι μόνο ὁ ἁπλός λαός ἀλλά καί οἱ ἄνθρωποι τοῦ πνεύματος, καί ὅλοι σχεδόν οἱ νεοέλληνες λογοτέχνες καί ποιητές μας, ὑμνοῦν μέ τή γραφίδα τους τήν Παναγία. Δέν ὑπάρχει σχεδόν κανένας πού νά μήν ἔχει ἔστω μία ἀναφορά, σεβαστική καί ἀγαπητική, στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου.

Παντοῦ σέ κάθε μέρος τῆς Ἑλλάδος τή βλέπεις, τήν ἀκοῦς καί τήν ὀσφραίνεσαι. Στή στεριά καί τά νησιά, σέ πόλεις καί χωριά, σέ βουνά καί κάμπους εἶναι χτισμένες ἀμέτρητες ἐκκλησιές, μοναστήρια καί ταπεινά ρημοκκλήσια «παλάτια τῆς ταπεινῆς Βασίλισσας», ὅπως λέει ὁ Κόντογλου.

Τήν Παναγιά στόν τόπο μας τήν ἀκοῦς καί τή γνωρίζεις καί μέ τά τόσα ὀνόματα πού τῆς ἔδωσε ἡ Ὀρθοδοξία στήν ἑλληνική γλῶσσα, καί βρίσκονται μέσα στά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας ἤ εἶναι χαραγμένα στά εἰκονίσματά της. Ὅσο γιά τούς ὕμνους της, εἶναι πραγματικά ἀμέτρητοι σάν τά ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ καί τούς σύνθεσαν ἅγιοι ὑμνογράφοι «Θίασος πνευματικός».

Μιά ὁλόκληρη Ἑλλάδα ὑμνεῖ τήν Παναγία καί μέ τά τόσα τοπωνύμια, τούς δρόμους της, τά χωριά της καί τά νησιά της καί τά καράβια της ἀκόμα, πού ἔχουν τό ἅγιο ὄνομά της. Κάθε διαμέρισμα τῆς πατρίδας μας ἔχει τή δική του θαυματουργή εἰκόνα τῆς Παναγιᾶς. Μοσχοβολάει κυριολεκτικά ὁ τόπος μας ἀπ ̓ ἄκρη σ ̓ ἄκρη ἀπό τήν πνευματική εὐωδία της πού ρέει καί αἰσθητά ἀπό τίς μυροβλύζουσες εἰκόνες της. Ποιός δέν ἔχει ὀσφρανθεῖ τό ἅγιο μύρο τῆς Παναγίας Μαλεβῆ, πού ρέει ἀπό τό 1960 ἄπαυτα, καί τό μύρο τῆς Μυροβλύτισσας τῆς Ἄνδρου πού ρέει, ἐπίσης ἄπαυτα, ἀπό τό 1986 καί ἑξῆς!

Ἀλλά ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἔχουμε καί ἄλλους λόγους πού μᾶς δένουν τόσο μέ τήν Παναγία μας. Ἡ πανίερη μορφή της εἶναι συνυφασμένη καί μέ τήν ἐθνική μας ὕπαρξη. Μᾶς παραστέκεται 2.000 χρόνια. Ὁ ποιητής μας, Κ. Παλαμᾶς, τήν ὀνομάζει «στρατήγισσα καί προστάτισσα τοῦ γένους, πού περιφέρεται παντοῦ, καί κρατάει μακριά τῆς ρωμιοσύνης τόν ἐχθρό». Ὡς ὑπέρμαχος στρατηγός ὑπερασπίζεται τή βασιλεύουσα Πόλη ἀπό τά στίφη τῶν Ἀβάρων, κι ὁ λαός γιά εὐχαριστήρια τῆς ψάλλει πρώτη φορά τούς Χαιρετισμούς της. Ἔτσι ἄντεξε τό Βυζάντιο χίλια καί πλέον χρόνια! Στήν ἅλωση τῆς Πόλης ὁ λαός τή θέλει νά κλαίει μαζί του καί νά τήν παρηγορεῖ! «Μήν κλαῖς Ἀφέντρα καί Κυρά, πάλι δικά μας θά ̓ ναι». Αὐτό τό καταπληκτικό δίστιχο τοῦ δημοτικοῦ μας τραγουδιοῦ, δέν ὑπάρχει σέ τραγούδι ἄλλου λαοῦ, καί δείχνει τό πόσο δεμένος εἶναι ὁ λαός μας μέ τή Μάνα Παναγιά.

Στά χρόνια τά μαῦρα της Τουρκοκρατίας, ὅπως λέει ὁ Γέρος τοῦ Μοριᾶ, «παντοῦ ἡ Παναγία ἦταν πού βοήθησε τούς Ἕλληνες νά ψυχωθοῦν». Γνωστή εἶναι καί ἡ παράκληση τοῦ Καραϊσκάκη στήν Προυσιώτισσα. «Παναγία μου, ἐσύ γυναίκα εἶσαι καί σ ̓ ἀρέσουν τά ὡραῖα. Βοήθα μας νά λευτερώσουμε τόν τόπο, καί θά σοῦ ἀσημώσω τήν εἰκόνα σου». Καί τό ̓ καμε τό τάμα του. Ἡ εἰκόνα τῆς Προυσιώτισσας εἶναι ἀσημωμένη ἀπό τόν Γ.Καραϊσκάκη.

Ἀλλά καί στά νεότερα χρόνια, ἡ Παναγία δέν ἐγκατέλειψε τό λαό μας.Εἶναι συγκλονιστικές οἱ μαρτυρίες ἀπό τό μέτωπο στά Βορειοηπειρωτικά βουνά στόν πόλεμο τοῦ ̓40, καί κατόπιν στά χρόνια της κατοχῆς:

«Λίγες στιγμές πρίν ὁρμήσουμε γιά τά ὀχυρά τῆς Μόροβας, εἴδαμε σέ ἀπόσταση περίπου 13 μέτρων μία ψηλή μαυροφόρα νά στέκει ἀκίνητη. Ὁ σκοπός φώναξε. Τίς εἶ; Μιλιά δέν ἀκούστηκε… Τότε σά νά μᾶς πέρασε ὅλους ἠλεκτρικό ρεῦμα, ψιθυρίσαμε. Ἡ Παναγία! Ἐκείνη πέταξε μπροστά σά νά εἶχε φτερά ἀετοῦ. Συνεχῶς αἰσθανόμασταν νά μᾶς δίνει δύναμη».

«Ἡ μάνα μας εἶχε πολύ τήν ἀπαντοχή της στήν Παναγία. Ὅταν μᾶς βρῆκε ἡ Κατοχή ἤμασταν τέσσερα παιδιά ὀρφανά. Εἴχαμε στό ἑρμάρι μας ἕνα λαγήνι ἀλεύρι. Ἡ μάνα μας ἔπαιρνε ἀπό κεῖ καί ζύμωνε καί ἔδινε καί σέ ὅποια φτωχιά τῆς ζητοῦσε,χωρίς νά κοιτάζει ποτέ πόσο ἔμεινε πίσω. Περάσαμε ὅλη τήν Κατοχή καί οὔτε τό ψωμάκι μᾶς ἔλειψε, οὔτε τό λαγήνι μας πάτωσε».

Ἡ παράδοση, ἡ ἱστορία, ἡ καθημερινότητα τό φωνάζει: Οἱ παλιοί ἄνθρωποι μαζί μέ τήν Παναγία ζούσανε. Καθημερινά τήν τιμούσανε. Μάθαιναν ἀπό μικρά παιδιά τούς Χαιρετισμούς καί τή χαιρετοῦσαν κάθε μέρα.

Σήμερα, στόν καιρό τῆς θλίψης καί τῆς πολυώνυμης κρίσης, πού ἀλλεπάλληλες λῦπες καί συμφορές καλύπτουν σάν κύματα τήν ψυχή μας,προπύργιο καί τεῖχος ἀπροσμάχητο στέκει ἡ Παναγία Μητέρα. «Τῶν λυπηρῶν ἐπαγωγαί χειμάζουσι τήν ταπεινήν μου ψυχήν, καί συμφορῶν νέφη τήν ἐμήν καλύπτουσι καρδίαν Θεονύμφευτε», ψάλλουμε στήν Παράκληση. Τό ὡραιότατο αὐτό κείμενο τῆς μεγάλης Παράκλησης γράφτηκε σέ καιρό μεγάλης κρίσης, ὅταν ἡ βασιλεύουσα Πόλη εἶχε πέσει στά χέρια τῶν Φράγκων (1204). Τό βασίλειο εἶχε μεταφερθεῖ στήν αὐτοκρατορία τῆς Νίκαιας. Ὁ λόγιος καί εὐσεβής αὐτοκράτορας Θεόδωρος Λάσκαρης, μή μπορῶντας νά ἀντιμετωπίσει τά φοβερά προβλήματα τῆς αὐτοκρατορίας,συγχρόνως ἦταν καί ἀσθενής, κατέφυγε στήν Παναγία καί κάνοντας τόν πόνο του προσευχή, συνέθεσε αὐτό τόν ὑπέροχο Παρακλητικό Κανόνα.

Ἄν θέλουμε νά σωθοῦμε, ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος, νά πιάσουμε τήν Παναγία ἀπό τό φουστάνι της, ὅπως τό παιδί τή μάνα του. Καί νά μήν τήν ἀφήνουμε.

Ἡ Παναγία εἶναι γιά ὅλους. Γιά τόν φτωχό καί τόν πλούσιο, γιά τόν μικρό καί τόν μεγάλο, γιά τόν δίκαιο καί τόν ἁμαρτωλό, γιά καθένα πού φωνάζει: Παναγία μου.

– Παναγία μου, εἶπε μία μάνα πού εἶχε δυό παιδιά καί τά δυό χτύπησαν βαριά σέ τροχαῖο. Τό ἕνα στήν ἐντατική καί τό ἄλλο σέ θάλαμο τοῦ νοσοκομείου. Παναγία μου, πήγαινε στό θάλαμο νά προσέχεις τό ἕνα μου παιδί, γιατί ἐγώ πρέπει νά εἶμαι στήν ἐντατική. Κι ὅταν ξέκλεψε λίγο χρόνο καί βγῆκε νά πάει στό θάλαμο νά δεῖ τί γίνεται, εἶδε τήν Παναγία πού σκέπαζε τό παιδί της.

«Μακαρίζομέν Σε, Θεοτόκε Παρθένε, καί δοξάζομέν Σε οἱ πιστοί κατάχρέος», γιά τά θαυμάσια πού ἐνήργησες καί ἐνεργεῖς γιά χάρη μας.

Αὐτός ὁ λαός ἔχει ἐλπίδες. Θ ̓ ἀναστηθεῖ ἀπό τήν τέφρα του, γιατί ἀγαπάει τό Χριστό καί τήν Παναγία μητέρα Του!

Ο μακαριστός μητροπολίτης Αργολίδος Ιάκωβος β

Όλο αυτό το πολυετές, επίπονο και καρποφόρο έργο του, σφραγίστηκε με την εκλογή του ως Μητροπολίτου Αργολίδος στις 18 Νοεμβρίου 1985 και την χειροτονία του στις 23/11/1985 στον Μητροπολιτικό Ι.Ν. Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αθηνών. Στα 28 περίπου χρόνια της ποιμαντορίας του επάνδρωσε τις ενορίες με άξιους κληρικούς και τα μοναστήρια με «θείω ζήλω πεπυρωμένους» μοναχούς και μοναχές. Πάντα νήστευε και προσευχόταν πριν την χειροτονία κάποιου νέου κληρικού. Στήριζε την Ιεραποστολή στη Σερβία, στην Κορέα, στην Αφρική και ιδιαιτέρως την Ιερά Μητρόπολη Μουάνζα Τανζανίας, όπου Μητροπολίτης είναι το πνευματικό του τέκνο, ο Σεβασμιώτατος κ. Ιερώνυμος από την Ουγκάντα. Ίδρυσε εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο, εκκλησιαστικό Ραδιοφωνικό Σταθμό, έκτισε τον Ιερό Ναό του πολιούχου του Ναυπλίου, του Αγίου Αναστασίου, βρήκε και επανέφερε τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Πέτρου Άργους. Ίδρυσε Ησυχαστήρια στα Νερά Αχλαδοκάμπου την ανδρώα Ιερά Μονή της Παναγίας του Ακαθίστου και στο Κιβέρι τη γυναικεία Ιερά Μονή, της Αγίας Μακρίνας. Εγκαινίασε ναούς, καλλιέργησε τη Βυζαντινή Αγιογραφία και Μουσική, τύπωσε σύγχρονα κατηχητικά βοηθήματα, οργάνωσε τη διακονία της νεότητας με συνέδρια και αθλητικές δραστηριότητες, πλησίασε με αγάπη τόσο τους νέους όσο και τους ηλικιωμένους, μερίμνησε για τους ορθοδόξους αλλοδαπούς παραχωρώντας τους ναό για Την τέλεση των ιερών Ακολουθιών και καλλιέργησε πνεύμα αγάπης, προσευχής και άσκησης στο ποίμνιό του.

Βραβεύτηκε με διακρίσεις από διάφορα Πατριαρχεία και Εκκλησίες, από συλλόγους και οργανώσεις. Όλα, όμως, αυτά τα θεωρούσε σκύβαλα. Αναπαυόταν να ταξιδεύει στο αγαπημένο του Άγιον Όρος και στα Πανάγια προσκυνήματα στην Αγία Γή των Ιεροσολύμων.

Μετέτρεψε το ταπεινό Επισκοπείο του σε φρούριο προσευχής, φτιάχνοντας το εκκλησάκι της Παναγίας της Πορταΐτισσας και του Αγίου Πέτρου Άργους· και με το κομποσχοίνι, το Ευαγγέλιο, το Ψαλτήρι και τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου για όπλα του επέλυε τα προβλήματα της Μητροπόλεως. Στις περιοδείες – επισκέψεις, μέσα στο αυτοκίνητο συνέχιζε αδιάλειπτα την προσευχή είτε λέγοντας τους Χαιρετισμούς είτε τη νοερά προσευχή. Ταπεινός, διακριτικός, διορατικός, άνθρωπος αγάπης.

Στην Αργολίδα τελείωσε την επίγεια αποστολή του. Λίγες μόνο στιγμές μετά την παραίτησή του είπε: «θα μου μείνει η αγάπη, του λαού· τίποτε δεν κράτησα για τον εαυτό μου, όλα τα προσέφερα στην Εκκλησία».

Στα 81 του χρόνια έφυγε την επομένη του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ημέρα που ο ίδιος είχε προείπει σε δύο συνεπισκόπους του, καθαρός από κάθε σπίλο ή ρυτίδα. Ήταν 26 Μαρτίου 2013, στις 7:10 το πρωί, όταν ο ουρανός αποκτούσε έναν νέο πολίτη και η γη έναν νέο μεσίτη στον Θρόνο του Τριαδικού Θεού.

Του Μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος Ιακώβου έστω αιωνία η, μνήμη!

Μνημονεύετε Των Ηγουμένων Υμών, Οίτινες Ελάλησαν Υμίν Τον Λόγον Του Θεού(Εβραίους 13, 7)

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Αργολίδος κυρός Ιάκωβος ο Β’, υπηρέτησε ως ιεροκήρυξ την Ιερά Μητρόπολη Άρτης επί τρεις περίπου δεκαετίες (1960- 1985) κοντά στον άγιο Ποιμενάρχη μας, τον μακαριστό Ιγνάτιο τον Γ΄. Ήλθε από το Αμαρούσιο Αττικής στην Άρτα, κάνοντας υπακοή στον άγιο Πνευματικό του, αείμνηστο π. Αθανάσιο Χαμακιώτη.

Η προσφορά του υπήρξε μεγάλη, θεοφιλής και θαυμαστή. Καταγεγραμμένη ανεξίτηλα στις συνειδήσεις και στις καρδιές όλων μας. Προσφορά καλής ομολογίας και μαρτυρίας πίστεως, έμπρακτης αγάπης και εκκλησιαστικής διακονίας.

Ο π. Ιάκωβος – έτσι τον προσφωνούμε μέχρι και σήμερα – ήταν μια δυναμική, χαρισματική και πολυτάλαντη προσωπικότητα. Άνθρωπος του Θεού, ευλογημένος και αγιασμένος. Μορφή πατερική και ασκητική, φιλομόναχος με ορθόδοξο φρόνημα, προσήλωση στην παράδοση, έντονη λειτουργική και μυστηριακή ζωή, αυστηρή νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή. Ακούραστος και βαθύς μελετητής της Αγίας Γραφής -Παλαιάς και Καινής Διαθήκης- των πατερικών και ασκητικών συγγραμμάτων, αλλά και πολλών βιβλίων ιστορίας, ψυχολογίας και λογοτεχνίας. Διέθετε οξεία αντίληψη και ισχυρή μνήμη, ευχέρεια και γλυκύτητα λόγου, ρητορική ικανότητα και σαγηνευτική δύναμη. Επιβλητικός και αγέρωχος, αυστηρός και δυναμικός, αλλά και απλός και καλοσυνάτος. Κληρικός σεμνός και ταπεινός. Αληθινός ιερέας του Υψίστου. Υπέροχος διάκονος της Εκκλησίας. Μέγας ιεραπόστολος. Με απέραντη αγάπη και προσφορά προς τον άνθρωπο. Με συγκινητικό ενδιαφέρον για τα παιδιά και τους νέους.

Αναφέρομαι επιγραμματικά στις βασικές δραστηριότητες της εδώ ιερατικής του διακονίας.

Ανέλαβε αμέσως τη διεύθυνση του Οικοτροφείου Αρρένων κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Αγωνίστηκε για την ανακαίνιση και επέκταση του κτιρίου. Έμεινε και εκείνος στον ίδιο χώρο, κάνοντας συχνά και τον νοσοκόμο και τον μάγειρα. Ο ίδιος πρωτοστάτησε από τον πρώτο, μάλιστα, χρόνο της ελεύσεώς του για τη λειτουργία του Γηροκομείου μας. Μεγάλη η συμβολή του για την κατασκευή νέου κτιρίου για οικοτροφείο θηλέων, με αίθουσα διαλέξεων και τη λειτουργία μονίμου εκθέσεως χριστιανικού βιβλίου. Το κτίριο έχει μετατραπεί πλέον σε ένα σύγχρονο και όμορφο Πνευματικό Κέντρο.

Έκανε περιοδείες σε όλα τα χωριά βαδίζοντας πολλά χιλιόμετρα την ημέρα, για να επισκεφθεί δυο και τρία χωριά, με Λειτουργίες, Εσπερινούς, Παρακλήσεις, κηρύγματα. Κάθε Κυριακή καθιέρωσε εσπερινό κήρυγμα στον Μητροπολιτικό Ναό. Εβδομαδιαίες συνάξεις επιστημόνων με μελέτη της Αγίας Γραφής. Επισκέψεις και ομιλίες σε όλα τα Σχολεία, καθώς και μαθητικές Θείες Λειτουργίες. Ανώτερο Κατηχητικό Σχολείο. Εξομολόγηση σε όλα τα Σχολεία, με την βοήθεια ομάδος κληρικών. Ομάδες αγάπης από κυρίες και μαθητές Γυμνασίου για επισκέψεις και βοήθεια των ασθενών του Νοσοκομείου και γενικώτερη προνοιακή στήριξη των αδυνάτων. Εθελοντική ομάδα φίλων της εξωτερικής ιεραποστολής, με σημαντική βοήθεια προς τις Εκκλησίες Αφρικής, Ιεροσολύμων, Κορέας.

Συγκινητική η αγάπη του για τα παιδιά και τους νέους. Γι’ αυτό και λειτούργησε Κατασκηνώσεις από την πρώτη χρονιά. Το έτος 1968 έκαμε τη θεμελίωση δύο μονίμων εγκαταστάσεων, στην ελατόφυτη ορεινή περιοχή, για την εξυπηρέτηση περισσοτέρων παιδιών. Με τις ευχές του, καθώς και του μακαριστού Ποιμενάρχου μας Ιγνατίου, οι Κατασκηνώσεις τελειοποιήθηκαν και έγιναν δυο πανέμορφα κέντρα, για την καλή παραθέριση, ψυχαγωγία και πνευματική καλλιέπεια των παιδιών μας.

Το έτος 1985, η χάρις του Παναγάθου Θεού τον ανέδειξε Μητροπολίτη και ποιμένα της Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος, όπου συνέχισε να εργάζεται με το ίδιο ουσιαστικό πνεύμα, με ζήλο και αυταπάρνηση, προς τον καταρτισμό των πιστών.

Έλεγε συχνά ο ίδιος: «Μοιράστηκα την ιερατική μου διακονία με την Μητρόπολη, Άρτας και Αργολίδας. Και στην Άρτα και στο Άργος έδωσα όλη μου την καρδιά. Βεβαίως έκανα και λάθη. Ποτέ όμως από κακή πρόθεση. Εργάστηκα πάντοτε με αγάπη προς την Εκκλησία. Δεν ξέρω πως θα τα αξιολογήσει ο Θεός. Να προσεύχεσθε να βρώ έλεος την ημέρα της κρίσεως…».

Εμείς πιστεύουμε ότι, με τις πρεσβείες της Παναγίας, που τόσο πολύ εσέβετο και αγαπούσε, σίγουρα ευρίσκεται εν Χώρα ζώντων, μετά των Δικαίων και των Αγίων, στη μόνιμη και αιώνια Πατρίδα μας, στη Βασιλεία του Θεού.

Θερμά τον παρακαλούμε να εύχεται και να προσεύχεται για μας, που τόσο πολύ τον αγαπήσαμε, ανταποκρινόμενοι φυσικά στη μεγάλη προφορά της δικής του αληθινής και θυσιαστικής αγάπης